Park Marconiego Ake Edwardson

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Bo co, głuchy jesteś? Nie słyszałem, żeby pan coś krzyczał.Za bardzo się bałem. Za kogo mnie wziąłeś? Sam nie wiem.W tym mieście wszystko jest możliwe. Boisz się kogoś konkretnego? Nie, niby kogo? To ja pytam. Nie. Co robiłeś wieczorem na tej ulicy w Vasastan? Nie wiem, o jakiej ulicy pan mówi. Co tam robiłeś? powtórzył Winter. Nic. Jak się tam znalazłeś? Przyjechałem na rowerze. Przykopię ci w jaja, jeśli jeszcze raz spróbujesz zrobić ze mnie głupka powiedział Winter.Mark się rozejrzał.Byli sami.Funkcjonariusze stojący na zewnątrz mu nie pomogą, jeśli temu facetowi przyjdziedo głowy, żeby go bić.Nie bardzo w to wierzył, ale nigdy nic nie wiadomo.Facet jest jeszcze bardziej zmęczony niżon, starszy i do tego wściekły. Chciałeś kogoś odwiedzić? Nie. Skąd miałeś rower? Co? Czyj jest ten rower? Kolegi. Gdzie mieszka? E& za miastem. Gdzie? W Solnej. Adres? Nie pamiętam. Nie drażnij mnie ostrzegł go Winter. Mówię prawdę, pierwszy raz u niego byłem.To czynszowy dom niedaleko lotniska Bromma.Niedawno się tamprzeprowadził. Jak zamierzałeś do niego wrócić? Zadzwoniłbym oczywiście. Nie masz komórki. Zgubiłem, kiedy mnie pan gonił. W takim razie ją znajdziemy stwierdził Winter.Mark nie odpowiedział.Patrzył przez kuloodporną szybę na policjantów i wyglądał, jakby marzył o tym, żeby sięznalezć wśród tych miłych, dobrych ludzi.Winter też ich widział. Witajcie w komisariacie dzielnicowymsympatycznej i pięknej Vasastan napisano przy wejściu do budynku przy Surbrunnsgatan 66.Sztokholmczycywiedzą, co to podejście.Trzeba będzie przysłać Haldersa.Drużyna z Surbrunnsgatan nauczy go podawać łapę. Jak się nazywa ten kolega? Sture. Sture? Jak Stureplan? Właśnie. A dalej?Mark milczał.Widać było, że próbuje wymyślić nazwisko pasujące do imienia Sture.Może Sten Sture, ale to jużzajęte.Lepiej coś prostego, Sture Johansson albo Sture Karlsson. Sture Karlsson odpowiedział. Dobre. Co? Dobre nazwisko.Zaraz do niego zadzwonimy. Numer jest w komórce.Nie znam go na pamięć. Czego jeszcze nie znasz na pamięć? Co? Trudno się opowiada bajkę, której się nie zna zauważył Winter. To nie są bajki. Trudno się wymyśla kawałek po kawałku. Ja nie wymy& Cholera jasna, opowiadaj, co cię łączyło z Jonatanem Bers�rem! Z Jonatanem?Wyglądał na autentycznie zdumionego. Spodziewałeś się, że zapytam o kogoś innego? Nie& co& Znałeś Jonatana Bers�ra? Tak& Gdzie go poznałeś?Mark był wyraznie zdezorientowany.Błądził wzrokiem po brzydkim wnętrzu radiowozu, celi, miejscu tortur.Czyżby nie chodziło o Johana Schwartza? Zaraz dojdziemy do Johana Schwartza powiedział Winter.Mark drgnął.Człowiek zabrnie w kłamstwo i już nie jest tak łatwo, jak się zdawało na początku.Kłamać jest dużotrudniej, niż mówić prawdę.Gdyby tylko ludzie o tym wiedzieli, pomyślał Winter.Już w gimnazjum powinien być takiprzedmiot: zmyślanie i udawanie. Oczywiście znałem Jonatana& wielu go znało. Sture Karlsson też? Nie& A Robert Hall? Kto? Robert Hall. Nigdy o nim nie słyszałem.Kto to? A Matilda Cors?Mark pokręcił głową. Tak czy nie? zapytał Winter. Jak ona się nazywa? Matilda Cors. Pamiętałbym.Kto to? Czytasz gazety? E& tak. Słuchasz radia? Oglądasz wiadomości w telewizji? Czasem. I nic ci nie mówią te nazwiska? Nie& Chociaż były wymieniane setki razy razem z nazwiskami, które znasz? Nie& jakoś nie załapałem. Jesteś idiotą? E& nie. Co robiłeś wieczorem przed domem Johana Schwartza? Nie wiedziałem, że tam mieszka. Gdzie? Na tej ulicy, na H�lsingegatan. Skąd wiesz, że mam na myśli H�lsingegatan? spytał Winter. Co? Skąd wiesz, o jaką ulicę mi chodzi? My& przecież pan powiedział. Nie. Co?Całkiem się pogubił.Kłamstwa zaprowadziły go w ślepy zaułek. Kłamanie to trudna sztuka, co? Musiałem przeczytać na tabliczce powiedział Mark, jakby nie usłyszał. Byłeś tam już? Nie, nigdy. A wcześniej spotykałeś się ze Schwartzem w Sztokholmie? Nie. Tylko wtedy, kiedy go zabiłeś powiedział Winter. On nie żyje?! Co? Co pan powiedział?Winter poczuł, że wystarczy, dość, że już nie ma siły.Niech technicy robią swoje, a tego palanta zabiorą doaresztu, do celi bez okna na świat.Niech tam zostanie sam ze swoimi kłamstwami.Wyrwał go ze snu sygnał telefonu.A może obudziła go Amanda.Stała nad nim pochylona.Był czymś przykryty,w pokoju było ciemno. Jezu, Eriku powiedział do słuchawki. Obudziłem cię? Też pytanie! Jest trzecia nad ranem! Pół do trzeciej. Co się stało? Słyszałem, że byłeś na przejażdżce rowerowej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne