[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Może należało się z tego cieszyć.Jak przyjdzieco do czego, hałas stłumi odgłosy.Teraz.Nie, to czas obserwacji i oczekiwania, obmyślania sprytnego sposobuuwolnienia świata od Madison Darvil i jej niebieskichwszystkowidzących oczu.Cóż za strata.Utalentowana, pięknadziewczyna.Tyle że byli w Hollywood, a tu kradnie się piękno i można je zabić.Za wcześnie, zbyt blisko i niezgodnie z planem.Nie można posądzićZemsty o mordowanie z zimną krwią.Zemsta to.zemsta.6Bez względu na to, jak bardzo miasta, hrabstwa, stany czy nawet rządfederalny starały się poprawić świadczenia medyczne na rzeczludności, trudno było znalez
ć porządny szpital za publiczne pieniądze.Alistair Archer został zwolniony za kaucją, ale musiał pozostawać podnadzorem specjalistów psychiatrii i nosić elektroniczną obrożę nanodze.Dzięki zdobytej ciężką pracą zamożności ojca i jegomożliwościom Alistair znalazł się w Churchill/Dunlap Treatment andTherapy Resource Center.Był to ekskluzywny szpital, w którymbywało wielu hollywoodzkich potentatów i gwiazd ekranu,walczących z uzależnieniem od narkotyków lub alkoholu albooczekujących na proces w głośnej sprawie kryminalnej.Sean wiedział o tym, że w Los Angeles często popełnianoprzestępstwa, działały gangi, dochodziło do przemocy i handlunarkotykami.W mieście i hrabstwie mieszkali ludzie należący donajbogatszych w kraju - gwiazdorzy filmu, producenci, reżyserzy,celebryci i ci, którzy zbijali majątki po cichu.W więzieniach zwyklikryminaliści często wiedli prym, toteż mężczyz
ni i kobiety oskarżeni oniektóre przestępstwa mogli nawet nie mieć szans na doczekanieuczciwego procesu.Formalnie Alistair przebywał na wolności za kaucją, choć nakazanomu nosić obrożę i pozostawać pod opieką psychiatry Eddie byłwystarczająco zamożny, bystry i oddany synowi, by dopilnowaćumieszczenia go w ekskluzywnym szpitalu, który dysponujeoddziałem dla pacjentów, mogących zagrażać sobie lub innym.Alistairznalazł się w zakładzie, gdzie strażnicy nosili uniformy wymyśloneprzez sławnych projektantów, a każdy przyjeżdżający samochód byłodprowadzany na parking przez portiera.Przez większą część podróży Madison była milcząca.Sean wyczuwałjej zaniepokojenie.Gdy zbliżali się do celu, zrobiła wielkie oczy nawidok posesji i budowli.- Wygląda jak luksusowe spa - powiedziała.Foyer, w którym zameldowali się Sean z Madison, miałochromowo-marmurowy wystrój i nawet wykrywacze metalu były znajwyższej półki.Zasad bezpieczeństwa przestrzegano skrupulatnie,potrzebowali więc kilku minut, aby przejść przez bramkę.- Człowiek, który oczekuje procesu po popełnieniu jakiejś straszliwejzbrodni, może tu zamówić masaż - zauważył nie bez ironii Sean.-Nawet jeśli podobno istnieje równość dla wszystkich, to pieniądze dająniemałe dodatkowe szanse.Eddie zdołał wyciągnąć Alistaira niemalnatychmiast, a jego adwokat wystąpił z taką propozycją w oczekiwaniuna wyznaczenie daty procesu.Alistair mógłby nawet mieszkać wdomu, ale Eddie uznał, że tak będzie lepiej i bezpieczniej.- Zgadzam się.Przynajmniej póki nie zostanie dowiedziona jegoniewinność - odparła Madison.- Co do tego oboje się zgadzamy.Wreszcie zaprowadzono ich do oddziału, w którym przebywałAlistair.Strażnik otworzył przed nimi drzwi.Pomieszczenie nie przypominało typowej celi więziennej czyszpitalnej sali.Był to wręcz apartament.Z holu wchodziło się dosalonu z wielkim telewizorem i sprzętem do gier komputerowych.Przez otwarte drzwi sąsiedniego pokoju widać było łóżko.Pośrodkusalonu, przy stole, siedzieli Archerowie, pochłonięci grą w remika.Wydawali się spokojni.Alistair, ubrany w dżinsy i bawełnianąkoszulkę reklamującą zespół rockowy, podniósł głowę na widok gości.Zerwał się na nogi, podbiegł do nich i mocno ściskając Madison,trzymał ją przez chwilę w objęciach, a potem z równym entuzjazmempowitał Seana.- A niech mnie! - wykrzyknął, cofając się o krok, by dokładnie ichobejrzeć, jakby obawiał się, że są złudzeniem.- Nie wierzyłem, że wmojej sytuacji ktoś z przyjaciół może obdarzyć mme zaufaniem.Przecież wiem, jak to wygląda.Przysięgam na Boga, ze niepostradałem rozumu i nie zabiłem Jenny w ataku szaleństwa.Miałemfioła na jej punkcie.Nie obchodzi mnie, co próbują mi wmawiać.- Na pewno odkryjemy prawdę.Wszystko będzie dobrze.-Madisonponownie uściskała Alistaira.Przytaknął energicznie, ale po chwili zwiesił głowę i powiedział zpłaczem:- Jenny nie żyje.Nigdy nie będzie dobrze.- Alistairze, nie to miałam na myśli - wyjaśniła Madison.-Wierzymyci i poznamy prawdę, a wtedy dopilnujemy, żeby cały świat dowiedziałsię o twojej niewinności.Sean miał nadzieję, że obietnice nie okażą się płonne.Sprawa niewyglądała dobrze, a mimo to ufał Alistairowi.Wręcz nasuwał sięwniosek, że ten młody człowiek nie wie, co zrobił, że w atakupsychozy zabił Jenny Henderson, a teraz niczego nie pamięta.To byłologiczne wyjaśnienie zagadki zamkniętego pokoju, gdy oskarżony ztaką pasją i szczerością zapewnia o swojej niewinności.Sean niezapomniał jednak rozmowy z Jenny Henderson.Mogła nie wiedzieć,kto ją zabił, była jednak pewna, że nie uczynił tego Alistair.Mimowszystko udowodnienie tego mogło się okazać bardzo trudne,pomyślał i naszła go refleksja, że jednak nie aż tak bardzo.Przecież niebyło to przypadkowe morderstwo.Czy sprawcy chodziło o Jenny?Mało prawdopodobne.Stwierdził już przecież, że celem musieli byćEddie i Alistair.Jeśli Ekipa A
owców zdoła dotrzeć głębiej i odkryćmotyw, wejdą na ścieżkę prowadzącą do wyjścia z labiryntu.Eddiewstał.- Dziękuję, że przyjechaliście.Sean skinął głową.- Trudno byłoby mi skutecznie pracować, gdybym nie porozmawiał zAlistairem.- Siadajcie, proszę.- Eddie uśmiechnął się do Madison, zebrał karty iodsunął je razem z notatnikiem na bok.- Synu, opowiedz im, co sięstało.Skup się i mów o wszystkich najdrobniejszych szczegółach, jakietylko przyjdą ci do głowy.- Z tymi słowy Eddie usiadł na krześle.Madison zajęła miejsce naprzeciwko niego, Sean obok niej, a Alistairprzy ojcu, twarzą do Seana i Madison.- Jenny wkradła się do kina, prawda? - zaczęła Madison.- Tak.- Spojrzał na swoje dłonie.- Powiedziałem o tym policji, takjak o wszystkim.- To bez znaczenia, teraz opowiedz to nam - odparł Sean.Alistairgłośno odetchnął.- W porządku.Pojechałem do Black Boksu.Przed wejściempomachałem ręką do kamery, żeby dać znać Colinowi Bai-leyowi, żejestem, i wszedłem do środka.- Wcześniej byłeś w domu? - spytał Sean.Alistair skinął głową.- Tak, i z domu pojechałem prosto do kina.Wyjąłem taśmę z SamemStoneem i dziwacznym przypadkiem Muzeum Egipskiego.Uwielbiamten film, choć nie jest tak znany jak niektóre inne tytuły czarnego kina.Jestem zachwycony, że będziemy robić efekty specjalne do nowejwersji.Właśnie oglądałem scenę, w której Dianna Breen przychodzi dobiura Sama Stone a i tłumaczy mu, że nie mogła zabić męża, kiedyzakradła się do mnie Jenny- W jaki sposób dostała się do środka? - indagował Sean.Alistairwydawał się zakłopotany- Powiedziała, że zostawiłem otwarte drzwi.- A zostawiłeś?Mijały sekundy, mars na czole Alistaira się pogłębiał.- Ona tak stwierdziła.Zdziwiłem się - zerknął na ojca - bo mającświadomość, że więcej mi wolno, staram się być ostrożny do przesadyw przestrzeganiu zasad obowiązujących w wytwórni [ Pobierz całość w formacie PDF ]