[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.”Se oni dormas, oni estas pardonata,” diris la orienta ven-to, kaj ili ekflugis pluen ankoraû pli rapide.Oni povis tion aûdi en la arbarpintoj de la arbaroj; kiam ili flugis super çi tiuj, çiuj brançoj kaj folioj bruis; oni povis tion aûdi sur la maro kaj sur la lagoj, çar kie ajn ili flugis, la ondoj levi¸adis pli alte kaj la grandaj ÿipoj profunde mallevi¸adis en la akvon, kiel na¸antaj cignoj.Kiam vespere fari¸is mallume, la grandaj urboj prezentisbelegan vidaîon.Jen tie, jen çi tie aporis lumoj malsupre.Tio faris tian impreson, kvazaû oni ekbruligis pecon da paperokaj vidas la multajn malgrandajn fajrerojn, kiuj rapide denove malaperas, kiel infanoj, kiuj rapidas el la lernejo.La re¸ido plaûdis per la manoj, sed la orienta vento petis lin, ke li tion ne faru kaj ke li prefere tenu sin fortike, çar alie li facile povus fali malsupren kaj pendhalti sur iu pre¸eja pinto.La aglo en la nigraj arbaroj flugis facile, sed la orienta vento flugis pli facile.La kozako sur sia malgranda çevalo galopis rapidege sur la ebenaîo, sed pli rapidege galopis antaûen la re¸ido.”Nun vi povas jam vidi la Himalajon!” diris la orienta ven-to, ”¸i estas la plej alta montaro en Azio, baldaû ni atingos la¸ardenon de la paradizo!” Ili direktis sin pli suden, kaj la aromo de spicoj kaj floroj baldaû levi¸is al ili.Figoj kaj granatoj kreskis sova¸e, kaj la sova¸a vinberbranço havis sur si bluajn kaj ru¸ajn berojn.Çi tie ambaû mallevi¸is kaj etendis sin sur 189FABELOJ 1eLIBROla mola herbo, kie la floroj balancis la kapon al la vento, kvazaû ili volus diri: ”Ni salutas vin je via reveno!””Çu ni estas nun en la ¸ardeno de la paradizo?” demandisla re¸ido.”Ne, ankoraû ne!” respondis la orienta vento, ”sed ni bal-daû tien venos.Çu vi vidas tie la rokan muregon kaj la grandan kavernon, antaû kiu la vinberbrançoj pendas malsuprenkiel grandaj verdaj kurtenoj? Tie ni devas trairi.Envolvu vin en vian mantelon, çar kiel ajn varmege çi tie rostas la suno, unu paÿon plue estas glacie malvarme.La birdo, kiu flankepreterflugas, havas unu flugilon ekstere en la varma somero kaj la duan interne en la malvarma vintro.””Tio do estas la vojo al la ¸ardeno de la paradizo?” deman-dis re¸ido.Nun ili eniris en la kavernon.Hu, kiel glacie malvarme tie estis! Tamen tio ne longe daûris.La orienta vento etendis siajn flugilojn, kaj ili lumis kiel brilanta fajro.Ha, kia kaverno tio estis! La grandaj ÿtonblokoj, de kiuj gutadis la akvo, pendis super ili en plej fantaziaj formoj: Jen la vojo estis tiel malvasta, ke ili devis rampi sur la manoj kaj piedoj, jen ¸i estis tiel alta kaj vasta, kiel en la libera aero.Aspektis kvazaû tombaj kapeloj kun mutaj orgentuboj kaj ÿtoni¸intaj standardoj.”Sajnas al mi, ke al la ¸ardeno de la paradizo ni iras per la vojo de la morto?” diris la re¸ido, sed la orienta vento ne respondis eç unu vorton, sed nur montris antaûen, kaj plej bela blua lumo radiis renkonte al ili.La ÿtonblokoj super ili çiam pli kaj pli dissolvi¸is en nebulon, kiu fine fari¸is tiel klara kaj travidebla, kiel blanka nubo en la lumo de la luno.Nun ili trovi¸is en plej çarma milda aero, tiel freÿa kiel sur la montoj, tiel aroma kiel çe la rozoj en la valo.190FABELOJ 1eLIBROTie fluis rivero tiel klara, kiel la aero mem, kaj la fiÿoj en ¸i brilis kiel ar¸ento kaj oro; purpurru¸aj angiloj, el kiuj çe çiu movi¸o ÿprucis bluaj fajreroj, ludis malsupre en la akvo, kaj la lar¸aj folioj de la akva rozo havis la kolorojn de çielarko, la floro mem estis ru¸ete brulanta flamo, kiun nutris la akvo tiel same, kiel lampo ricevas sian nutraîon de la oleo.marmoraponto, fortika, sed konstruita tiel arte kaj delikate, kvazaû ¸i estus el puntoj kaj vitraj perloj, kondukis super la akvo al la insulo de feliço, kie floris la ¸ardeno de la paradizo.La orienta vento prenis la re¸idon sur siajn brakojn kajtransportis lin tien.Tie la floroj kaj la folioj kantis la plej belajn melodiojn el lia infaneco, sed tiel mirinde bele, kiel nenia homa voço povas kanti.Çu tio estis palmaj arboj aû gigantaj akvaj kreskaîoj, kiuj tie kreskis? Tiel sukoriçajn kaj grandajn arbojn la re¸ido antaûe neniam ankoraû vidis.En longaj girlandoj tie pendis plej mirindaj grimpokreskaîoj, tiaj, kiajn oni vidas pentritajn per farboj kaj oro nur sur la rando de malnovaj libroj de legendoj aû kiaj ofte estas traplektitaj en la çapitrokomencaj literoj.Tio estas plej strangaj miksaîoj el birdoj, floroj kaj spiralaîoj.En la herbo apude staris amaso da pavoj kun etenditaj radiantaj vostoj.Jes, jes, estis efektive tiel! Sed kiam la re¸ido ilin ek-tuÿis, li rimarkis, ke tio estis ne bestoj, sed kreskaîoj [ Pobierz całość w formacie PDF ]