[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Konkretne zawody dawały możliwośćłatwiejszego zdobycia czegoś.Znajoma ekspedientka, pani bufetowa,pracownik piekarni, nawet kierowca samochodu dostawczego byli nawagę złota.%7łyło się według zasady: każdy coś każdemu za coś.Narzekanie,psioczenie, denerwowanie się było na porządku dziennym.Brakwszystkiego był głównym tematem w pracy, w rozmowie z sąsiadkączy u znajomych.My widzieliśmy powody do cieszenia się naszym życiem.Kochaliśmy się.Pracowaliśmy w zawodach, które były naszą pasją.Nasze stosunki z ciocią były jak najlepsze.Na początku naszegomałżeństwa starczało od pierwszego do pierwszego.Jednak z czasemprzybywało nowych mebli do mieszkania.Wyjeżdżaliśmy nadwutygodniowe wczasy.Kasi nie chcieliśmy puszczać na kolonie.Resztę wakacji spędzała na Mazurach.Z ciocią i na zmianę z nami.Jedyny mój problem to ciągłe zamartwianie się o Kasię, ale tonowanepewnością Piotra, że przesadzam.Nic poza tym, co mieliśmy, nieliczyło się.Przynajmniej nie było ważniejsze i nie przysłaniało nampoczucia szczęścia.Nie domyśliłam się, że on też się martwił, tylkoukrywał to przede mną.Może w złą godzinę powiedziałam, że jestemszczęśliwa?Piotr! Pamiętasz? Rano obudziłeś się z potwornym kacem.Przyszedłeś do kuchni.Szykowałam śniadanie.Podałam ci wodę iaspirynę.Powiedziałeś:  To nie może być prawda.Miałem koszmarnysen.Więcej nie wezmę do ust ani kropli alkoholu, tylko powiedz, że misię to przyśniło".Nie czekając na odpowiedz
, poszedłeś do łazienki.Umówiliśmy się, że dwa, trzy dni dajemy sobie na przemyślenie.Niewałkujemy.Nie dręczymy się: gdzie popełniliśmy błąd? Dlaczego nasto spotkało? Kto zawinił? W sobotę po południu pójdziemy gdzieś dokawiarni i przedyskutujemy, co zrobić.Położyłam się i czekam, aż tabletki nasenne zaczną działać.Wracammyślami do naszej rozmowy.Sobota.Pojechaliśmy do kawiarni, w której było parę pojedynczychstolików osłoniętych parawanami.Mogliśmy swobodnieporozmawiać.- Gosiu.Uczciwie przyznaję.Zdumiałem.Nic nie wymyśliłem.Niewiem, co dalej.- Myślałeś o usunięciu? -Aty?- Dużo i długo.Ze względu na przyszłe zdrowie Kasi byłabym za.Alejeżeli przesadzam i ona rozwija się dobrze? A jej czasami dziwnezachowanie to zwykłe odchylenia wiekowe i wyrośnie z tego? Wtedynie wolno nam usunąć dziecka.-Jednego jestem pewny.Obiecuję ci.Zapewnimy jej fachową pomoc.Będzie brała leki.Wyjdzie z tego.Na pewno.- Uff.- Odetchnęłam z ulgą.Czułam, że największy kamień spadł miz serca.- Piotrek, to dla nas najważniejsze, z resztą sobie na pewnoporadzimy.- To dlaczego w ogóle myślałaś o usunięciu?- Nie rozumiem.- Byłam zaskoczona.Pierwszy raz nie mogliśmy sięporozumieć.- Bałam się, jak ciąża wpłynie na jej stan.Ale skoromówisz, że jesteś pewny, że Kasia nie ma zaburzeń psychicznych.Przerwałeś mi, patrząc na mnie zdziwionym wzrokiem.- Pewny jestem tylko tego, że nie usuniemy ciąży.Poza tym nie wiemnic.Spuściłeś wzrok, żeby nie widzieć mojego oskarżającego spojrzenia.Oboje byliśmy przeciwnikami aborcji.Dla mnie jednak najważniejszebyło zdrowie i życie naszego już narodzonego dziecka.Nie chciałam,zabraniałam sobie myśleć o tym, które dopiero miało przyjść na świat.Jeżeli przyjdzie.Ciąża w tak młodym wieku jest wielką niewiadomądla tych dwojga dzieci.Nie patrząc na mnie, zacząłeś mówić:- Zgłoszą przestępstwo.Będziemy musieli powiedzieć, kto jestojcem.Ciąża i poród u tak młodego dziecka niesiezagrożenia.Załóżmy, że wymodlimy, żeby wszystko potoczyło siędobrze.Co z Kasią? Co z dzieckiem? - Mówiłeś spokojnie, ale czułam,że jesteś na progu załamania.- Moja mała córeczka ma być matką?Jak?Mnie to się nie mieści w głowie.Dla mnie to patowa sytuacja.-Spojrzałeś na mnie i zapytałeś z nadzieją w głosie: - A ty? Widziszrozwiązanie?- Piotr, wez
mnie za rękę.- Poprosiłam, bo ty zawsze brałeś moje ręcew swoje, gdy chciałeś dodać mi wiary, że wszystko nam się ułoży.- Jakto ja, przez te dni wyobrażałam sobie wszystkie najczarniejszescenariusze.Kłopoty z Kasi zdrowiem fizycznym i psychicznym.Zagrożenie dla rozwoju płodu.Dla psychiki dwojga dzieci.Reakcjeotoczenia.Ciocię.I nas - nie-wiedzących, jak sobie ze wszystkimporadzić.- Z
ciskałeś moją rękę, ale miałam wrażenie, że nie słyszysz,co mówię.- Posłuchaj.Byłam w kościele.Wiesz, że rzadko się modlę.Tym razem poszłam.Na religii uczono nas, że trzeba postępowaćzgodnie z sumieniem.Chciałam w skupieniu i ciszy porozmawiać zmoim [ Pobierz całość w formacie PDF ]