Obcy kraj Charles Cumming

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Niestety, historia skończy ła się tragicznie.Dziecko zmarło kilka ty godni po urodzeniu. Naprawdę? Tak.Okropna sprawa.To by ło jakieś zakażenie krwi, nigdy do końca nie dowiedzieliśmy się,jak to się stało.Joan pamięta więcej, ale chy ba dziś lepiej tego nie wy ciągać, co? O ilepamiętam, w szpitalu nie zadbali o czy stość, tak jak powinni.By ł problem z posocznicą.Od roku ty siąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego Jean-Marc mieszkał znów w Pary żu.Leciał do domu zdecy dowany ustalić, co stało się z jego dzieckiem.W Wielkiej Bry tanii nienatrafił na żaden ślad Amelii Weldon, chociaż za ciężkie pieniądze wy najął pry watnegodetekty wa z May fair.Seria zapy tań skierowany ch do tunezy jskich agencji adopcy jny ch równieżnie przy niosła efektu.Dopiero dekadę pózniej Jean-Marc, będący już na emery turzei mieszkający w rodzinny m domu w Burgundii, odkry ł, jak potoczy ły się losy Amelii.Thibaud,teraz pary ski dziennikarz, zaprosił do domu Marion, jedną ze swoich dziewczy n, która pracowaław Ministerstwie Spraw Wewnętrzny ch.Ta chciała zrobić wrażenie na potencjalny m teściui obiecała, że postara się dowiedzieć jak najwięcej o mademoiselle Amelii Weldon.Jej py taniao znaną oficer wy wiadu bry ty jskiego zwróciły uwagę francuskiej zagranicznej służbywy wiadowczej.Poproszona podczas przesłuchania o wy jaśnienie przy czy n zainteresowaniaAmelią, Marion skierowała uwagę DGSE na Jeana-Marca Daumala.Ten ostatni zgodził się zjeśćw Beaune lunch z oficerem, który przedstawił się jako Benedict Voltaire. Proszę powiedzieć, monsieur zaczął Benedict, gdy na początku posiłku, który miał się staćpamiętny, kelner otworzy ł przed nimi menu co pan pamięta ze swojego poby tu w Tunisie? Czyjest przy kładowo coś, co mógłby mi pan powiedzieć o kobiecie, która nazy wała się AmeliaWeldon?31Szpiegostwo to czekanie.Kell wrócił do kabiny.Zabrał ze sobą Scramble for Africa, zgubił się w plątaninie kory tarzy, byw końcu znalezć właściwą drogę, trafić do restauracji i zjeść przy zwoity lunch.Prom, którywy chodził właśnie na pełne morze, miał ty lko jakieś pięćdziesiąt procent obłożenia.Przedrestauracją nie utworzy ła się kolejka i bez problemu starczy ło stolików dla wszy stkich francuskichtury stów, którzy wy legli grupą z niższy ch pokładów po zaparkowaniu samochodów w ładowni.W zasięgu wzroku nie by ło Afry kanów.Jedzenie by ło francuskie, ceny w euro, a klientelawy łącznie biała.Kell przy książce i kawie czekał, aż pokaże się Fran�ois, ale poddał się, gdy zaczęła dochodzićczternasta trzy dzieści, a Francuza wciąż nie by ło nigdzie widać.Musiał zjeść w samoobsługowejstołówce.Thomas zapłacił rachunek i ruszy ł na górę.Przeszedł przez stołówkę, gdy pobielonedomy Kartaginy nikły na hory zoncie, układając się w cienki kredowy pasek.Nie by ło w niejnikogo z wy jątkiem pary młody ch Bry ty jczy ków, którzy próbowali opanować sy tuacjęi minimalizować straty, zmagając się z dwojgiem mały ch dzieci i noworodkiem.Kobietały żeczką podawała maluchowi papkę, dwoje pozostały ch dzieci bombardowało linoleumplastikowy mi zabawkami.Kawałek podłogi zachlapany by ł morską wodą, a rodzice wy glądali nawy kończony ch.Wreszcie Kell znalazł Fran�ois, który opierał się o reling tarasu słonecznego na rufie, patrzącw skłębiony kilwater i oddalające się tunezy jskie wy brzeże przy słonięte teraz mgiełką.ObokFrancuza stał wy ższy od niego brodaty mężczy zna.Miał na sobie jeansy i niebieską koszulę.Jegowłosy by ły lśniące i z pewnością farbowane.Wy glądał na jakieś pięćdziesiąt pięć lat.Paliłpapierosa bez filtra.Po chwili rzucił niedopałek za burtę, ten nie został jednak uniesiony przezwiatr i wy lądował na niższy m pokładzie.Rozmowa między ty mi dwoma robiła wrażenieswobodnej i raczej nie doty czy ła niczego ważnego, a jednak coś w sposobie, w jaki stali oboksiebie, zdradzało, że się znają.Ale może po prostu rozmawiali już od jakiegoś czasu.Może gdzieśsię wcześniej spotkali.Kell ustawił się kilka metrów dalej przy tej samej barierce i po chwiliudało mu się wy chwy cić imię drugiego mężczy zny, Luc.Usły szał też strzępek rozmowyo hotelach w Marsy lii.Nadzieje na to, że zdoła usły szeć coś więcej, przekreślił niskipowtarzalny huk doby wający się z komina promu.Kell zapalił teraz papierosa.Zawsze miał przy sobie paczkę, mogła się przy dać, gdy bypotrzebne by ło nawiązanie kontaktu z agentem lub zwy czajną postronną osobą.Zapalniczka mogłapomóc zacząć rozmowę, papieros pozwalał czy mś zająć drżące ręce.Kell odwrócił się.Spojrzałna stojące na tarasie plastikowe krzesła i na grupki oddający ch się sjeście w słońcu pasażerów.Podczas podróży trwali w zawieszeniu.Czekali ty lko, aż dotrą z jednego miejsca do drugiego.Niemieli nic do roboty.Mogli jedy nie czy tać, spać i jeść.Wiatr smagał twarz Kella i szarpałfrancuską banderę na rufie.Dwaj mężczy zni wciąż rozmawiali ściszony mi głosami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne