Kazimiera Iłakowiczówna Wiersze 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Droga wyrazna aż nadto.Stało się: już się nie stanie!Czuję przemijanie, przemijanie.Liść, podobniejszy do dłonianiżeli dłoń do liścia,leży u wejścia, u wyjścia.Palców pięć, jak drogowskazyku tamtej stronie.Człek przechodził tyle razy,wiedział, że się nic nie stanie,nie tęsknił do niej.Czuję przemijanie, przemijanie.W radosnej jaskrawej opończy,na jednym wsparta kolanie,zaczyna śpiew - nie kończy;melodii szuka.Skowrończej?Nut szuka.Czy słowniczych?Pochylona, nadsłuchuje ? liczy ?Rysuje palczaste liścieu wejścia ? u wyjścia ?.Stało się, już się nie stanie.Czuję przemijanie, przemijanie.--------------------------------------------------------------------------------359Z cyklu "Jarzębiny"1O wezcie mnie do siebie,do swego cierpkiego świata:jagodami zasłońcie oczy,liśćmi okryjcie włosy,niech roślinnie zacichnę na zimę.Koralowe niech będą myśli,koralowe rany serdeczne,koralowe ślady po cierniach,koralowe ścieżeczki powrotnei niepowrotne drożynki.Od sierpnia do przyszłego sierpnianiech krew we mnie zjarzębi się, ścierpnie;i niech się wtedy obudzę nie sobą,ale czerwoną jarzębinową jagodą.2Tam u nas na polach zimno,tam u nas na polach dymno.Jarzębiny i dymy.A ja tutaj śnię ziębnąco alejach jarzębichz zamkniętymi oczyma.1944--------------------------------------------------------------------------------Liście.cierpliwe jesienne ścielą,od ścieżek ubitych dzielą.Między wierzchołkiem a niebemkształtu letniego strzegą.Szeleszczą po drutach, po słupach,wiedzą, gdzie i kiedy upaść:gąskom białym pod stopki żółte,pastuszkom - na szlak nie obutyi do pieśni mnie, wyrazne jak nuty.--------------------------------------------------------------------------------360ATANAZY FET NocSzept, tchu lekkie kołysanie,słowikowy trel.Na ruczaju srebrnej pianieksiężycowa biel.Zwiatło nocne, nocnych cienimijający błysk.Czarodziejskie przemienieniaukochanych lic.Na zasłonkach - róż ognisty,bursztynowy blask.Pocałunki, łzy rzęsiste.I brzask.brzask.--------------------------------------------------------------------------------J�ZEF von EICHENDORFF Na śmierć synkaBiją zegary z dalaw głębokie nocy dno,lampa się w mroku spalanad posłaną pościółką twą.Tylko błądzi w żałobnym lamenciedokoła domu wiatr,my - samotnością objęci -słuchamy jego skarg.I jest nam, jakbyś cichutkozapukać miał właśnie dziś,jak ktoś, kto się zbłąkał na krótkoi - znużony - znów trafił do drzwi.O, nieszczęśni, nieszczęśni głupcy,to myśmy w męce nad siłyzgubili się tutaj w pustce,gdy ty dawno do domu trafiłeś.tłum.Kazimiera IłłakowiczównaWiersz z 1837 r.--------------------------------------------------------------------------------361JOHANN WOLFGANG VON GOETHE Mignon(DWA WARIANTY)A.Ten tylko wie - kto znałtych tęsknot płomię,jak bez radości trwamsama w ustroni,wzrok śląc po niebie tam,ku tamtej stronie.Ten, kto mnie kocha i zna,ode mnie stroni.I zawrót mnie ślepy gna,ogień mam w łonie.Ten tylko wie, kto znałtych tęsknot płomię.B.Pojmie to tylko ten,kto cierpiąc tęsknił,że w samotności dniejałowe pędzącwzrok zawsze ku stronie tejślę firmamentu:płomień natrętny.Pojmie to tylko ten,kto cierpiąc tęsknił.tłum.Kazimiera Iłłakowiczówna--------------------------------------------------------------------------------JOHANN WOLFGANG VON GOETHE Wędrujący dzwonBył sobie wisus, mały smark,co w święta, przez swawolenie do kościoła, ale radbiegł na wagary w pole.Powiada matka: "Słyszysz ton?To - rozkaz.Radzęć szczerze:pójdz sam, inaczej - ruszy dzwonza tobą i - zabierze!"Pomyślał chłopak patrząc wzwyż:362"Przecież on - tam, wśród belek!"A potem - w pole prędko hyc,choć winien być w kościele.Nie dzwięczy głos, nie woła już."Kto by tam matce wierzył!"Ale - o zgrozo! - polem tużdzwon kaczym chodem bieży.W bok balansuje, w tył i w przód;nieszczęsny urwis w strachujak strzała mknie na przełaj, w bród,byle go dzwon nie nakrył.W wyścigu przecież górą był,bo lotem błyskawicyprzeciąwszy pole - resztką siłznalazł się wśród kaplicy.I odtąd niedziel smyk i świątpilnuje, pomny iście,że lepiej, by nań wołał dzwon,niż prosił osobiście.tłum.Kazimiera Iłłakowiczówna--------------------------------------------------------------------------------ALEKSANDER PET�FI Stoję na rozdrożu.(KERESZTUTOU �LLOK)Z dwóch dróg trza mi wybraćna rozstaju,co na wschód i zachód podążają.Dokądkolwiek pójdę,wybór - płonny:zewsząd jest życie mezasmucone.Obym znal szlak śmierci!.Bez pochyby,ten, gdzie czeka mnie śmierć,wnet bym wybrał.363tłum.Kazimiera Iłłakowiczówna--------------------------------------------------------------------------------ANDRZEJ ADY Pieśń wiślana(��NEK A VISTUL�U)Bóg, pan wszystkiej ziemi wesoły,sam nad Polską czuwając został.Polska - łódz to rabów wesołych,Polska łódz o strzaskanych wiosłach.Ponad Wisłą rybak, jak ongi,polskie pieśni nuci nad siecią,a kobiety polskie pogodnieco dzień na świat wydają dzieci.Wisła ciągle rybą się pleni,polska matka - rzeszą dziecięcą.Po cóż hasła rzucać spod ziemi:nigdy, nigdy, przenigdy więcej?!Aódz najstarsza nawet drży szczęściem,kiedy igra młódz na pokładzie.Nie ma piekła i śmierci nie ma,gdzie brzmi pieśń, gdzie się dziatwa gromadzi.Bóg - wesoły to pan nad ziemiąi zbawienie wszystkich rodzajów.Bóg - to żywot nasz - alleluja -żywot, który wciąż zmartwychwstaje.tłum.Kazimiera Iłłakowiczówna--------------------------------------------------------------------------------ANDRZEJ ADY Trzeba nam Mohaczu(NEKUNK MOH�CS KELL)Jeśli jest Bóg, niech nie ma dlań litości:twarde ma ród ów kości;plemię leniwych serc, parobek Cygan.364A bijże go, Boże, bij go!Jeśliś, Boże, jest - i mnie nie szkoda,bom i ja Madziar z rodu.Nie gołąbka posyłaj z liściem palmy,ale biczuj, tłucz, wal mnie.Jeśliś jest, Boże, do jasnego niebapoderwij nas od gleby.Nie daj na chwilę spocząć nam w pokoju,to byłby koniec, koniec!!tłum.Kazimiera Iłłakowiczówna--------------------------------------------------------------------------------LUDWIK APRILY Poszła w ogród(A KERTBE MENT)Boże, ja nie wiem, jaki jest twój ogród,kwietniki twoje i trawnik, i sad,jakeś rozrządził roślin twoich mnogośći któreś kwiaty po twych grzędach kładł.To wiem jeno, że zdjąwszy ze się chustkę,w jedną z czerwcowych niedziel, skoro świt,z chorym swym sercem, na bolących nogach,matka ma w sadu twego weszła drzwi.Panie, już dawno była drżąca z lęku,nieraz przez drogę jej legł czarny cień,lecz szorstką i żył twardych pełną rękąjeszcze mój ogród mogła pleć co dzień.Jej drobnym ciałem niepokój owładnął.Trudno usiedzieć jej.Widzę to stąd.W twoich kwietnikach ulituj się nad nią,aby, bezczynna, nie cierpiała mąk.Pola twe niech zasieje nie tylko kwiat,miedzy kwieciem niech i chwast się kryje,by ręka matki mej mogła pleć twój sad,twoje asfodele i twe lilie.tłum.Kazimiera Iłłakowiczówna365--------------------------------------------------------------------------------LUDWIK APRILY Antygona*3(ANTIGONE)Już słońce nisko, mój Hemonie*4,i purpurową spuszcza łódz;w rosach i świetle Dirke*5 tonie,zefir poczyna fale pruć.Kurz nocy jasną smugą wionie,na mojej stopy lekki ślad.Ciemny jest Acheronu*6 piach,trzeba umierać, mój Hemonie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne