[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mimi przesuwa się namiejsce pasażera.- Ja nie mam wyboru.Mama wrobiła mnie w noszenie trumny - pokazujenaprężone ramię.- Dobrze, że powyciskałem trochę ostatnio.Włącza radio na cały regulator i napina mięśnie coraz szybciej w rytmwibrującej muzyki.- No, dobra.Miło cię było znów zobaczyć, Pearl.Do zobaczenia póz
niej, ciociu.Samochód odjeżdża z warkotem.Słyszę, jak ciocia Helen woła z tyłu:- Pearl! Pearl!Toczy się w naszą stronę, przyciskając do oczu chusteczkę.- Jedziesz na cmentarz? Urządzamy małe przyjęcie u nas w domu.Dużodobrego jedzenia.Twoja matka przygotowała krokiety, a ja potrawkę z kurczaka.Mary i Doug też przyjdą.No chodz
!- Nie możemy.Jutro trzeba iść do pracy, a przed nami jeszcze długa droga.- Och, te dzieci - mówi, załamując ręce w udanej rozpaczy.- Wiecznie zbytzajęte.No to przyjedz
mnie niedługo odwiedzić.Chyba nie potrzebujesz zaproszenia.Przyjedz
, to pogadamy.- Okay - kłamię.- Winnie-ah! - woła ciocia Helen na cały głos, mimo że mama stoi raptem dwametry ode mnie.- Pojedz
na cmentarz z nami.Henry już poszedł po samochód.- Pearl zabiera mnie do domu - odpowiada matka, a ja stoję tylko i zastana-wiam się, jakim cudem zawsze jej się udaje mnie przyłapać.Ciocia Helen podchodzi do matki z zatroskaną miną.Pyta szybko po chińsku:- Nie idziesz? y
le się czujesz?Nie rozumiem wszystkich słów, tylko sens.Zdaje się, że matka nie chce, by sięo nią martwić, wszystko w porządku.Trochę tylko uciska ją w piersiach, bo coś tam -coś tam ją zmartwiło.Mówi coś o upadku transparentu i że od tej pory boli ją całeciało.Ciocia Helen gładzi ją po plecach.Mówi, że matka może odwiedzić ciotkę Du,kiedy coś tam - coś tam się uspokoi i skończy się ta cała bieganina.Póz
niej śmieje się idodaje, że ciotka z Du z pewnością poczeka.Rzeczywiście, nie ma innego wyjścia.Matka żartuje, że ciotka Du pewnie strasznie się zezłościła z powodu dzisiejszychwypadków i zdążyła już odlecieć dokądś tam, żeby nie mieć już do czynienia z takązwariowaną rodziną.Z
mieją się histerycznie, aż łzy płyną im z oczu.Nie mogą złapać tchu.Matkazasłania ręką usta i chichocze jak pensjonarka.Podjeżdża wuj Henry.Ciotka wsiada i już poważnie każe matce pić dużoherbaty.Trąbią dwa razy i znikają.- y
le się czujesz? - pytam.- Co?- Powiedziałaś cioci Helen, że nie możesz iść na cmentarz, bo coś cię boli.- Nie powiedziałam, że mnie boli.Powiedziałam tylko, że nie chcę iść.Spełniłam już swój obowiązek.Wysłałam ciotkę Du do nieba.Teraz do Helen należypochować ją w ziemi.Wcale nie o tym mówiły.Chociaż nie zrozumiałam wszystkiego, najwidoczniejmama i ciocia Helen mają wspólne sekrety.Jedziemy do matki.- Mam nadzieję, że znajdziemy się na autostradzie przed godziną szczytu -rzuca Phil.Matka podtrzymuje zdawkową rozmowę.Opowiada, że Bao-bao może wkrótcestracić pracę.Na przyjęciu wuj Loy powtórzył jej plotki, które usłyszał od swego syna.Mówi, że Frank pracuje na dzienną zmianę jako ochroniarz i łamie cioci Helen serce,bo wszystkie dodatkowe pieniądze przepuszcza w bilard przy ulicy Geary.Kiedy zbliżamy się do domu, matka pokazuje pewien placyk przy ulicyClement, na którym zwykle robi zakupy.Nazywa się Szczęśliwa Kolacja.To jeden ztypowych azjatyckich ryneczków, z ustawionymi na zewnątrz straganami.Ludzieprzebierają wśród gór owoców i warzyw, a pod oknami, niczym olbrzymie cegły, stojąstufuntowe worki ryżu.- Ile płacicie za tofu? - pyta matka i widzę, że tylko czeka, żeby przelicytowaćmnie lepszą ceną i wykazać, jak mogłabym zaoszczędzić dwadzieścia czy trzydzieścicentów w jej sklepie.Nie mogę jej niestety zadowolić.- Nie wiem, nigdy nie kupuję tofu.- Och - wygląda na zawiedzioną, ale zaraz się rozpromienia.- A ile za czteryrolki papieru toaletowego?- Dolar sześćdziesiąt dziewięć - odpowiadam natychmiast.- Widzisz! U mnie tylko dziewięćdziesiąt dziewięć centów.I to dobrej firmy.Kupię ci kilka następnym razem.Możesz mi póz
niej zwrócić.SkrÄ™camy na lewo w ÓsmÄ… AlejÄ™.Ciocia Helen i wuj Henry mieszkajÄ… jednÄ…przecznicÄ™ dalej, przy DziewiÄ…tej.WedÅ‚ug mnie wszystkie domy w tej dzielnicywyglÄ…dajÄ… tak samo: dwupiÄ™trowe budynki z lat dwudziestych, różniÄ…ce siÄ™ conajwyżej kolorem elewacji i wykoÅ„czeniem.Jedni decydujÄ… siÄ™ na stiuki, inni naazbestowe ocieplenia albo porÄ™cze z aluminium.Phil podjeżdża pod frontowe drzwi.Matka pomalowaÅ‚a swój dom na różowo w rezultacie niezbyt fortunnegointeresu, jaki ubiÅ‚a z jednym ze swych staÅ‚ych klientów, hurtownikiem farb.Ponieważna dodatek kazaÅ‚a sobie zamontować ozdobne stiuki, caÅ‚ość przypomina wiejski serekpolany syropem od kaszlu.Nie mogÄ™ siÄ™ nadziwić, ale matka, która zwykle nie przepuszcza żadnej okazjido narzekaÅ„, nigdy nie skarżyÅ‚a siÄ™ na ten kolor.Przeciwnie, bardzo jej siÄ™ podoba.- Kiedy was znów zobaczÄ™? - pyta, wysiadajÄ…c z samochodu.- O, niedÅ‚ugo - mówiÄ™.- Tak samo niedÅ‚ugo, jak ciocia Helen?- Nie.NiedÅ‚ugo.NaprawdÄ™.Milknie na chwilÄ™.Chyba mi nie wierzy.- Tak czy inaczej, zobaczymy siÄ™ pewnie na Å›lubie Bao-bao w przyszÅ‚ymmiesiÄ…cu.- Co? Z
lub już w przyszłym miesiącu? O tym nie słyszałam.- Bardzo szybko - kiwa głową matka.- Edna Fong z naszego kościoła mówi, żesłyszała o tym od swojej córki, której Mimi myje głowę w tym salonie fryzjerskim.Mimi zwierzyła się córce Edny, że okropnie im się spieszy.Edna podsumowała, żepewnie dlatego, że coś innego bardzo się spieszy, żeby wyjść na zewnątrz.CiociaHelen jeszcze o tym nie wie.Nie mów jej.Więc tak się ma historia cioci Helen o tym, że Bao-bao żeni się szybko zpowodu jej bliskiej śmierci.Zgadza się, coś rośnie, ale to nie guz w jej głowie.Matka wysiada.Nachyla się, żeby podsunąć Tessie, a potem Cleo policzek dopocałowania.Nie jest entuzjastką takich pieszczot, ale wie, że przyzwyczailiśmydziewczynki do całowania rodziców Phila.- Pa, pa, Ha-bu! - mówią.- Kochamy cię.- Kiedy przyjedziecie następnym razem, przygotuję krokiety.A na chińskiNowy Rok dostaniecie księżycowe ciasteczka.Okay?Wyciąga z rękawa chusteczkę i wyciera Cleo nos.Gładzi Tessę po kolanku.- Okay! - krzyczą chórem.Patrzymy, jak matka wchodzi po schodach.Cały czas machamy.Kiedy znalazłasię już bezpiecznie w domu, machamy jeszcze raz, bo wygląda oknem.Wreszcieodjeżdżamy.- Uff - wzdycha Phil.- Do domu.Też wzdycham z ulgą.To był trudny weekend, ale jakoś udało nam sięprzetrwać.- Mamusiu.- odzywa się Tessa na pierwszych światłach.- Tak, kochanie?- Mamusiu - szepcze - ja muszę iść do łazienki.- Ja też - wtóruje Cleo.- Okropnie chce mi się kupę.Matka czeka na nas przed domem.- Próbowałam was gonić, ale tak szybko odjechaliście - mówi, kiedy tylkowysiedliśmy z samochodu.- Ale póz
niej pomyślałam, że sobie przypomnisz i wrócisz.Tessa i Cleo już pędzą po schodach.- %7łe o czym sobie przypomnę?- O pożegnalnym prezencie ciotki Du [ Pobierz całość w formacie PDF ]