Kraszewski Józef Ignacy Z siedmioletniej wojny czasy Sasów i szpieg Bruhla

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słuchając tejinstrukcji, Simonis musiał zebrać całą siłę swą i odwagę, aby nie okazać, jaką go przejęłatrwogą.Spodziewał się wprawdzie urzędowej misji, ale nigdy tak niebezpiecznej, tak ciężkiej.Fryderyk, który z posług Szwajcara dosyć był zadowolony, a nie powziął dotądnajmniejszego podejrzenia, kazał mu dać małą gratyfikacją i prędki powrót zalecił.Kto by byłwidział naówczas Simonisa po krótkiej rozmowie wychodzącego z pokoju z zaschłymi usty ijęzykiem do podniebienia przylgłym, bladego, z oczyma obłąkanymi, byłby się możedomyślił, jaka trwogę miał w duszy.Simonis wiedział bardzo dobrze, iż narażał się naszubienicę.Nierychło cokolwiek mógł przyjść do siebie, a w drodze dopiero wstąpiło w niegocokolwiek odwagi.Przychodziły mu wszakże myśl i przypuszczenia tak straszne, że wpodróży już chciał się wyrzec wszystkiego i gdziekolwiek bądz szukać bezpiecznegoschronienia.Glasau wiedział o Simonisie, tak jak on też znał całą historią przekupionego kamerdynera,nad którym dozór miał polecony a na charakterze jego nie polegał wcale.Zmuszony oddalićsię, lękać się zaczynał, aby Glasau, trwogą przejęty lub pochwycony na jakim uczynku, niewydał jego wspólnictwa.Jechał do Drezna, gdzie na dany znak łatwo go mogli pochwycić.Im bardziej zbliżał się do stolicy, tym ta trwoga więcej go opanowywała.Nawet obraz pięknejPepity, dla której poświęcił wszystko, z długim od niej oddaleniem stracił na potędze i uroku.Zbliżenie się wreszcie do Fryderyka i poznanie lepsze charakteru energicznego wodza kazałomu wątpić, na jaką stronę waga zwycięstwa się przechyli.Szczególniej ta ostatnia wątpliwośćpodziałała na Szwajcara, w którego charakterze przemagała piecza o interes własny iwyratowanie naprzód siebie.Przybywał więc do Drezna w usposobieniu wątpliwym, z obawąwielką, ostygły znacznie, namyślając się, co począć dalej.Zaczynał wierzyć w duchu, żemimo siedmiuset tysięcy sprzymierzonych przeciwko niemu, Fryderyk ze swymi dwustusześćdziesięcioma tysiącami może zwyciężyć.Naówczas Simonis był zgubionym.W drodzejednak nie uciekł do Szwajcarii, chociaż wielką miał do tego pokusę.Chciał widziećnaocznie, jak rzeczy stały na dworze królowej.Rozbrojenie wojsk saskich, wcielenie ich do pruskiej armii, wyjazd króla i Br�hla do Polski,moralne znękanie Saksonii, zwycięstwa odniesione nad Austriakami, wszystko to przyczyniłosię wielce do zachwiania postanowieniem Simonisa poświęcenia sprawie dworu saskiego.Jadąc z poleceniem króla, musiał naturalnie stawić się, zameldowawszy u bramy, wprostgenerałowi Wylichowi.Godzina była bliska południa, gdy go wpuszczono do komendanta,który właśnie się do obiadu zabierał.Stary żołnierz nabrał był obyczajów cynicznych królaswego i przesadzał jeszcze grubiaństwem i szorstkością.W izbie, do której go wpuszczono,stół był nakryty na dwie osoby.Simonis przez drzwi otwarte postrzegł, niezmierniezdziwiony, siedzącą dawną swą znajomą, pannę Doris, wyróżowaną, wybieloną i dosyćstrojną, która na widok jego o mało też nie krzyknęła.Wylich z rękami w kieszeniach, z fajkąw ustach powitał go z wysokości swej komendanckiej godności.Nieznacznie po przywitaniudał mu do zrozumienia przybywający, że miał doń poufne od króla polecenie.Wylich pannie Doris, odwróciwszy się, kazał iść do diabła.Francuzka schowała się tylko dotrzeciego pokoju, od którego komendant drzwi zamknął.Naówczas Simonis, łagodząc nieco,zdał mu rozkazy królewskie, tyczące się spisków i knowań zamkowych.Wylich wysłuchał, ustami kręcąc. Dobrze, dobrze rzekł posłów nie ścinają i nie wieszają, ale to są bzdurstwa, którymikrólowi jegomości z dala nabijają głowę.To moja rzecz.Ja tu wiem o najmniejszym szepcie,mojego oka nic nie uchodzi.Nie ma się tu czego lękać.Królowa się modli, Br�hlowa sięwścieka i po wszystkim.Ręką machnął. Co więcej?Simonis odpowiedział na pytań kilka i zamilkł.W pół godziny skończyła się i wyczerpałarozmowa, Wylich stanął w oknie, a Simonis zabierał się do wyjścia. Panie generale rzekł mam polecenie dowiedzenia się cokolwiek i przypatrzenia zbliska temu, co się w zamku dzieje.Oznajmuję więc o tym.Wylich się rozśmiał. A wlez sobie choć na wieżę i rozpatruj się, w czym chcesz, to mi wszystko jedno.Uwolniony w ten sposób, Szwajcar wydobył się na swobodę i poszedł szukać mieszkania,które by nazbyt na oku nie było.Wynalezienie łatwo nie przyszło, tak Prusacy wypełnialimiasto całe.Prywatne nawet domy, gdziekolwiek obszerniejsze znalazło się mieszkanie,zajmowali chorzy oficerowie i gawiedz wojskowa.O zmroku już wybrał się z pewnymi ostrożnościami, aby łatwo nie być poznanym iwyszpiegowanym, do zamku.Nie bardzo pewnym był, do kogo się udać dla dowiedzenia obaronównę, gdy na dole u wschodów spostrzegł Masłowskiego.Pan Ksawery, opózniwszybez powodu wyjazd do kraju, kręcił się częściej, niż było potrzeba około zamku i sam przedsobą wyznawał, że zasługiwał na to, co mu ojciec przyrzekł.Nie chciał się zgodzić na to,żeby był zakochany w baronównie, ale mówił sobie, iż go bardzo zajmowała i miał wielką dlaniej sympatią i przyjazń.Posługiwał jej, jak umiał, jak mógł, a korzystał z tego, żeby jąwidywać jak najczęściej.Widok twarzy Simonisa przykre bardzo na nim uczynił wrażenie.Zcisnęło mu się serce.Nie umiał nawet pokryć niechęci, z jaką rad nierad go witał.Zwyklewymowny aż nadto, tym razem stał jak słup. Chciałbym się widzieć z baronówną odezwał się Simonis po cichu.Masłowski wskazał mu palcem drogę na górę, ale prowadzić go nie miał ochoty ani dłużejrozmawiać.Poszedł więc, rozglądając się, Szwajcar i trafił do mieszkania barona Sp�rkena,który go z niewymownym wzruszeniem przywitał.Lecz że sam przez się nic nie czynił,ruszył się natychmiast dać znać hrabinie Br�hlowej.Napomknęliśmy już kilkakrotnie o roli, jaką odgrywała hrabina.Namiętnej tej,nieszczęśliwej, zbłąkanej kobiecie potrzeba było zawsze czegoś do zabawy, coś, co by jąbudziło do życia i usnąć jej nie dało.Od wyjścia za mąż gorączkowo tak chwytała sięwszystkiego, co sztuczny cel próżnemu sercu jej dać mogło.Wychowywała dzieci, którymijuż rozporządzano i które się jej wprzódy z rąk wyrywały, a teraz zupełnie uciekły.Miłościich nawet zyskać nie mogła.Zaprzątała się tak z kolei wszystkim, co życie może uczynićznośnym, co o ranach pozwala zapomnieć.Fantazje czasem dochodziły do szałów, po którychznowu następowała apatia, milczenie, ziewanie, nudy.Naówczas gorączkowo zajmowała sięjakimś Blumlim, jakimś Seyffertem, starała się z nich uczynić ludzi, ideały serca, a kończyłosię to jak ze Seyffertem, pod pręgierzem, jak z Blumlim, na wyczerpaniu i pogardzie.W takich paroksyzmach pragnień i rozczarowań przeżyła Br�hlowa aż do dni ostatnich.Fryderyk Wielki obumierającą już wskrzesił do życia, do zemsty.Rzuciła się z całągwałtownością charakteru swojego do wojny przeciwko niemu.Prowadziła ją, jak dotądwszystkie życia sprawy, nie znając miary w namiętności i nie przebierając w środkach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne