Conrad, Jospeh Lord Jim

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.# Wiatr ścichł prawie zupełnie.Siedzieli w ciemnościach, nadstawiając uszu, myśląc, że usłyszą jakieś336krzyki.W pierwszej chwili rad był, że ciemności zakryły przed nim wszystko, ale pózniej to, że wiedział otym, a nic nie słyszał ani nie widział, wydawało mu się kulminacyjnym punktem strasznego nieszczęścia. Czy to nie dziwne? szepnął, przerywając sobie to bezładne opowiadanie.## A mnie się to tak dziwne nie wydawało.Miał on jakieś nieświadome przekonanie, że rzeczywistość ani337338w połowie nie mogła być tak okropna, straszna, jak to, co mu przedstawiła jego imaginacja.Wierzę, że wpierwszej chwili jego serce wiło się z bólu, dusza poznała smak spotęgowanej trwogi, całą okropność, całąrozpacz ośmiuset istot ludzkich napadniętych ciemną nocą przez nagłą, gwałtowną śmierć bodlaczegoż by rzekł:# Zdawało mi się, że muszę wyskoczyć z tej przeklętej łodzi i płynąć z powrotem pół mili więcej339 do samego miejsca&# Skąd taki impuls? Czy rozumiecie jego znaczenie? Powrócić do tego samego miejsca! Dlaczego nie340płynąć dalej? Jeżeli myślał o utonięciu to dlaczego chciał wracać na to samo miejsce, jak gdyby jegoimaginacja potrzebowała ukojenia pod postacią zdobytej pewności, że wszystko się już skończyło, zanimjego własna śmierć przyniesie mu wyzwolenie? Wątpię, czy ktoś z was zdoła inaczej to wytłumaczyć.Byłto jedno z tych dziwnych, podniecających błysków poprzez mgłę.Było to nadzwyczajne odkrycie.Powiedział to w sposób zupełnie naturalny.Zwalczył ten impuls i odczuł nadzwyczajną ciszę panującą�%wokoło.Cisza na morzu, na niebie, zlana z tym bezmiarem przestrzeni, niczym niemącona otaczała teCiszaszalone, drgające życiem jednostki jak cisza śmierci.# Słyszałby pan szpilkę spadającą na dno łódki powiedział z dziwnym skrzywieniem ust, jak341człowiek usiłujący opanować swe uczucia podczas opowiadania wzruszających faktów.# Cisza! Jeden Bóg, który chciał, by Jim był taki, jaki był, wie, jak on ją odczuwał.342 Nie sądziłem, by mogła gdziekolwiek panować taka cisza! rzekł Nie można było odróżnić#343morza od nieba; nie było nic słychać ani widać.%7ładnego błysku, żadnego dzwięku nic! Można było�%przypuszczać, że cały ląd stały zapadł się na dno morza; ci wszyscy ludzie potonęli oprócz mnie i tamtychKlęskasiedzących w drugim kącie łodzi.# Pochylił się nad stołem, wyciągając ręce.344 Ja w to wierzyłem.Wszystko zginęło& wszystko przepadło& Tu westchnął głęboko wraz ze#345mną!# Marlow wyprostował się nagle i odrzucił gwałtownym ruchem cygaro.Zdawało się, że mała rakieta346przecięła powietrze.Nikt się nie poruszył.# No? Cóż wy o tym myślicie? krzyknął z nagłym ożywieniem. Czyż on nie był szczery wobec347siebie, co? Jego ocalone życie zmarnować się musi z braku gruntu pod nogami, z braku dzwiękówjakichkolwiek lub widoków.Ogólne zniszczenie! Otaczała go tylko noc ciemna, cisza, żadnego ruchu wpowietrzu lub na morzu nic!# Trwało to przez chwilę i nagle jednogłośnie wszyscy zaczęli rozprawiać o tej ucieczce. Ja od razu348wiedziałem, że on zatonie.Jedna chwila, a byłoby już za pózno! mówili.# Jim milczał.Raptem i wietrzyk powrócił, i szmer morza złączył się z tym rozmownym nastrojem, z tą349reakcją po chwilach strasznej ciszy i trwogi.Zatonął! Zatonął! Nie ma tu żadnej wątpliwości.Nikt by tupomóc nie zdołał.Powtarzali wciąż te same i te same słowa, jak gdyby nie mogli się od nichpowstrzymać.Nie można się było czegoś innego spodziewać.Zwiatełka pogasły& Jakże mogło byćinaczej? Musiał zatonąć& Zauważył, że mówią tak, jak gdyby zostawili za sobą tylko pusty parowiec.Wywnioskowali, że zatonięcie musiało nastąpić bardzo prędko.To przekonanie sprawiało im pewnąprzyjemność.Zapewniali jeden drugiego, że musiał zatonąć jak kawał żelaza.Główny maszynistautrzymywał, że światełko na szczycie masztu zgasło w chwili tonięcia jak zapałka, którą rzucasz naziemię.Na to drugi maszynista wybuchnął histerycznym śmiechem. Jak& że& się& cie& szę, cie& szę& # Nagle zęby jego zgrzytnęły i zaczął płakać. rzekł Jim Płakał, szlochał jak dziecko, jęcząc: ojoj ,350 ojoj ! Przestał na chwilę, by znów zacząć gwałtownie: o moja ręka! moja& bie& ed& na& rę& ka!Miałem ochotę go stłuc.Teraz widziałem zarysowujące się linie ich ciał.Gadali i gadali ciągle, a we mniewszystko drgało, a cóż miałem robić? Zdawało mi się, że jeżeli się poruszę, rzucą się na mnie.# Ręka jego wyciągała się ukradkowo, dotknęła kieliszka likieru i nagle cofnęła się, jak gdyby dotknęła351rozpalonego żelaza.Podsunąłem mu butelkę.�%# Może się pan napije? spytałem.Alkohol352 Spojrzał na mnie gniewnie.#353 Czy myśli pan, że nie zdołam wszystkiego wypowiedzieć bez podniecania się alkoholem?#354 Gromada obieżyświatów poszła już spać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne