[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dobrze wiedział, ze nawet ktoś wykazujący duże zdolnościJedi nie mógłby mieć aż takiej władzy bez odbycia specyficznego przeszkolenia.Mimo to przeczucie i pewne informacje w raporcie socjologa kazały muwyprawić się na Eol Sha.Jeżeli chciał znalez
ć jak najwięcej kandydatów doswojej akademii Jedi, musiał podążać tropem każdej informacji.Po wprowadzeniu wahadłowca na trajektorię przypominającą ósemkę wokółskazanego na zagładę księżyca Eol Sha, Luke skierował statek ku resztkomdawnej osady kolonistów.Kiedy minął linię terminatora, gdzie noc planety48zamieniała się w dzień, popatrzył przez iluminator na niegościnną, kostropatąpowierzchnię Eol Sha.Jego dłonie niemal automatycznie zmieniały położenie dz
wigni iprzełączników na konsolecie sterowniczej.Obniżywszy lot, zobaczył zniszczone ipodparte stemplami budynki mieszkalne, które przez całe dziesięciolecia byłynękane przez katastrofy.W pobliżu osady dojrzał jęzor stwardniałej lawy, którakiedyś wyciekła ze stożka pobliskiego wulkanu.Jej niewielkie strumienie wciążjeszcze wypływały z pomarańczowo jarzących się szczelin w zboczach, a z krateruunosiły się pasma dymu.Luke przeleciał nad sponiewieraną osadą kolonistów, a potem nad obszaremnierównego terenu, na którym ujrzał wiele małych kraterów.Wylądował naniewielkiej przestrzeni skalistego konglomeratu i wyszedł na zewnątrz przez włazz klapą odchylaną do góry, umieszczony za fotelami pasażerów.Natychmiast poczuł kwaśną woń chemicznych wyziewów, wszechobecną watmosferze Eol Sha, i siarkowy dym wydobywający się z wulkanów.Nadhoryzontem świecił gigantyczny księżyc, podobny do ogromnej blaszanej tacy.Luke stwierdził, że jego blask rzuca cienie nawet w ciągu dnia.Ciemne chmury iwulkaniczny popiół unosiły się w powietrzu niczym półprzez
roczysta zasłona.Kiedy Luke oddalił się o kilka kroków od statku, zorientował się, że ziemiapod jego stopami drży i mruczy.Mając zmysły wyostrzone dzięki Mocy,wyczuwał niemal namacalną ogromną siłę, z jaką szybujący nisko księżycoddziaływał na planetę, rozszarpując jej powierzchnię wskutek przyciągania,które z każdym upływającym rokiem stawało się coraz większe.W powietrzubyło słychać głośny syk, jakby jakieś niezliczone zawory bezpieczeństwa lubwywietrzniki wydawały ostatnie, pełne bólu tchnienia tego konającego świata.Luke owinął szczelniej całe ciało ciemnym płaszczem, przypiął do pasaświetlny miecz i ruszył po nierównym gruncie w stronę osady.Po drodze mijałliczne małe kratery i głębokie doły, otoczone białymi i brązowymi warstwamiosadzonych tam minerałów.We wnętrzu każdej jamy coś syczało i bulgotało.W połowie drogi do osiedla musiał nagle upaść na kolana, kiedy grunt zadrżałszczególnie silnie.Okoliczne skały zatrzęsły się, a w powietrzu rozległ się głuchyłoskot.Luke wyciągnął ręce na boki, chcąc zachować równowagę.Wstrząsyskorupy planety zaczęły się nasilać, by po chwili osłabnąć, potem znów przybraćna sile, a w końcu zupełnie ustać.Nagle w kilku kraterach rozległ się groz
ny pomruk i po chwili wystrzeliły wpowietrze słupy pary i wrzątku, parząc Luke a kroplami gorącej wody.Gejzery.Znalazł się na polu pełnym gejzerów, które uaktywniły się podczas niedawnegotrzęsienia ziemi.Po następnych kilku chwilach opary ciepłego powietrza niczymgęsta mgła zaczęły się snuć przy samej powierzchni.Luke naciągnął kaptur na głowę, by ochronić ją przed gorącym deszczem, i zmozołem brnąc ku zabudowaniom, starał się nie oddychać głęboko.Każdy krokprzybliżał go do osady.Otaczające go gejzery syczały i bulgotały, ale corazrzadziej i ciszej, w miarę jak wytryski słupów wrzątku stawały się coraz słabsze.Kiedy w końcu wyłonił się z oparów, zobaczył spoglądających na niego dwóchmężczyzn stojących obok pordzewiałych drzwi jakiegoś starego ni to schronu, nito domu wzniesionego z prefabrykatów.Przypomniał sobie, że wszystkie domy49kolonistów na Eol Sha zbudowano, wykorzystując zmodyfikowane towarowekontenery i modułowe, automatycznie stawiane ściany.Widok tychzrujnowanych szop upewnił go jednak, że podsystemy remontowe musiały zostaćuszkodzone przed co najmniej kilkudziesięciu laty, co skazało nieszczęsnychmieszkańców na życie w warunkach nad wyraz prymitywnych.Pozostałe domyosady sprawiały wrażenie opustoszałych i cichych.Dwaj mężczyz
ni przerwali pracę polegającą na stawianiu zawalonego ganku,ale nie wiedzieli, jak zareagować na pojawienie się kogoś, kogo nigdy dotychczasnie widzieli.Zapewne Luke był pierwszym człowiekiem, jaki pojawił się w osadzieod czasów, kiedy przed dwoma laty przebywał w niej ów socjolog.- Chciałbym rozmawiać z Gantorisem - odezwał się Luke.Mężczyz
ni patrzyli na niego, ale z ich twarzy nie można było poznać, czy gozrozumieli.Mieli na sobie zniszczone, wielokrotnie łatane stroje pozszywane zkawałków różnych ubrań.Kiedy Luke zaczął wpatrywać się w twarz bliższego znich, drugi, stojący nieco z tyłu, cofnął się i ukrył w cieniu domu.- Czy ty jesteś Gantoris? - zapytał cicho Luke pierwszego.- Nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]