W.E.B Griffin Ostatni bohaterowie 3 Szpiedzy i żołnierze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obaj bardzo wcześnie obstawiliNSDAP i jej F�hrera.Były też między nimi różnice.Ród Ribbentropów przedstawiał się w Almanachu Gotajskimznacznie mniej imponująco niż von Heurtenowie Mitnitzowie, Joachim był też znacznie mniejwyrachowanym i przewidującym dyplomatą, niż lubił o sobie sądzić.O jego karierzezadecydowała wierność i bezkrytyczne posłuszeństwo.Nawet brat Helmuta wyrażał się o nim zodcieniem pogardy w głosie.Od chwili powrotu do Berlina Helmut starał się, jak mógł, unikać Ribbentropa, co udawałomu się tym łatwiej, że także i reichsminister wolał się upewnić, jak ostatecznie zostanie ocenionaporażka w Maroku.Zresztą, Helmut w pierwszej chwili pomyślał, że to właśnie będzie temat spotkania, potemjednak doszedł do wniosku, że ewentualne wątpliwości Ribbentrop mógł sobie rozwiać wbezpośredniej rozmowie telefonicznej.Pomimo więc kilku telefonów sondażowych iintensywnych rozmyślań, kiedy von Heurten Mitnitz meldował się w sekretariacie Ribbentropadwadzieścia po pierwszej, nie miał pojęcia, czego będzie dotyczyć rozmowa.Sekretarka oznajmiła, że musi chwilę poczekać, i zaoferowała kawę oraz gazety.Dwadzieścia pięć po pierwszej drzwi sekretariatu raptownie otworzyły się i do środkawkroczył w towarzystwie adiutanta obergruppenf�hrer SS Ernst Kaltenbrunner.Robił wrażeniejuż z racji samego wyglądu: prawie metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu, barczysta postura, twarzz wyraznymi bliznami po młodzieńczych pojedynkach, a wrażenie to potęgowała jeszczeotaczająca go sława okrutnika.Kaltenbrunner sztywnym ruchem głowy ukłonił się sekretarce i bez słowa otworzył drzwi dogabinetu Ribbentropa, by zaraz za nimi zniknąć.Jego adiutant zerknął spod oka na von Heurtena Mit nitza, w milczeniu usiadł obok niego i zajął się gazetą.Dwie minuty pózniej w drzwiach do gabinetu stanął oficer SS i szczeknął: Reichsminister przyjmie teraz pana, von Heurten Mitnitz!W gabinecie nie było ani Ribbentropa, ani Kaltenbrunnera, oficer poprowadził Helmuta doprywatnej jadalni, wąskiej i długiej, której okna wychodziły na wewnętrzny dziedziniec,podobnie jak okna gabinetu von Heurtena Mitnitza, znajdującego się dwa piętra wyżej i stometrów bardziej na południe. Witaj, Helmucie powiedział Ribbentrop. Jak to dobrze, że mogłeś się zjawić.Podszedł do von Heurtena Mitnitza z wyciągniętą ręką.Był średniego wzrostu, miał brązowewłosy i dziwnie szarą cerę. Czuję się zaszczycony zaproszeniem, herr reichsminister. Znasz, oczywiście, herr gruppenf�hrera?Kaltenbrunner i von Heurten Mitnitz znali się z widzenia, chociaż nigdy nie zamienili ze sobąani słowa.Teraz podali sobie ręce.Przy długim mahoniowym stole mogło zasiąść nawet dwadzieścia osób, ale znajdowały się nanim tylko trzy nakrycia.Na białych talerzach sterczały ostrosłupy serwetek z wyeksponowanąswastyką, tak samo ozdobione były sztućce i kryształowe kieliszki na smukłych nóżkach.Zupełnie, jakby nie było wojny.Zupełnie, jakby nie było frontu wschodniego.Zupełnie jakbynie było Stalingradu, pomyślał von Heurten Mitnitz.Wszedł wysoki, przystojny esesman w białej, wykrochmalonej kurtce zamiast munduru; nasrebrnej tacy niósł trzy kieliszki. Pomyślałem, że śliwowica będzie mniej więcej � propos jako aperitif zaczął Ribbentrop. Nie mam najlepszej opinii o węgierskich wódkach.Czyżby to oznaczało ambasadę w Budapeszcie? Czyżby za tym stał brat? A może po prostujestem w tej chwili bez przydziału, na Węgrzech zaś mają wakat? Ale czemu tak prywatnie? I coma do tego Kaltenbrunner?Wzięli po kieliszku, gruppenf�hrer wyprężył się i powiedział: Za F�hrera! Za F�hrera! powtórzyli dwaj pozostali i wszyscy wypili. Jak tam, Helmucie, twój raport dla F�hrera już gotów? Gruppenf�hrer także się tyminteresuje [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne