[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zasłaniała się nieumiejętnością, potrząsając odmownie głową, lecz Wierzgający Ptaknalegał, a niewielki tłumek przed wigwamem zamilkł, ciekaw, czy potrafi wyrazić poangielsku to, o co prosi Wierzgający Ptak.Wbiła wzrok w ziemię i po wielekroć mieliła słowo w ustach.Potem spojrzała naporucznika i spróbowała.- Dankuję - powiedziała.Twarz porucznika skurczyła się.- Co? - rzucił w odpowiedzi, zmuszając się do uśmiechu.- Danki.Szturchnęła się palcem w ramię i wskazała ręką w kierunku kuców.- Kuń.- Dziękujesz? - odgadł porucznik.- Dziękujesz mi?Ta Która Stoi Z Pięścią przytaknęła.- Tak - powiedziała wyraz
nie.Porucznik Dunbar wyciągnął rękę, by wymienić uścisk dłoni z WierzgającymPtakiem, ale powstrzymała go.Jeszcze nie skończyła i trzymając palec w górze, weszłamiędzy kuce.- Kuń - powiedziała, wskazując wolną ręką na porucznika.Powtórzyła słowo ipokazała na Wierzgającego Ptaka.- Jeden dla mnie? - dopytywał się porucznik, u\
ywając tych samych gestów rąk.- Ajeden dla niego?Ta Która Stoi Z Pięścią odetchnęła uszczęśliwiona i wiedząc, \
e ją zrozumiał, bladosię uśmiechnęła.- Tak - powiedziała i bez udziału świadomości jeszcze jedno stare słowo, bezbłędniewymówione, wymknęło jej się z ust.- W porządku.Zabrzmiało to tak dziwnie, takie twarde, właściwe angielskie słowo, \
e porucznikDunbar głośno się roześmiał, a Ta Która Stoi Z Pięścią, jak nastolatka, która łapie się napalnięciu jakiegoś głupstwa, zakryła dłonią usta.To był ich \
art.Wiedziała, \
e słowo wyrwało się jej bezwiednie, i wiedział to tak\
eporucznik.Popatrzyli z zadumą na Wierzgającego Ptaka i pozostałych.Twarze Indian byłyjednak nieporuszone i gdy oczy oficera kawalerii i kobiety, która nale\
ała do dwóch ludów,spotkały się znowu, igrały w nich płomyki śmiechu z czegoś wewnątrz nich, co tylko oni samibyli w stanie podzielić.Nie było sposobu, by trafnie to wyjaśnić pozostałym.Nie było tozresztą a\
tak zabawne, by się tym kłopotać.Porucznik Dunbar nie zatrzymał sobie drugiego kuca.Zamiast tego zaprowadził go dowigwamu Dziesięciu Niedz
wiedzi i sam o tym nie wiedząc, zyskał jeszcze większą pozycję.Tradycja Komanczów \
ądała od bogatych, by rozdali swój dobytek mniej szczodrzeobdarowanym przez los.A Dunbar to odwrócił i starzec pozostał w przekonaniu, \
e białyczłowiek jest naprawdę niezwykły.Tej samej nocy, gdy porucznik Dunbar siedział przy ognisku Wierzgającego Ptaka,słuchając rozmowy, której nie rozumiał, zobaczył przypadkiem Tę Która Stoi Z Pięścią.Kucała kilka stóp dalej i patrzyła na niego.Nachyliła głowę, a oczy jej płonęły ciekawością.Zanim zdą\
yła odwrócić wzrok, skinięciem głowy pokazał na rozmawiających wojowników,zrobił oficjalną minę i zasłonił sobie z jednej strony usta dłonią.- W porządku - głośno wyszeptał.Wtedy szybko się odwróciła.Ale w tym momencie usłyszał jej wyraz
ny chichot.3Nie było sensu zostawać ani chwili dłu\
ej.Mieli tyle mięsa, ile byli w stanieudz
wignąć.Krótko po brzasku wszystko było ju\
spakowane, a wczesnym przedpołudniemkolumna była ju\
w drodze.Podró\
powrotna, z wysoko wyładowanymi saniami, zajęładwukrotnie więcej czasu i ściemniało się, gdy wreszcie dotarli do Fort Sedgewick.Podciągnięto sanie załadowane kilkuset funtami suszonego mięsa i wyładowano je wmagazynie.Nastąpiła lawina po\
egnań i karawana wyruszyła w górę strumienia ku stałemuobozowi, odprowadzana wzrokiem przez porucznika Dunbara stojącego w progu darniowejchaty.Bez ukrytego zamysłu jego oczy przeszukiwały półmrok otaczający długą, hałaśliwąkolumnę w nadziei ujrzenia Tej Która Stoi Z Pięścią.Nie mógł jej nigdzie znalez
ć.4Porucznik przyjął swój powrót z mieszanymi uczuciami.Uznawał fort za swój dom i to uspokajało.Dobrze było zdjąć buty, rzucić się napryczę i wyciągnąć na niej, nie będąc obserwowanym.Spod półprzymkniętych powiekprzyglądał się, jak migocze knot w lampie, a potem leniwie przeniósł wzrok na spokojneotoczenie chaty.Wszystko było na swoim miejscu, on tak samo.A jednak, nim upłynęło kilka minut, spostrzegł, \
e jego prawa stopa podryguje zpró\
ną energią.- Co robisz? - zapytał sam siebie, uspokajając nogę.- Przecie\
nie jesteś nerwowy.Od tej pory nie upłynęła nawet minuta, gdy złapał się na tym, \
e niecierpliwie bębnipalcami prawej ręki po piersi.Nie był nerwowy.Był znudzony.Znudzony i samotny.Przedtem mógł sięgnąć w takich chwilach po kapciuch, skręcić sobie papierosa i zająćsię jego paleniem.Ale nie miał ju\
tytoniu.Mógłbym równie dobrze rzucić okiem na rzekę,pomyślał, i z tym postanowieniem wskoczył z powrotem w buty i wyszedł na zewnątrz.Zatrzymał się, myśląc o napierśniku, który miał ju\
dla niego tak wielką wartość.Rozwieszony był na wojskowym siodle, które przyniósł z magazynku.Cofnął się do środka,pragnąc tylko na niego popatrzeć.Nawet w wątłym świetle lampy jaskrawo połyskiwał.Porucznik Dunbar przeciągnąłdłonią po kościach.Były jak szkło [ Pobierz całość w formacie PDF ]