[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiom ankaû utilus al Antonio, se li, Leone, resendusla knabinon de la ÿipo al la tero?Nun Leone della Rota revokis al si la momentojn,kiam li estis tenanta la gracian korpon de la knabino enla brakoj, kiam li estis portanta la svenantan knabinontra la fumo, tra la stratetoj.La vento tiam blovis en lianviza¸on la blondajn buklojn de la junulino. Ne, ne, ne, Antonio Valani, via rajto pri la bela rabaîofini¸as kun via vivo! Milita rajto, Antonio Valani, depre-nu la flagon kaj mallevi¸u al mi nun la feliço destini-ta al vi, kaj morgaû morgaû al mi la pereo kaj al iu aliala venko! Milita rajto, milita feliço, bedaûrinda Anto-nio! Kun tiaj pensoj dum la vespera krepusko la leûtenan-to iris en la kajuton, kaj nun li staris, kiel ni priskribis,inter la mortanto kaj la tremanta Myga, en la brileto dela malhela ÿipa lampo.Oni estis intencinta porti la vunditan kapitanon sur lateron, sed kun çiu forto de estingi¸anta estaîo AntonioValani sin defendis: sur sia ÿipo li volas morti, ne en hos-pitalo.En sia febra frenezeco li ne estis forgesinta, keLeone kondukis la flandran knabinon, kiun li amas, al labordo de la Andrea Doria.Ju pli proksimi¸is la morto,56 LA NIGRA GALEROeLIBROdes pli li kroçi¸is al çi tiu amo, des pli fortege ¸i publi-ki¸is.En la vivo li estus firme ÿlosinta ¸in en sia interno,sen la interveno de sia kunulo Leone della Rota.Mor-tante, febre frenezante lia animo forîetas çiujn ligaîojn¸enantajn; nenion el tio, kion li antaûe sentis, AntonioValani plu kaÿas.Bedaûrinda Myga! Kiel ÿi genuas apud la malsuperaparto de la lito de la mortvundita ¸enovano kun disi-¸antaj haroj, fantompala, kun manoj vundtorditaj.Ne-nia savo, nenia!La ondoj de la Skeldo englutis la amikon, kiu senpo-ve batalis kontraû la pereo de la amatino kaj sin îetis enla malvarmajn akvojn, por ne vidi ÿian malhonorigon.Kaj Dio? Ve, tro malhela estas la nokto, troa mallumoen la cerbo de la malfeliçulino, por memori la grandansavanton el çiuj dan¸eroj.Neniu povo en la çielo kaj enla tero, por malhelpi la hontigon kaj malhonorigon; ve al vi, Myga van Bergen!Surde transsonoras de la katedrala turo la dekunuahoro malrapide la unuopaj batoj sekvas unu la aliankaj postsonas en la cerbo de la knabino.Denove la bruo de la urbo iom post iom malgrandi-¸as, denove estingi¸as unu lumo post la alia en la domojmalantaû la muro de Paciotti, de la itala in¸eniero.De tempo al tempo pligrandi¸is la mallaûteco.Nuriafoje eksonis sova¸a krio, ¸ojego; nur iafoje eksonis la57 LA NIGRA GALEROeLIBROraûka kanto de bruta soldataro aû la voço de la noktgar-distoj kaj patroloj.Kaj denove bruis la horlo¸a radaro en la turo de lakatedralo de Nia Kara Virino; noktmezo!De siaj kusenoj levi¸is Antonio Valani kaj îetis frene-zajn rigardojn el siaj febre ardantaj okuloj çirkaû si. Kie ÿi estas? Leone, Leone. Vinon, lumojn kajamon.Leone, kie vi estas, kie vi ÿin havas? Kie vi ÿin ka-ÿas? Mia ÿi estas ho perfidulo perfida Leone mia,mia estas la knabino! Ha-ha-ha, mi ne estas mortinta,kiel vi opinias, Leone; mi vivas kaj tenas, kio estas miapropraîo La frunto de Myga van Bergen tuÿis la plankon de lakajuto; leûtenanto Leone della Rota repremis mole lafrenezulon en la kuÿejon kaj provis çiumaniere lin tran-kviligi; sed çiuj fortoj kaj pasioj de la mortanto ÿajnisankoraû unu fojon ekflami en çiu ardo, antaû ol li estin-gi¸is por eterne.Ree kaj ree la furiozulo provis sin liberigi el la brakojde Leono. Çiuj manoj sur la ferdekon! al la remiloj, al la remi-loj! Vivu la re¸o! Jen ili montras la flagon, la almo-zuloflagon, pafu, pafu ¸in! Evviva Genova jen la admi-ralo estas krevigata aeren pafu, pafu infero, infero,Leone, gardu la ÿipon! gardu la ÿipon, Leone! Estas finite58 LA NIGRA GALEROeLIBRO ve, la geûza flago al la pafilego perdita, perdita!Gardu la ÿipon, gardu la ÿipon, Leone! La malsanulo refalis; la leûtenanto pretigis al li la ku-senon; poste li iris al la genuanta junulino. Kial vi maltrankvili¸as, signorina? Rektigu do vin; kial vi tordas vin sur la planko? Dolça kolombineto, neçagreni¸u; re¸ino vi fari¸u, nelimigita estrino sur çi tiubona ÿipo.Tio estas milito iu devas malsuprenigi laflagon, kaj alte la alia igas ¸in flirti de la plej alta velstan-go.Bedaûrinda Antonio! Li ¸in antaûdiris al li fari¸asla tombo, al mi bela rabaîo; mi vin amas, mi vin amas,stelo de Flandrujo, blanka rozo de Antverpeno.Mi vinamas kaj vin tenas ne obstinu ne rigardu tiel sova¸e mia vi estas, kaj neniu rabos vin de mi! Jan, Jan! Helpu! Savu! kriis la knabino, ne sciante,kion ÿi vokas. Lasu la geûzon , murmuris Leone. Çu li ne ven¸is,çu ne la bedaûrinda Antonio estos mortinta post unuhoro? Kiom vin interesas la korpo de la geûzo, lasu ¸inna¸i en la ondoj levi¸u, levi¸u, mi diras, ne plu vivundpremu vian blankan frunton sur la fundo.Kion vivolas? Mortinta estas la geûzo, mortas Antonio Valani:nun çirkaûbraku Leonen, la vivan Leonen kiel bela, fieraestrino. Kompatu, kompatu! ¸emis la knabino; sed la leûte-nanto ridis:59 LA NIGRA GALEROeLIBRO Aûskultu, la unua horo! Je la kvina ni levos la an-krojn; ¸is tiam vi havos tempon por fini la ploradon; sedtiam çesigu la plendojn kaj ¸emojn! ¯is la kvina estossufiçe da tempo por morti, bedaûrinda Antonio, bedaû-rinda amiko; ne levi¸u, viaj vundoj sangas denove kuÿi¸u kion vi ankoraû deziras pri la knabino? Leone, Leone, gardu la ÿipon! La nigra galero gar-du la ÿipon! kriegis la mortanto febre son¸ante. Ha, la nigra galero! murmuretis Leone della Rota, nur je la kvina komenci¸os la çaso; kvieti¸u, kvieti¸u,Antonio çio estas laûorda sur la ÿipo ne zorgu, dor-mu ekdormu! Denove la kapitano refalis kaj fermis la okulojn.Postla lasta sova¸a emocio sekvis videble la lasta elçerpi¸o.Finis la vivon Antonio Valani, estro de Andrea Doria.Laleûtenanto tion bone rimarkis; li ¸emis kaj skuis la ka-pon: Bedaûrinda Antonio! Bedaûrinda amiko! Tiel baldaûvi devis mallevi la velojn? Sed pro kio plendi, kaj tamen mi dezirus, ke jam la mateno krepusku, mi dezirus, keçi tiu nokto jam estu pasinta! Nur sur la vasta maro se se la kadavro estos îetita super la bordon, mi pli-bonfartos.Mi vere dezirus, ke la mateno venu! Li paÿis kaj repaÿis en la mallar¸a kajuto, pli ol unufojon li tuÿetis la malfeliçan Myga, kaj çiufoje la bedaûr-indulino ektremis kaj sin pli dense premis al la muro
[ Pobierz całość w formacie PDF ]