Czlowiek w matni Patrick Quentin

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pogładziła go ręką po włosach.Wstał. Na miłość boską, Lindo.Chodzmy.Podniosła się z poręczy fotela i spiesznie podeszła do niego,kładąc mu dłonie na ramionach i uśmiechając się tym samymtajemniczym, podnieconym uśmieszkiem. Kochanie, zaraz pójdziemy, ale poczekaj chwilkę.Muszę cijeszcze coś powiedzieć.Sygnały niebezpieczeństwa zadzwięczały na alarm. To coś okropnie ważnego.Musisz podejść do tego roz-sądnie.Musisz zdawać sobie sprawę, że czasem bywa tak w mał-żeństwie czasem, jak się na coś patrzy z bliska, nie widzi siętego we właściwych kolorach, jak.Kochanie, dzwoniłam doCharlesa Rainesa.Stał patrząc na nią jak oniemiały. Dzwoniłam do niego do domu.Powiedziałam, że bardzosię ucieszyłeś jego listem i poprosiłeś mnie, żebym wasumówiła, bo musiałeś wyjść.Wszystko już załatwione.Masz sięz nim spotkać jutro o szóstej w Barberry Room tylko ty i on żeby spokojnie to sobie omówić.Możesz wyjechać pociągiemo drugiej.Będziesz miał dość czasu. Zaufaj mi przypomniał sobie.Tylko ten jeden raz.Totakie ważne, żebyś mi zaufał.A więc już wtedy, zaledwie wpięć minut po tym, kiedy jej to powiedział, wiedziała, co zrobi.To dlatego nie pojechała od razu na przyjęcie.Jej krętactwo,potworność zdrady wywołały falę gniewu, która zapełniłapustkę jego wyczerpania.I nie tylko to.Coś jeszcze gorszego.Patrząc, jak się uśmiecha do niego, ufna w odniesionezwycięstwo, zdał sobie sprawę z rzeczy, której nigdy niepodejrzewał: że nim gardziła.Wbrew wszelkim pozorom( Kochany, pomóż mi! Cóż bym bez ciebie zrobiła? ) miała goza nic, kawałek gliny w rękach, który mogła urabiać w każdykształt, jaki jej podszepnął kaprys. Mam dość Nowego Jorku.Chciałabym zamieszkać na wsi.Muszę sprawić, aby porzuciłfirmę �Raines i Raines�.Oto jak na to patrzyła w NowymJorku.A teraz myśli: Chcę tych pieniędzy i nudzę się tutaj.Muszę załatwić, żeby wrócił.Gdyby nie była pijana, niezdradziłaby się z tym tak łatwo.Ale czy to zmienia postaćrzeczy?Odbiegł myślami od złożoności tego zagadnienia i postanowiłw gniewie: zadzwonię do Charlie'ego teraz.Powiem, że żonabyła pijana i niech go diabli razem z jego posadą.Ale wchwili, gdy to myślał, już wiedział, że nie może tego zrobić.Tymbardziej przez telefon towarzyski.Tak czy owak, będzie musiałpojechać i odrobić szkodę.Jego gniew mieszał się teraz z dziwnym, gwałtownymuczuciem, że po tym, co zaszło, nic już nie jest jej winien, żewreszcie jest wolny. Uważasz, że jesteś taka sprytna, co? Nie sprytna.Tylko rozsądna.Rozsądna za nas oboje.Rozumiem twoją dumę.Z całą pewnością.Wolałbyś umrzeć niżprzyznać rację krytykom.To zupełnie naturalne.Ale w głębiduszy wiesz wiesz, że ci nie wyszło.Czegoś ci nie dostaje.Azniszczyć wszystko dla głupiej dumy, odrzucić jedną jedynąnaprawdę dobrą szansę, jaka ci się w życiu trafia, tylkodlatego.Gniew nagle stał się nie do opanowania.Zdzielił ją w twarz.Wydała krótki, skamlący okrzyk i podniosła dłoń do ust,patrząc na niego oczyma odmienionymi ze zdumienia,wściekłości i strachu.Nigdy przedtem jej nie uderzył, ale nie odczuł żadnegowstrząsu.Raczej uniesienie. Masz powiedział. Teraz nie trzeba już nic prostować uCareyów.To nadaje twoim słowom stuprocentową zgodność zprawdą.Odsunęła się od niego tyłem i usiadła w fotelu, trzymającdłoń ciągle przy ustach. Uderzyłeś mnie powiedziała.Podszedł do barku i z rozmysłem nalał sobie burbona. John. usłyszał za sobą jej cichy i łamiący się głos. John.Nie odwrócił się. John powiedziała to znaczy.znaczy, że mimowszystko nie wezmiesz tej posady?Odwrócił się na pięcie ze szklanką w ręku. A coś ty myślała? Ale musisz. W jej twarzy był teraz jedynie strach. Nicnie poradzisz.Powiedziałam przecież Charlie'emu Rainesowi,że przyjmujesz.Musimy wyjechać do Nowego Jorku.Nie mogętutaj zostać.Nie mogę, nie mogę, nie mogę. To jedz rzekł John. Jeżeli nie chcesz zostać tu, to jedz.Wstała plącząc się w sukni i omal nie padając.Podbiegła doniego.Chwyciła go za ręce i zaczęła nerwowo wodzić dłońmi porękawach jego marynarki.Chętnie by ją odepchnął, ale niezrobił tego.Pławił się teraz w poczuciu wolności.Niechaj goszarpie.Już go to nie wzrusza. John.może postąpiłam niesłusznie.Może nie powinnambyła dzwonić.Nie wiem.To była taka trudna decyzja.Niewiedziałam, co zrobić.Ale.jeżeli postąpiłam zle, przebacz mi.Bo gdybyś tylko wiedział.Zarzuciła mu ramiona na szyję.Twarz przytuliła do piersi.Głowa dotykała jego policzka.W świetle lampy widział siwewłosy na skroniach, matowe, bezbarwne, umarłe.Ciało jej byłociepłe i przywierało do niego.I oto nagle, bez ostrzeżenia,mimo całej odrazy, poczuł powracającą falę tkliwości [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne