Wyspy szaleństwa Graves Robert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtedybarkas odbił, a Damian ześliznął się powoli, mrugając do nas okiem nauspokojenie.Przewidywania jego okazały się słuszne; nie wrócili, i o zmierzchudo�a Izabela wydała rozkaz wyruszenia bez nich w dalszą drogę.Tejnocy okręt zabrnął tak głęboko pomiędzy wyspy, że straciliśmy wszel-ką nadzieję na znalezienie wyjścia z tej matni.Nie mając już żadnejłodzi - szalupa została zalana i zatonęła w zatoce Cobos - i rozpaczliwiepotrzebując pilota, zaczęliśmy wołać do kilku barangów, z którychjacyś ludzie łowili ryby przy świetle pochodni.Jednakże na nasz widokuciekli wszyscy.Ponieważ o tej porze roku żadne galeony nie przyby-wały tu z Nowej Hiszpanii, gubernator przestrzegł ich, że mają się kryć,ilekroć ujrzą jakiś podejrzany żagiel, gdyż może to być korsarz angiel-ski lub holenderski.Sunęliśmy naprzód powoli i ze strachem po spo-kojnej wodzie przy księżycu, mając tylko niewiele wiatru w żaglach;brzegi zwierały się koło nas coraz ciaśniej, aż w końcu można byłoprzerzucić kamień z jednego na drugi.Gdy pojawiły się pierwsze ozna-ki brzasku, kanał nagle się poszerzył, zerwała się bryza i wkrótce kunaszej radości znalezliśmy się niedaleko przylądka Azufre w zatoceBanbon, przeżeglowawszy między Luzonem a wysepką Maricaba.Jestto trasa, którą - jak się zdaje - nie przepłynął nocą nigdy przedtem ża-den królewski okręt, chyba że przypłacając swoją śmiałość katastrofą.Ponieważ wielkorządczyni kazała zabić deskami drzwi łączące SalęMap z kajutą generalską, do której zabroniła Pedrowi Fernandezowiwstępu pod jakimkolwiek pozorem, posłał mnie do niej jako pośredni-ka.Miałem oznajmić, że jeżeli nie sprzeda mu żywności, za którą zo-bowiązuje się zapłacić jej w Manili, nie będzie poczuwał się do odpo-wiedzialności za następstwa; żołnierze, znajdujący się teraz w gorszymjeszcze stanie niż wtedy, gdyśmy ujrzeli przed sobą przylądek Esp�rituSanto, mogą zbuntować się i włamać do jej składów.- Mój poczciwy Andresie - powiedziała - zapytaj głównego nawiga-tora, czy stracił na tej wyprawie, jak ja, czterdzieści tysięcy pesos!434- Ale ludzie, ekscelencjo?- %7łołnierze nie pracują, więc nie potrzebują jeść, a marynarze nicmnie nie obchodzą.Nie posunęła się jednak do wypowiedzenia tego, co musiało góro-wać w jej myślach: że im mniej będzie ludzi na okręcie, gdy dobijemydo portu, tym mniej pieniędzy będzie musiała wydać.Pancza szlachetnie przyszła nam z pomocą.Zameldowała doni Iza-beli, że cielica zdechła w ciągu nocy, nie wydobrzawszy nigdy powstrząsie, jakiego doznała koło Capul, gdy fale miotały okrętem.- Nie radziłabym żadnemu chrześcijaninowi próbować tej cielęciny- powiedziała.- Jej kiszki były całkiem przegniłe.- Moja biedna krasulo! - zawołała do�a Izabela.A miałam nadziejędowiezć cię cało i zdrowo do Manili!- Co mam zrobić z tą padliną, wasza ekscelencjo?- Cóż by innego, jak wyrzucić za burtę? Ach, gdyby tylko Pan Bógbył mi tego oszczędził!Cielicę, żywą i cieszącą się najlepszym zdrowiem, zaszlachtowanowtenczas potajemnie i jej kadłub wrzucono do morza uwiązany do liny,po czym natychmiast wyciągnięto z powrotem.Pancza zobowiązała naspod przysięgą, że nie będziemy jej gotować, gdyż zapach mógłby do-trzeć do nozdrzy wielkorządczyni; zjedzono ją zatem na surowo.Nie-którzy uważali to za odrażające, ale Jaume powiedział im: Co nie tru-je, tuczy.Około południa czwartego lutego napotkaliśmy dwie czterdziesto-wiosłowe galery zdążające z Manili.Rozwinęliśmy sztandar królewskii zaczęliśmy do nich wołać.Oficerowie i załoga byli Filipińczykami codo jednego i dowódca pierwszej galery, skoro zrównała się z nami,powiedział nam niezgorszym językiem kastylijskim, że wiezie ładunekchińskich towarów na wymianę do misji jezuickiej na Zebu, na zachódod Leyte; jest to stumilowy rejs pomiędzy wyspami.Kiedy PedroFernandez w imieniu króla zażądał pilota, który by nas przeprowadził435koło słynącej z niebezpieczeństw rafy Tuley, dali nam jednego zadzienną opłatą trzech pesos, płatnych w Manili.Widząc nasz zgłodniały wygląd, dziwnie kontrastujący z błyszczą-cymi pierścieniami, w których paradowała do�a Izabela, ich oficer ra-chunkowy zaproponował, że sprzeda jej trochę ryżu.Odpowiedziałamu, że stawia zbyt wysoką cenę, a widząc, że nie wytarguje od niegoani jednego maraved�, odeszła w gniewie do kajuty generalskiej.Błaga-liśmy go o podarunek, na co odrzekł, że to zależy od nas samych i żenie zasługujemy na nic, jeżeli nie mamy dość męstwa, aby pościągać jejz palców te piękne pierścionki.Jednakże Pedro Fernandez znalazł wswoim kufrze dwie dobre pary trzewików ze sprzączkami, za któreFilipińczyk dał mu po dużym koszu ryżo.Ryż ten główny nawigatorrozdzielił pomiędzy załogę, pozwalając jej również porąbać bezan-maszt na opał.Popłynęliśmy wtedy dalej wzdłuż brzegów wysepki Fortun, aż dniasiódmego lutego stanęliśmy u wejścia do Zatoki Manilskiej.Ląd roz-ciągał się przed nami po obu stronach i widać było nawet z daleka dy-my miasta; wiatr był nam jednak przeciwny, wiejąc z północnegowschodu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne