Robertis Carolina de Niewidoczna góra (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Mija, to cudowne.W twoim wieku przynosiłam ludziom wino dostolika.Chcę dla ciebie czegoś innego. Mam� otarła łzy i przycisnęłakopertę do piersi. Chodz tutaj, mi amor, usiądz.Gdy obie usiadły na kanapie, Mam� otoczyła Salome ramieniem izaczęła mówić: Najpierw pracowałam w sklepie z butami, ale to nie było dobremiejsce.Moje życie poprawiło się, kiedy uciekłam stamtąd i zatrudniłamsię w La Diablicie.Miałam trzynaście lat.To były cudowne czasy, kiedypoznawałam innych poetów i odkryłam w sobie poetkę.Potemwyjechałam do Argentyny.Chciałam zmieniać świat, wszystko poznać,wszystkiego spróbować, wszystko zapisać.Oczywiście, moje życieułożyło się w ciekawy sposób, ale gdybym poszła na studia, to.Słowa płynęły nadal, lecz Salome słuchała ich z roztargnieniem, bo jejmyśli były zajęte tym, co matka powiedziała na samym początku.Kiedyta zatrzymała się na chwilę w trakcie znanej już Salome historii omłodzieńcu okrutnie pobitym przez policję w Buenos Aires, Salom�spytała: Co to znaczy, że uciekłaś"?329 Jak to: uciekłam? Powiedziałaś, że uciekłaś ze sklepu z butami do La Diablity. To prawda. Dlaczego musiałaś. To nie była ucieczka jako taka odparła sucho matka. Poprostu zmieniłam pracę.Zamilkły.Popołudniowe słońce rzucało długi cień. Tak czy owak, dzisiaj wieczorem musimy to uczcić Mam�odezwała się pierwsza. Wyjdę kupić szampana.Wstała, sięgnęła po torebkę i już nie było między nimi rozdzwięku.Salom� odprowadziła ją wzrokiem.Została sama z zawiadomieniem zuniwersytetu.Zaczęła się przyglądać świeżym zagięciom na papierze isformułowaniom tak oficjalnym, że gdy je sobie odczytywała, byłyledwie zrozumiałe.Ustawiła kartkę równolegle do podłogi i zaczęła sobiewyobrażać, że jest tak malutka, iż może na niej usiąść i polecieć jak nalatającym dywanie, który zawiedzie ją w nieznane krainy.Już wydawałosię jej to możliwe, już płynęła w powietrzu, lekko i bez wysiłku.To uczucie utrzymało się w niej przez cały tydzień, aż do wieczornegospotkania w opuszczonej fabryce, kiedy usłyszała od Orlanda: Salom�, przydzielono ci zadanie.Usiadła gwałtownie.Nie była przyzwyczajona do tego, aby byćjednym z punktów w porządku dnia.Zawstydziły ją spojrzenia, które naniej spoczęły. Jest stanowisko do objęcia w ambasadzie amerykańskiej.Szukająsekretarki: takiej, która umie pisać na maszynie, tłumaczyć dokumenty ioczywiście dobrze mówi po angielsku.Ta pracownica będzie miaładostęp do rozmaitych kartotek.To zajęcie na cały etat. Orlandorozłożył ręce. Uważamy, że masz szansę je dostać.Zapragnęła zapytać, kto kryje się za tym my", jacy to ludzie beztwarzy do spółki z Orlandem orzekli, że może, powinna330i zechce ubiegać się o to zajęcie.Takie pytanie byłoby jednakcałkowicie nie na miejscu.Sama powinna się spoliczkować za to, żepomyślała coś takiego. Salome. Orlando wychylił się w jej stronę.Zwiatło lampynaftowej dodawało łagodności jego rysom. Nasz ruch ma jużwystarczająco dużo studentów.Kątem oka widziała chudą jak szczapa Annę, która chyba tylkoczyhała na nerwową reakcję z jej strony. Oczywiście zgodziła się Salome.Dwa tygodnie pózniej zakwalifikowała się do pracy.Rekrutacjapolegała na teście z maszynopisania, z angielskiego oraz na krótkiejrozmowie z Vivianą, kierowniczką sekretariatu.Viviana nosiła okulary wrogowych oprawkach i najwyrazniej miała kłopoty z prawidłowąwymową angielskiego th.Salome poinformowała ją, że do ukończenialiceum zostały jej dwa tygodnie.Czy mogą państwo poczekać na mnie?Tak, nie będzie z tym problemu, panno Santos.Poczekamy.Liceum ukończyła w przewidzianym czasie, a na ceremonii rozdaniadyplomów uśmiechała się jak pozostałe koleżanki do aparatówfotograficznych w rękach wzruszonych mam i babć oraz wzniosła toastszampanem.Następnego ranka, kiedy leżała w łóżku z szeroko otwartymioczami, Mam� zapukała do jej drzwi i weszła z tacą, na której byłygrzanki, świeża mate, a także jedna żółta róża w małym wazoniku. To dla mojej absolwentki! Salom� usiadła. Coś nie tak? Muszę ci coś powiedzieć. Nagle poczuła się jak maładziewczynka, która za długo bawiła się guzikami i nie uczesała się naczas.Spuściła nogi na podłogę. Dostałam pracę.Mam� spojrzała na nią nierozumiejąco.Salom� przejęła od niej tacę,położyła ją na łóżku i mówiła dalej, siląc się na wesoły ton: To świetna robota.Będę sekretarką w ambasadzie StanówZjednoczonych.331Matka się zachwiała.Z roztargnienia założyła swój bordowy szlafrokna lewą stronę, widać było szwy. A co ze studiami na uniwersytecie? wycedziła, jakby z trudemznajdowała słowa. Nie idę na studia. Ale przecież chciałaś!Salom� zatrzymała wzrok na czerwonym abażurze nocnej lampki.Byłstary, zniszczony i na dobrą sprawę należało go wymienić już wiele lattemu. Nie za bardzo odparła. Ach tak? Od kiedy? Poza tym potrzebujemy pieniędzy. Nie możesz zrezygnować z nauki dla dobra rodziny! A więc powinnam studiować dla rodziny? Salome wstała. Amoże dla ciebie?Mam� otworzyła usta, ale nie powiedziała nic, tylko wydała /.siebiejakiś jęk. Tyle lat dobrych stopni odezwała się w końcu. Jakaprzyszłość przed tobą?Salom� nie mogła jednak rozmawiać z matką o przyszłości, nic mogłajej zdradzić, że ta przyszłość jest już wytyczona, nie mogła przyznać siędo broni pod materacem, do codziennych akcji prowadzonych w ścisłejtajemnicy z jakże wielkim zapałem właśnie dla przyszłości, dlamieszkańców kraju.Poświęcenie egoistycznej chęci studiowania przezjedną młodą panienkę to w końcu śmieszna cena za postęp.Ruch napewno ma rację, to błahostka w porównaniu z rewolucją.I zupełnie nieliczy się to, że gdyby mogła, popędziłaby na uniwersytet choćby zaraz, wpiżamie, zaszyłaby się w bibliotece i w ogóle by stamtąd nie wychodziła,spałaby na książkach i przepędzałaby każdego, kto próbowałby jąstamtąd wyciągnąć. Mamo, posłuchaj: to świetna praca.Dlaczego nie jesteś ze mniedumna?Hva wyszczerzyła zęby jak puma.Pierwszy raz w życiu Salomeprzestraszyła się, że matka ją zaatakuje.332 Jak możesz mówić, że nie jestem dumna? Nie z tej pracy. Nie podejmiesz tej pracy. A właśnie że tak. Masz szesnaście lat, Salom�.Jestem twoją matką i mówię ci, żebędziesz kontynuować naukę.Salom� w panice wyobraziła sobie, że Mam� ciągnie ją za włosy dosali wykładowej, a potem pilnuje na korytarzu, aby nie uciekła;wyobraziła sobie utratę pracy w ambasadzie i kompromitację wobecTinta, Leony, Orlanda, Anny, wobec wszystkich Tupamaros onieznanych twarzach i wobec ducha Che. Wściekasz się tak, bo sama nie skończyłaś żadnych szkół.Natychmiast pożałowała swoich słów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne