Flynn Michael Eifelheim (MR)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Choć pan myśleć, że on cię widzieć już wcześniej, kiedy on wielemłodszy.Niepokojąca myśl, że został rozpoznany, pozostała z Dietrichem i dziękował Bogu, żeMalachiasz był oddzielony bezpiecznie w Niederhochwald i przed wyjazdem do Wiednia niemiał zobaczyć go ponownie.W południe w dzień św.Barnaby, w górę ścieżki od St.Wilhelm nadjechał dosiadającymuła samotny jezdziec odziany w brązową szatę braci mniejszych.Dotarłszy na WzgórzeZamkowe, wszedł do dworu.- Nie wrócę - powiedział szyderczo Joachim, kiedy Dietrich wspomniał mu oprzybyszu.- Nie, jak długo przeorem w Strasburgu jest płaszczący się konwentuał, któryzapomniał o wszelkiej pokorze, jakiej nauczał Franciszek.Kiedy szli pózniej posprzątać kościół, wskazał przez dzielący oba wzgórza przesmyk.- Jedzie tu.Jeśli to konwentuał, nie ucałuję tej jego włochatej.Obcy mnich przyglądał się badawczo szczytowi Wzgórza Kościelnego.Przerwał, kiedydostrzegł obserwującą go dwójkę.Wydawało się, że pod kapturem nie ma twarzy, tylkoczarna pustka, a Dietrichowi przyszła nagle do głowy nieodparta myśl, że to spózniona otuzin lat Zmierć szuka go drepcząc mozolnie po nużącym górskim szlaku.Wtem w cieniubłysnął skrawek bieli i Dietrich zdał sobie sprawę, że to tylko kąt padania światła sprawił, żekaptur wydawał się tak pusty.Natychmiast pojawiła się kolejna obawa, że jezdziec byłexploratore wysłanym przez biskupa ze Strasburga, żeby go przesłuchał.W miarę jak nieubłagany muł wspinał się człapiąc ciężko na szczyt wzgórza, jegoniepokój rósł.U celu jezdziec odrzucił kaptur do tyłu, odsłaniając chudą twarz o długimpodbródku uwieńczoną wianuszkiem zmierzwionych siwych włosów.Miała w sobie coś zIlsa, i z zaskoczonego przez myśliwego jelenia, a wargi wydawały się należeć do człowieka,który niedawno pomylił słój starego octu z młodym winem.Choć czas postarzał go,wymizerował jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej i pokrył bladą skórę mieszkańcapółnocnych krajów cętkami, dwadzieścia pięć lat opadło w okamgnieniu i Dietrich westchnąłz zaskoczenia i zachwytu.- Will! - powiedział.- To naprawdę ty?A venerabilis inceptor, William Ockham, skłonił głowę w kpiącej pokorze.Zrezygnowani już wobec okresowych najazdów obcych przybyszów, Krenkowieusunęli się z przestrzeni publicznej, ale być może znudziwszy się, tym razem grali wryzykowną grę w chowanego, trzymając się raczej za zasięgiem wzroku niż odlatując doWysokiego Lasu.Oprowadzając swojego gościa po wsi, Dietrich zauważył kątem oka Krenkaprzeskakującego nagle z jednej kryjówki do drugiej.Na widok ścian kościoła Will Ockham stracił mowę, czego nie osiągnął jeszcze żadenpapież.Stał przed nimi przez jakiś czas, zanim zaczął obchodzić budynek, pokrzykując zzachwytem na widok blemyae, komplementując drzewo Perydeksjon i smoka.- Cudownie pogańskie - stwierdził.Niektóre rzezby Dietrich musiał mu objaśnić: Aschenm�nnlein z Puszczy Siegmannaczy Gnurrów z Doliny Murg, którzy wydawali wynurzać się z samych belek.Dietrich podałimiona czterech olbrzymów podtrzymujących dach.- Grim, Hilda, Sigenot i Ecke: olbrzymy pokonane przez Dietricha z Berne.Ockham przekrzywił głowę.- Ach tak, Dietricha?- To popularny bohater naszych podań.Zwróć uwagę na karła Albericha w piedestaleEcke.Zaprowadził króla Dietera do gniazda, w którym mieszkali Ecke i Grim.Olbrzymy nielubią karłów.Ockham zastanawiał się nad tym przez chwilę.- Nie pomyślałbym nawet, że w ogóle je zauważają - przyglądał się dalej karłowi.- Napoczątku myślałem, że krzywi się z wysiłku, podtrzymując olbrzymkę.Teraz jednak widzę,że śmieje się, bo ma ją zaraz przewrócić.Sprytne.Przyjrzał się koboldom pod okapem.- To ci dopiero niezrównanie brzydkie gargulce!Dietrich podążył za jego wzrokiem.Pod linią dachu gniezdziło się nago pięciuKrenków, zamarłych w tym nadprzyrodzonym bezruchu w jaki czasem popadali, i udających,że podtrzymują dach.- Chodz - powiedział szybko Dietrich, odwracając Ockhama - Joachim przygotował jużpewnie nasz posiłek.Popędzając gościa, obejrzał się ukradkiem przez ramię i zauważył, że jeden z Krenkówotwiera i zamyka miękkie wargi w krenkeńskim uśmiechu.Dietrich i Ockham spędzili ten wieczór nad kolacją złożoną z pumpernikla i sera orazzdrowej ilości piwa.Wieści z wielkiego szerokiego świata płynęły przez Wysoki Las naustach podróżników, a Ockham był w centrum tego świata.- Słyszałem, że masz pojednać się z Klemensem - powiedział Dietrich.Will wzruszył ramionami.- Ludwik nie żyje, a Karol nie chce zatargu z Awinionem.Teraz, kiedy wszyscypozostali: Michał, Marsyliusz i cała reszta nie żyją, po co jeszcze udawać, że byliśmyprawdziwą kapitułą? Odesłałem Pieczęć Zakonu, tę którą zabrał z nami Michał, kiedyuciekaliśmy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne