Griffiths Elly Ruth Galloway 1 Szlak koci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak wyraz jego twarzy i utkwiony wszklance wzrok sprawiają, że jest skłonna mu wierzyć.Już w domu, gdy bez większego entuzjazmu próbuje przy-gotować się do swojego pierwszego w nadchodzącym tygo-dniu wykładu, zaczyna rozmyślać o dzieciach. A pani madzieci? , zapytała ją Delilah.W podtekście chciała powie-dzieć, że nikt, kto ich nie ma, nie zrozumie, co czują rodzice.Nelson rozumiał.Może i był trochę nieokrzesanym policjan-tem z północy, ale miał dzieci, które dawały mu prawo wstą-pienia do tej szczególnej świątyni rodzicielskich uczuć.Był wstanie zrozumieć, na czym polega potęga rodzicielskiej miło-ści.Ruth nie dość, że nie ma dzieci, to jeszcze nigdy nie była wciąży.Teraz liczy lat blisko czterdzieści i myśli, że poniosławielką stratę, której nie zdąży już odrobić.Cała ta maszyneria,która w niej terkocze i sprawia, że co miesiąc krwawi, mawzdęcia, humory i pilnie potrzebuje zjeść kawałek czekolady;wszystkie te wewnętrzne przewody, bulgocące kanały i połą-czenia pozostaną nie wykorzystane.Shona była przynajmniejdwa razy w ciąży.Wprawdzie potem przeszła dwie bolesneaborcje, ale chociaż wie, jak to wszystko działa.A Ruth nawetnie ma pojęcia, �zy w ogóle jest zdolna zajść w ciążę.Jeżelinie, to wszystkie te lata, kiedy zmagała się z antykoncepcją,były czystą stratą czasu.Pamięta, jak kiedyś, gdy kochała się zPeterem, pękł kondom, ale w szale miłosnych uniesień konty-nuowali.Pamięta też, że następnego ranka obudziła się z my-ślą, że może to właśnie się stało.Zaszła w ciążę.I sama ta wizja178napełniła ją taką siłą, że nagle poczuła niewysłowioną ulgę.Wiedzieć, że w środku nosi się tajemnicę.Jak po czymś takimcokolwiek innego może się jeszcze liczyć? No, ale oczywiściebyły to tylko mrzonki.Nie zaszła wtedy w ciążę i pewnie jużnigdy nie zajdzie.Peter także ma dziecko.On też może czuć to, o czym mó-wił Nelson.Czy byłby zdolny zabić w obronie syna? Erik matrójkę dzieci, wszystkie już dorosłe.Pamięta, jak kiedyś jejpowiedział, że największym darem, jaki im może ofiarować,jest wolność.Dzieci Erika, rozrzucone po całym świecie Londyn, Nowy Jork, Tokio.Z pewnością są wolne, ale czytakże Erik i Magda czują się od nich uwolnieni? Gdy już razma się dziecko, to czy można na powrót stać się taką osobą,jaką było się kiedyś?Ruth wstaje, żeby zrobić sobie herbatę.Czuje się nieswojoi jest niespokojna.Powiedziała wprawdzie Erikowi, że nie boisię zostać sama w domu, ale teraz nie może przestać myśleć oSkierce i okrutnej śmierci, jaka ją spotkała.Ludzie z epokiżelaza pozostawiali martwe ciała, gdy chcieli przekazać bo-gom jakieś wieści.Czy człowiek, który zabił Skierkę, teżchciał jej w ten sposób coś zakomunikować? Czy ciało zabite-go kota również wyznacza jakąś granicę? Nie posuwaj siędalej, bo cię zabiję, tak jak zabiłem Scarlet i Lucy.Przenika jądreszcz.Krzemyk przeciska się przez klapkę w drzwiach, Ruthpodnosi go i głaszcze.Kocisko cierpliwie znosi jej pieszczoty,chociaż z utęsknieniem wbija wzrok w podłogę.Substytutdziecka, myśli Ruth.No cóż, dobrze, że go ma.179Przerywa pracę i zasiada przed telewizorem.Akurat leciprogram Have I Got News For You, ale dowcip Iana Hislopa inadzwyczajny intelekt Paula Mertona tym razem jakoś jej niezachwycają.Nie może przestać myśleć o Hendersonach czeka-jących w domu na powrót dziecka.Przypomina jej się Delilah,która na pewno gorąco pragnie przytulić swoją córkę choćbyjeszcze jeden raz.Najchętniej zamknęłaby ją na powrót wswoim łonie, gdzie przynajmniej była bezpieczna.Gdy dotyka twarzy, uświadamia sobie nagle, że płyną poniej łzy.Teraz nocą słyszy jakiś nowy dzwięk.On wciąż się powtarza.Trzy razy słychać krzyk.Jeden po drugim.Dwa pierwszedzwięki są bardzo niskie i odbijają się echem.Trzeci krzykzawsze trwa najdłużej i budzi największy strach.Do innychnocnych dzwięków zdążyła się już przyzwyczaić.Do sapania iszelestów.Wiatr mówi własnym głosem.Ryczy, jakby był bar-dzo zły.Czasami wydaje jej się, że nagle poderwie klapę wła-zu, wpadnie do środka, a jego zimny wściekły oddech zagarnieją i uprowadzi.Wyobraża sobie, jak porywa ją wysoko w górępod same chmury, skąd będzie mogła patrzeć na domy i ludzi.To zabawne, ale dokładnie wie, co wtedy zobaczy.Biały do-mek, taki kwadratowy, z huśtawką w ogrodzie.Czasami nahuśtawce jest dziewczynka, raz frunie w górę, a raz w dół.Gdyleci w górę, zanosi się śmiechem.Kiedy zamyka oczy, wciążjeszcze widzi ten dom i nie może uwierzyć, że nie poleciała ażw chmury, żeby patrzeć na dziewczynkę, huśtawkę i rzędy ko-lorowych kwiatków.Kiedyś w oknie zobaczyła czyjąś twarz.Twarz potwora.Szarobiałą z czarnymi paskami po bokach.Zamarła.Bała się,że potwór ją zobaczy i pożre.Ale nie zrobił tego.Obwąchałtylko kraty swoim mokrym nosem, czarnym jak buty, którekiedyś nosiła na specjalne okazje.A potem sobie poszedł.Szy-ba tak strasznie wtedy dzwoniła.Nigdy więcej go już nie wi-działa.181Ten nowy dzwięk czasami słychać bardzo blisko.Zwłaszczagdy nocą jest bardzo ciemno i zimno.Budzi się wtedy i zaczy-na drżeć.Ciaśniej owija się kocem.Słychać go raz, potemdrugi i trzeci.Nie wie dlaczego, ale ma wrażenie, że ten głosją przyzywa.Raz jeden próbuje odpowiedzieć: Jestem tutaj,wypuśćcie mnie! Jej własny głos jest najbardziej przerażającyze wszystkich.ROZDZIAA 14Rano Nelson odnosi ciało Skierki.Staje w progu ze złowiesz-czo wyglądającym pudełkiem, zupełnie jak komiwojażer, któ-ry nie wie, jak zostanie przyjęty.Ruth spogląda na niego zaspanymi oczami, bo nie zdążyłajeszcze wypić kawy. Tak jak obiecałem wskazuje wzrokiem kartonik. Dobrze.Dziękuję.Proszę wejść, zaparzę kawy. Zwietnie.Ostrożnie stawia pudełko na podłodze koło sofy.Obojeomijają je wzrokiem.Ruth robi kawę, a Nelson stoi na środkusalonu i rozgląda się, marszcząc czoło.Ruth przypomina so-bie, jak pierwszy raz ujrzała inspektora na korytarzu i wydałjej się zbyt wielki jak na uniwersytecki gabinet.Tutaj odnosipodobne wrażenie.Ledwo Nelson w swym obszernym płasz-czu wszedł do środka, a jej dom od razu zmalał.Erik też jestwysoki, jednak zawsze potrafi się jakoś wpasować w ciasnewnętrze.Nelson wygląda tak, jakby za chwilę miał coś strącićalbo zawadzić głową o sufit. Dużo tu książek rzuca, gdy Ruth wraca z kawą i cia-steczkami. Tak, uwielbiam czytać.Nelson chrząka.183 Moja żona należy do klubu czytelnika.Ale one tylkopotrafią narzekać na mężów.O książkach, cholera, nawet niewspomną. Skąd pan to wie? Słyszę, o czym mówią, gdy się u nas spotykają. Może rozmawiają o książkach, gdy ich pan nie słyszy?Nelson kwituje to lekkim uśmiechem. Znalezliście coś? Chodzi mi o.o.Skierkę? pytaRuth.Nelson bierze spory łyk kawy i kręci głową. Wyniki będą najwcześniej jutro.Kazałem również jesz-cze raz sprawdzić listy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne