[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z
wiatłokrzesanego ognia wydobyło jego twarz z mroku.- Zapomnij, jeśli chcesz&choć ja tego nie potrafię& co się stanie, jeśli ludzie się dowiedzą, kim jesteś.Zapomnij, \
e się od ciebie odwrócą, \
e będą cię obmawiać za plecami.- Ci ludzie nie są warci, aby się o nich troszczyć - odparła, sztywniejąc.- Mo\
e i nie - odrzekł Colin, krzy\
ując ramiona i spoglądając na niątwardo.- Ale to będzie bolało.Nie spodoba ci się to, Penelope.Mnie te\
nie.Konwulsyjnie przełknęła ślinę.Dobrze.Mo\
e wreszcie do niej dotrze.- Ale zapomnij o tym - rzekł.- Spędziłaś całe dziesięć lat na obra\
aniuludzi.Ura\
aniu ich.- Mówiłam równie\
wiele miłych rzeczy - zaprotestowała.Jej oczybłyszczały od łez.- Oczywiście, \
e tak, ale to nie są ludzie, o których się musisz martwić.Mówiłem o tych osobach, których obraziłaś, rozgniewanych.- Podszedł ichwycił ją za ramiona.- Penelope - rzekł z naciskiem - będą tacy, którzy zechcącię skrzywdzić.- Te słowa miały ją przerazić, ale to on poczuł ucisk lęku.Usiłował sobie wyobrazić \
ycie bez niej.Niemo\
liwe.Zaledwie parętygodni temu była& Znieruchomiał, zamyślił się.Kim\
e była? Przyjaciółką?Znajomą? Kimś, kogo znał, ale nie zauwa\
ał? A teraz była jego narzeczoną,wkrótce zostanie \
onÄ….I mo\
e& mo\
e łączy ich coś jeszcze.Coś głębszego.Cenniejszego.- Chciałbym tylko wiedzieć - rzekł, umyślnie wracając do poprzedniegotematu, aby jego umysł nie wędrował po niebezpiecznych manowcach -dlaczego nie wykorzystujesz doskonałego alibi, jeśli chcesz pozostawaćanonimowa?- Bo nie o to chodzi! - krzyknęła.- Chcesz, \
eby cię zdemaskowano? - Wytrzeszczył oczy.- Nie, oczywiście, \
e nie - odparła.- Ale to moja praca.Dzieło mojego\
ycia.To wszystko, czym siÄ™ mogÄ™ w \
yciu pochwalić, a skoro ja nie mogęzebrać jego owoców, to niech mnie piorun strzeli, jeśli pozwolę na to komuśinnemu.Bridgerton otwarł usta, aby odpowiedzieć, ale ku swemu zdziwieniuodkrył, \
e zabrakło mu słów.Dzieło \
ycia.Penelope miała dzieło swojego \
ycia.A on nie! Niemogłaby zapewne podpisać swej pracy, ale kiedy była sama w pokoju, mogłaoglądać poprzednie wydania, mówiąc do siebie: "Oto moje dzieło".Dla tegowarto było \
yć.- Colinie? - wyszeptała, widocznie zdziwiona jego milczeniem.Była niesamowita.Nie wiedział, dlaczego nie zauwa\
ył tego wcześniej,skoro wiedział, \
e jest inteligentna i miła, pomysłowa i dowcipna.Ale wszystkiete określenia, pomijając całą listę tych, na które do tej pory nie wpadł, nie byływ stanie opisać jej we właściwy sposób.Była zdumiewająca.A on& Dobry Bo\
e, on był o nią zazdrosny!- Pójdę ju\
- rzekła cicho.Odwróciła się i skierowała w stronę drzwi.Przez chwilę nie reagował.Jego umysł był jak w hibernacji, pękał odnadmiaru odkryć.Kiedy jednak zobaczył jej rękę na klamce, zrozumiał, \
e niemo\
e pozwolić jej odejść.Nie dziś.Nigdy.- Nie - zaprotestował chrapliwie, trzema wielkimi krokami pokonującdzielącą ich odległość.- Nie.Chcę, \
ebyś została.Podniosła na niego wzrok.Okrągłe, zdumione oczy.- Ale powiedziałeś&Czule ujął jej twarz w dłonie.- Zapomnij, co powiedziałem.Wtedy zrozumiał, jak mądra była Daphne.Jego miłość nie była gromem zjasnego nieba.Zaczęła się od uśmiechu, od słowa, \
artobliwego spojrzenia.Narastała z ka\
dą wspólnie spędzoną sekundą, a\
dotarł do tego miejsca i do tejchwili.Teraz wiedział.Kochał Penelope.Wcią\
był na nią wściekły o publikację tej ostatniej gazetki, wstydził sięswej zazdrości o to, \
e ona odnalazła cel swojego \
ycia, ale i tak ją kochał.A jeśli teraz pozwoliłby jej odejść, nie wybaczyłby sobie nigdy.Mo\
e zatem to była definicja miłości.Kiedy kogoś potrzebujesz, kogośpragniesz, podziwiasz i adorujesz, choć równocześnie jesteś wściekły i maszochotę tę osobę przywiązać do łó\
ka tylko po to, \
eby nie narobiła więcejkłopotów.To była ta noc, ta chwila.Przepełniła go miłością, którą musiał wyznać,którą musiał okazać.- Zostań - wyszeptał i przyciągnął Penelope do siebie, bez przeprosin czywyjaśnienia.- Zostań - rzekł znowu, prowadząc ją ku ło\
u.A kiedy nieodpowiedziała, powtórzył po raz trzeci: - Zostań.Skinęła głową.Wziął ją w ramiona.To była Penelope i to była miłość.18W chwili kiedy Penelope skinęła głową - a właściwie nawet na ułameksekundy wcześniej - wiedziała ju\
, \
e zgadza się na coś więcej ni\
pocałunek.Nie była pewna, co sprawiło, \
e Colin zmienił zdanie - czemu w jednej chwilibył tak wściekły, a w drugiej taki zakochany.Nie była pewna, lecz szczerzemówiąc, niewiele ją to obchodziło.Wiedziała tylko, \
e nie całowałby jej tak gorąco, aby ją ukarać.Niektórzymę\
czyz
ni mogliby wykorzystać po\
ądanie jako broń, pokusę lub zemstę, leczColin do nich nie nale\
ał.Pomimo niesfornego, zawadiackiego zachowania, skłonności dozłośliwych \
artów i przekomarzań oraz ciętego języka był godnym iszlachetnym człowiekiem.Będzie równie\
godnym i szlachetnym mał\
onkiem.Była o tym przekonana, mogła za to ręczyć jak za siebie.A jeśli całował ją namiętnie, układając ją na ło\
u, pochylajÄ…c siÄ™ nad niÄ…,to tylko dlatego, \
e jej pragnął i troszczył się o nią na tyle, aby pohamować swójgniew.Troszczył się o nią.Penelope ochoczo oddawała pocałunki, wkładając w nie całą swą duszę.Ośmielała ją miłość, którą od lat darzyła tego mę\
czyznę, i jeśli nawet niedostawało jej umiejętności, nadrabiała to \
arliwością.Wsunęła palce we włosyukochanego i tuliła się do niego, zapominając o jakimkolwiek wstydzie.Nie byli w powozie ani w salonie jej matki.Nie musieli się obawiaćodkrycia ani pamiętać, by w ciągu kilku minut doprowadzić się do porządku.Tej nocy będzie mogła okazać mu wszystko, co do niego czuła.Odpowiepragnieniem na pragnienie, zło\
y milczące śluby poświęcenia, wierności imiłości.A kiedy noc dobiegnie końca, Colin dowie się o jej miłości.Mo\
e nieusłyszy słów - mo\
e ona nie zdoła ich nawet wyszeptać - lecz będzie wiedział.A mo\
e ju\
wie.Zabawne, tak łatwo było zataić jej sekretne \
ycie jakolady Whistledown, a tak niewiarygodnie trudno ukryć wyzierającą z jej oczumiłość.- Kiedy zacząłem cię tak bardzo pragnąć? - wyszeptał, lekko unoszącgłowę nad jej twarzą.Musnął nosem jej policzek, jego oczy, ciemne i przepastnew świetle świec, a w jej pamięci tak zielone, wpatrywały się w nią intensywnie.Gorący oddech, gorące spojrzenia sprawiły, \
e równie\
Penelope zapłonęłamiłosnym \
arem.Colin przesunął dłonie na jej plecy i z wprawą począł rozpinać guzikisukni.Po chwili Penelope poczuła, jak miękki materiał zsuwa się z jej ramion,gorsu, by ostatecznie opaść a\
do talii.- Bo\
e - wyszeptał Colin niemal bezgłośnie - jakaś ty piękna.Po raz pierwszy w \
yciu uwierzyła, \
e to mo\
e być prawda.Było coś niepokojącego i dra\
niÄ…cego w takim obna\
eniu się przed drugąludzką istotą, lecz Penelope nie czuła wstydu.Colin spoglądał na nią tak czule,dotykał jej z takim szacunkiem, \
e nie miała wątpliwości, i\
zdÄ…\
a kunieuniknionemu przeznaczeniu.Jego palce prześliznęły się po wra\
liwej skórze jej ramienia, delikatniedra\
niąc ją paznokciami.Błąkały się przez chwilę, jakby szukając drogi, i znówspoczęły na jej szyi.Penelope nie umiałaby powiedzieć, co było tego przyczyną, czy sposób, wjaki Colin na nią patrzył, czy mo\
e jego dotyk, lecz jedno wiedziała - nie byłaju\
sobą.Czuła się obco, dziwnie.Cudownie [ Pobierz całość w formacie PDF ]