Cooke Elizabeth Tajemnice Rutherford Park (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zcianyudekorowano gałązkami ostrokrzewu, a stoły na kozłach, na których w sezonie podawanożniwiarzom posiłki, wniesiono do środka i przykryto czerwonymi papierowymi obrusami.Nadnimi zawieszono chińskie lampiony, często używane do dekoracji przyjęć w ogrodzie.Pod ścianąszczytową, przy wejściu, stała choinka wprawdzie nie tak duża, jak w domu, ale równie piękna.William siedział obok Octavii i pozostałych gości.Czekali na tradycyjne występy dzieciz wioski najpierw jasełka, potem wspólne śpiewanie kolęd.Mimo woli zwrócił uwagę na to, żedziewczynki, wystrojone w czyste fartuszki, ogromne kokardy i wypastowane buty, stałygrzecznie, podczas gdy niektórzy chłopcy wiercili się i gmerali przy białych, zapewnepapierowych kołnierzykach, brudząc je palcami umazanymi od świątecznych smakołyków.Octavia z charakterystycznym dla niej sentymentalizmem rozrzewniła się na widok Józefaściskającego laskę pasterską dłońmi wielkimi niczym dwie szynki i wpuszczającego na scenęsynów prawdziwych pasterzy, by popatrzyli na Dzieciątko Jezus porcelanową lalkę z jaskrawowymalowanymi, pełnymi ustami i, co z rozbawieniem zauważył William, kilkoma kędzioramibrązowych włosów.Od czasu do czasu któreś z dzieci popatrywało na rodziców, pomneostrzeżeń, że ma stać spokojnie, a mówić głośno i wyraznie.William uśmiechnął się do siebie. Nie zawracaj głowy jaśnie państwu , usłyszał razokrzyk pewnego wieśniaka, którego dziecko wyskoczyło jemu i Octavii prosto pod nogi podczaswyścigów konnych w Yorku, za co dostało klapsa.Zastanawiał się, czy oni wszyscy tak go widzą jako podmiot zbiorowy, na zawsze i nierozłącznie połączony z Octavią jaśnie państwo. Nie zawracaj głowy , czyli nie naprzykrzaj się, nie odzywaj, nie pokazuj, nie narzekaj, niewybrzydzaj.Teraz przypatrywał się z uwagą im wszystkim.Nawet akompaniatorka, walącaw klawisze przy pieśni Hark! The Herald Angels Sing raz po raz rzucała na niego spojrzeniapełne trwogi.Wszyscy postrzegali go jako istotę stałą i niezmienną, symbol, karykaturę.Octavię,opatuloną w ogromny szal z wełny i aksamitu, w ślicznych żółtych bucikach pod kremowąsuknią, zapewne również.Przypuszczał, że oboje stanowią coś w rodzaju pomnika.Nie należelido tej samej rzeczywistości co pracownicy majątku, którzy oto, z czerwonymi twarzami i kuflamiciemnego piwa w rękach, głośno powtarzali słowa psalmu.Widział, jak ci sami mężczyzniw pocie czoła taszczyli do stodoły wielką choinkę, a raz przyłapał ich na bójce w polu młocarnia wypuszczała kłęby pary w letnie, popołudniowe niebo, a oni rzucali przekleństwamii sczepieni przewracali się na rżysko.Tydzień pózniej w najlepszej zgodzie łowili zaś razem rybyw Wastleet.Kiedy przechodził, podnieśli na niego oczy i ściągnęli czapki na znak szacunku, alenie sądził, by oceniali go swoimi kategoriami.%7łył gdzieś na skraju ich jaskrawego świata.Psalm dobiegł końca, zaczęła się następna pieśń.Dzieci trzymały w rękach własnoręczniewykonaną girlandę flagi brytyjskie i rysunki zwierząt.Wielbłądy i osły.Pałace z kopułami.Filiżanki herbaty, lokomotywy i żołnierze na koniach.Zdał sobie sprawę, że to hołd wobecimperium.Za czasów jego ojca mówiło się, że słońce nad Imperium Brytyjskim nigdy niezachodzi, a z Londynu rządzi się ćwiercią świata.Czuł, że dziś stary świat wyhamowuje, powoliskłania się ku upadkowi niczym olbrzymi mechanizm, który zaczyna szwankować.Australiai Kanada nie wchodziły już w skład imperium, były teraz dominiami.Kiedyś nadejdzie chwila co do tego nie miał wątpliwości że i Indie wysmykną im się z rąk.Nastąpiło jakieś przesunięcie widział to w oczach mężczyzn, którzy spoglądali na niego z dystansem.Nastanie dzień,pomyślał, kiedy spróbują go czymś dzgnąć, by sprawdzić, czy jest człowiekiem z krwi i kości.Wtem Octavia zaczęła uprzejmie klaskać, a jemu przyszło do głowy, że ci sami mężczyzni dzgnąi ją, a kobiety zdejmą z niej ten wielki, aksamitny szal i będą ważyć go w rękach, jakby Octaviabyła lalką stworzoną po to, by ją głaskać, podziwiać i podkradać jej rzeczy.Zmarszczył czoło i spuścił wzrok.Wszystkiemu, uważał, winna była H�l�ne.Jej pełnedrwiny, a zarazem goryczy poczucie humoru, jej daremne pogróżki, jej subtelne pieszczotyi pocałunki również stanowiły formę popychania, nakłaniania.Popsuła mu świąteczne szczęście,sprawiła, że we własnym domu czuł się jak półgłówek, jak swoja własna, jednowymiarowapodobizna z tektury, zaprzeczenie prawdziwego człowieka.To stąd się wzięło to cholerneuczucie. %7łyjesz według utartego schematu szepnęła mu wczorajszej nocy, kiedy próbowałwyswobodzić się z jej objęć. Ale ja wydobędę cię z twojego wygodnego życia, Williamie,i zobaczymy, jak ci się to spodoba. Wszystko to zostało powiedziane z gadzim uśmieszkiem natwarzy.Podniósł oczy i zaczął głośno bić brawo.Musi pokazać, że istnieje naprawdę, żerzeczywiście jest tu gospodarzem.Wstał, wygłosił pełną optymizmu przemowę i rozdałświąteczne podarki: wędzone szynki, wełniane koce z przędzalni w Blessington, a prócz tegokażdej rodzinie żeton do wymienienia na drewno na rozpałkę w gospodarstwie.Zciskał ręce,a kobiety dygały przed nim i uśmiechały się nieśmiało.Mężczyzni prostowali ramionai przyjmowali podarki bez cienia pokory, bo honor nie pozwala żadnemu mieszkańcowi hrabstwaYork korzystać z dobroczynności.W powszechnym rozumieniu świąteczne podarki od jaśniepaństwa zostały uczciwie zapracowane.Wszyscy się uśmiechali.Zpiewano.Robiło się corazgwarniej.William zerknął na swoje bijące brawo, roześmiane córki.Wkrótce rozpoczną się tańce.Zaczeka, aż wyjdą na parkiet i zrobią dwa czy trzy kółka, a potem zabierze rodzinę do domu, bywieś mogła wreszcie zabawić się swobodnie.Uśmiechnął się na widok twarzy Louisy z profilu miała blond włosy i jasną, typową dla Beckforthów karnację. Nie sądzisz, że wyglądam jak Dorothy Gish? zapytała go tego samego dnia rano,kręcąc piruety i przybierając pozy tancerek z niemych filmów, które razem widzieli. Dorothy Gish ma ciemne włosy odparł.Radosna, łagodnego usposobienia Louisa byłajego ulubienicą.Podeszła do niego i wzięła go za ręce. A więc wiesz powiedziała zachwycona. Tylko udajesz, że nie wiesz.Ale wiesz, ktoto Dorothy Gish! zaśmiała się.Teraz też się śmiała.Gdzieś w tle zauważył, że H�l�ne również przygląda się Louisie.Odwrócił wzrok. A gdzie Harry? spytał Octavię, kiedy wreszcie opuścili swoje miejsca. Podobno zjadł dziś wczesne śniadanie odparła. I dokąd się udał? Nie mam pojęcia przyznała Octavia.William westchnął i podał jej ramię.Pani Jocelyn patrzyła, jak zbliżają się do domu.Stała w wielkim holu samotna postaćw czerni, z kluczami do kuchni i kredensu u pasa.Octavia, zdziwiona, uniosła brew. Jaśnie pani, mogę prosić o chwilę rozmowy?Zdejmowali płaszcze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne