Wiggs Susan Obudzić szczęcie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z fotelikiem w ręku obróciła się i zatrzasnęła drzwi samochodu.Jużmiała postąpić krok do przodu, gdy w tej samej sekundzie zamarła.Zatrzasnęła drzwi, a kluczyki zostały w stacyjce.Nie dostanie się terazdo środka.Nie zdążyła zdemontować tego zabezpieczenia.Ha, nic to.Jest na to przygotowana.W domu ma drugie kluczyki.Po-śpiesznie ruszyła do domu, postawiła fotelik z Adamem, wyjęła z kuchennejStrona 346 z 422LRT2012-08-30 19:38:09szuflady kluczyki i zatrzymała się, by uspokoić płaczące dziecko.Niestetyjeszcze bardziej się zdenerwował.Bradley też zaczął zawodzić, jakby wy-czuł nadchodzącą katastrofę.Kluczyki wypadły jej z dłoni i zniknęły wszczelinie między schodami ganku.Cóż, jej dzieci od małego nasłuchają się przekleństw.Przyklękła, pró-bując wydostać kluczyki, daremnie.Nie ma szans, by się do nich dostać.Pobiegła do samochodu, ale drzwi nie dały się otworzyć.Rozezlony Bradleybył już czerwony na buzi.Wiedziała, że musi coś zrobić, cokolwiek.Możewybić szybę cegłą? Nie.Nie wiadomo, czy szkło się nie rozpryśnie.Ogarnęła ją panika.Nie ma bezpiecznego sposobu, by wydostać ześrodka maleństwo.Nie zastanawiając się, wybrała numer alarmowy.Te dwanaście minut do pojawienia się Willa trwało długo jak wieczność.Will działał profesjonalnie.Z pomocą czegoś, co wyglądało jak rękaw domierzenia ciśnienia, delikatnie podważył drzwi i otworzył je.Kiedy od-wrócił się do Sarah, trzymając w ramionach dziecko, ziemia zadrżała jej podnogami. Wejdzmy do domu, usiądzmy zasugerował Will.Skinęła głową i podążyła za nim.Adam spał smaczniew foteliku. To nie jest nadmierne zaczerwienienie zawyrokował Will, obej-rzawszy miejsce po zastrzyku. W każdym razie na moje oko. To chyba moja bujna wyobraznia. Sarah wzięła kilka głębokichoddechów.Bradley wyglądał na bardzo zadowolonego w ramionach Willa.Willrównież wydawał się bardzo zadowolony.Ten widok niespodziewanie ją poruszył.Poczuła łzy w oczach.Niesa-mowite, jaka jest podatna na takie reakcje.Pośpiesznie sięgnęła po chus-teczkę, wtuliła w nią twarz. Przepraszam wydusiła.Strona 347 z 422LRT2012-08-30 19:38:09 Nie przepraszaj.W takiej sytuacji każdy by się pogubił. PołożyłBradleya do fotelika.Trochę niezgrabnie, lecz bardzo ostrożnie.Stała w drzwiach i czekała na płaczliwy protest, ale dziecko tylko za-mrugało i zamknęło oczka. Umiesz obchodzić się z dziećmi. Tak mówisz? Will uśmiechnął się. Nie mam wielkiego do-świadczenia w tej mierze, ale dzieci nie są aż tak skomplikowane.Problemypojawią się pózniej, gdzieś w siódmej klasie.Wziął Sarah ze rękę i poprowadził do kanapy.Przez kilka minut siedzieliw milczeniu. Sarah odezwał się wreszcie. Co my robimy? Nie wiem, o co pytasz. Oczywiście wiedziała.Doskonale wie-działa, o co mu chodzi.Należało mu się wyjaśnienie.Nabrała powietrza.Próbuję być samodzielna, po raz pierwszy w życiu.Do tej pory zawszemogłam na kogoś liczyć.Najpierw opiekowała się mną rodzina, potem Jacki jego bliscy.Nigdy nie nauczyłam się samodzielności, a już na to najwyższyczas. Co chcesz udowodnić? Muszę samą siebie przekonać, że dam sobie radę.Nie jest łatwo, aletym bardziej muszę to zrobić.Zycie nie jest łatwe.Zresztą wcale nie musi.Może to nawet dobrze.Gdy było mi łatwo, żyłam jak we śnie, udawałam, żewszystko jest dobrze.Przebudzenie było przykre, bo dopiero wtedy dotarłado mnie twarda rzeczywistość, lecz to mnie uratowało.Will w milczeniu wsłuchiwał się w jej słowa.W końcu popatrzył na nią. Kocham cię, Sarah. W jego głosie nie było radości. Nie wiem,kiedy to się stało, chyba tamtej nocy, gdy siedzieliśmy przy Franny.Wpatrywała się w niego, wstrzymując dech.Brakowało jej słów.Strona 348 z 422LRT2012-08-30 19:38:10 Czyli wiem już o tym dość długo ciągnął Will ale wstrzymy-wałem się, żeby dać ci czas na to wszystko wskazał ręką na pokój.Była tak oszołomiona jego wyznaniem, że niewiele brakowało, by po-wiedziała mu prawdę.Ze też go kocha.Dławiło ją w piersi. Will, nigdy nie zamierzałam wprowadzać cię w błąd. Urwała,szukając właściwych słów, lecz nie mogła się pozbierać. Will, chcę, że-byś był moim przyjacielem. Przykro mi, że cię rozczarowuję, ale sprawy zaszły za daleko.Jużprzekroczyliśmy granicę i nie ma odwrotu.Był z nią szczery. Nie jestem rozczarowana. Sarah.Tyle czekałem, byś do mnie zadzwoniła.Nie musisz miećpowodu.Dzwoń, nawet jeśli nic się nie dzieje. Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł odparła.Głos Lulu za-brzmiał jej w uszach: Odrzucasz Willa Bonnera? Czyś ty oszalała?". Cości powiem rzekła pośpiesznie. Gdyby chodziło tylko o ciebie i o mnie,wszystko wyglądałoby inaczej.Jesteśmy dorośli i zdajemy sobie sprawę ztego, co robimy.Przeżyjemy ze złamanym sercem.Ale pomyśl o dzieciach,Aurorze i moich synach.Jeśli się mylimy albo jeśli nam nie wyjdzie, nietylko my ucierpimy. Dlaczego uważasz, że nam nie wyjdzie? zapytał. Mówię tylko, że nie powinniśmy narażać dzieci.W każdym razie nieteraz. A kiedy? dociekał. Za tydzień? Za miesiąc? Zawsze znajdzieszwymówkę, by jeszcze się wstrzymać. To nie są wymówki zaoponowała. Jasne.Zadzwoń do mnie, gdy się namyślisz.Strona 349 z 422LRT2012-08-30 19:38:10 Will, jesteś wyjątkowy, ale teraz moje życie jest naprawdę zwario-wane. A kiedy takie nie jest? Powiedz mi.Masz rację, pomyślała.Strona 350 z 422LRT2012-08-30 19:38:11ROZDZIAA TRZYDZIESTY SI�DMYSarah sama do końca nie wiedziała, dlaczego zgodziła się wziąć udział wfestiwalu organizowanym przez brata.Ostatnio była tak zmęczona, że oósmej wieczorem padała z nóg.Na szczęście dzieci już nie budziły się wnocy na karmienie, co było dla niej prawdziwym wybawieniem, jednak i takmiała dość.Brat nalegał.Przekonywał, że jej udział w dorocznym spotkaniu klien-tów i restauratorów kupujących jego ostrygi byłby wielkim wsparciem ro-dzinnej firmy.Przyszedł do niej wraz z ojcem.Tata jak zwykle usiadł napodłodze i zaczął bawić się z maluchami.Był wspaniałym dziadkiem, adzieci chyba go poznawały, bo witały go radosnym gaworzeniem, ener-gicznym wierzganiem nóżkami i szerokimi uśmiechami.Zdawała sobie sprawę, że niełatwo jej będzie wychować chłopców bezojca.Tym bardziej doceniała, że mają przy sobie wujka i dziadka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne