Władysław Stanisław Reymont Ziemia obiecana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Skądże ojciec wziął pieniąóe? pytał chowając banknoty. Miał, tylko nic nie mówił, ale skoro pan napisał o swoich kłopotach i o tym, żejuż musicie używać kredytu, dał mi pieniąóe i kazał je panu przywieść.Daję panu słowo,że tylko dlatego przyjechałam mówiła cicho, pomieszana baróo i zarumieniona, bopieniąóe wydobyła na zastaw wszystkich swoich kosztowności i z różnych sprzedaży,o czym wieóiał tylko ojciec Karola, ale jego była pewna, że nie zdraói. Nie wiem, jak mam ci Anka óiękować, bo nigdy baróiej w porze nie przyszły. Ach, jak to dobrze, jak to dobrze& szeptała radośnie. Ale jakaś ty dobra, że chciałaś sama przyjechać. Bo pocztą szłyby dłużej& powieóiała otwarcie. A ja nie mogłam znieść tejmyśli, że pan się tutaj męczy i kłopocze, przecież to takie proste. Proste! być może dla ciebie, bo nikt inny by tego nie zrobił. Bo nikt inny pana tak baróo nie kocha, jak ojciec& i ja& dokończyła śmiało,patrząc na niego spod swoich czarnych sobolowych brwi, takim jasnym prostym i peł-nym miłości wzrokiem, że porwał jej ręce i baróo gorąco i szczerze całował, usiłując jąprzyciągnąć do siebie. Karol& nie można& wejóie kto& broniła się, odchylając twarz zarumienionąi stulając usta drżące ze wzruszenia.I gdy wchoóili do salonu, pełnego gwaru i luói, Nina uśmiechnęła się do nichżyczliwie, wióąc szarobłękitne oczy Anki rozpromienione szczęściem i jej twarz pełnąradości.Anka óisiaj była porywającą; ten fakt, że mogła pomóc ukochanemu i że ten jejchłopak kochany, był óisiaj dla niej taki dobry i serdeczny, czynił ją szczęśliwą, pełnąradości i tak piękną, że zwracała na siebie uwagęZiemia obiecana 233A ona nie mogła wytrzymać na jednym miejscu, chciało się jej iść do ogrodu lubw pole, aby tam śpiewać pełnym głosem pieśń szczęścia i pod wpływem tego pragnieniai przyzwyczajeń wyszła przed dom i dopiero ujrzawszy brukowany óieóiniec, obstawionyczerwonymi gmachami i morze domów, stojące ze wszystkich stron, powróciła do salonu,odszukała Ninę i przyciśnięta do niej ramieniem, spacerowała po salonie.Wzrok, Tajemnica, Skarb, �ieciak z ciebie, Anka, ogromny óieciak!&Miłość Bom szczęśliwa óisiaj& kocham odpowieóiała porywczo, szukając oczamiKarola, rozmawiającego z Madą M�llerówną i z Melą Gr�nszpan, przy których stał Wy-socki. Ciszej óieciaku& usłyszeć mogą& Któż się tak przyznaje głośno do miłości& Nie lubię i nie umiem nic ukrywać.Miłości nie potrzeba się wstyóić. Wstyóić nie, ale należy ją przed luókimi oczami chować na samo dno duszy. Dlaczego? Dlatego, żeby jej nie dotknęły spojrzenia obojętne, złe lub zazdrosne.Ja nie poka-zuję luóiom obcym nawet swoich brązów i obrazów najlepszych, bo się obawiam, że nieodczują całego ich piękna i że mi coś z tego piękna mogą zbruóić i zabrać ich spojrzenia.A tym baróiej nie pozwoliłabym im zajrzeć do duszy własnej. Dlaczego? zapytała Anka, nie rozumiejąc tej mimozowej iście wrażliwości. Bo przecież to nie są luóie, choćby ta znaczna część moich gości óisiejszych;to są fabrykanci, kapitaliści, specjaliści różnych óiałów fabrycznych; luóie od robieniainteresów i pienięóy tylko interesów& tylko pienięóy.Dla nich pojęcia: miłość,dusza& piękno& dobro& i tam dalej, to żaden papier, to weksel bez żyranta, wystawionyprzez mieszkańca Marsa, jak powieóiał óisiaj pan Kurowski. A Karol? O nim nic ci nie powiem, bo znasz go lepiej.A, mecenasowa sztuk pięknycha tanich ze swoim dworem, muszę iść do niej&Nina podeszła do Endelmanowej, wkraczającej do salonu z takim uroczystym maje-statem, że wszystkich oczy zwróciła na siebie.Za nią w pewnym oddaleniu szły dwie młode, przystojne panienki, ubrane jednakowo,stanowiące jej dwór przyboczny.Jedna z nich trzymała chustkę, a druga wachlarz, obie zaś kłaniały się zebranym sztyw-no-automatycznym ruchem, bacząc pilnie na każdy gest pani, która nawet nie raczyła ichprzedstawić gospodyni domu, tylko upadła na fotelik i głośno, wrzaskliwie przykładającdo oczów pince-nez�p u na długiej szylkretowej rączce, zachwycała się pięknością Niny,tłumem osób i salonem, od czasu do czasu zwracając się ruchem monarchini do sieóą-cego nieco w głębi dworu po wachlarz lub chusteczkę. Ona wygląda jak królowa, jak sama Maria& Maria Magdalena. Maria Teresa chciał pan powieóieć szepnął Kurowski cicho Grosglickowi. To wszystko jedno.Jak się masz Endelmann, co cię kosztuje ta parada? pytałbankier Endelmana, który cicho wsunął się za żoną do salonu i również cicho i skromniewitał się ze znajomymi. Zdrów jestem, óiękuję ci, Grosglick, co? odpowieóiał, przykładając do uchazwiniętą w trąbkę dłoń. Panie Borowiecki, pan nie wie, kiedy przyjeóie Moryc Welt? Ani mówił mi o tym , ani pisał. Ja jestem trochę niespokojny, czy się jemu co złego nie stało. Nie zginie& mówił obojętnie Karol. Ja wiem, ale ja jemu posłałem przekaz na trzyóieści tysięcy marek, już tyóieńminął, a jego nie ma.Co pan chce, tyle teraz łajdactwa na świecie& Do czego to pan zmierza? zapytał Karol, dotknięty jego tonem. Do czego? %7łe mogli go góie okraść, zabić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne