[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zatrzymała się jednak na zakręcie alei.Elżbieta niespokojnie zajrzała pod budkę wózka.Dziecko spało.- Z kim Marynka tu rozmawia? - spytała podejrzliwie.- Nie wiem, kto ona taka.Chciała się przypatrzyć Walusiowi, tom go jej podwiozła.Alecichutko, że się wcale nie obudził.Była raz
na, pewna siebie, nie traciła kontenansu.Mówiąc, wesoło przyglądała się Karolowi.- Niech Marynka nigdy nie odjeżdża tak daleko.Miejsca koło domu jest przecież dosyć.Elżbieta mówiła prędko i nieprzyjemnie.Za ogrodzeniem widziała kilkoro dziewcząt zeszkoły.Przechodząc zaglądały do ogrodu, jak ona sama kiedyś.- Z obcymi nie trzeba rozmawiać - ciągnęła niecierpliwie.W głosie swoim rozeznawała tensam ton, który przybierała ciotka Cecylia, gdy mówiła do służby.- Zawsze po obiedzie możesobie Marynka spacerować, z kim chce.Ale przy dziecku nie trzeba żadnych obcych, żeby googlądali albo dotykali.Marynka broniła się żywo.- Niech już pani będzie spokojna.Gdzie ja bym komu dała go dotknąć? Postała, postała,zapytała się tylko, czy to jest dziecko państwa Ziembiewiczów, i poszła.Wracając ku domowi Elżbieta sama popychała wózek przed sobą.W jakiejś chwili obejrzałasię z niepokojem i zobaczyła tamtą.Stała jeszcze na zakręcie parkowej alei i patrzyła w tęstronę.Gdy Elżbieta obejrzała się drugi raz, już jej nie było.Pomyślała sobie, że to złudzenie.%7łe nic w tym nie ma dziwnego, gdy ktoś pyta o dziecko,czyje jest.W mieście wiadomo przecież, kto tu mieszka.- Czy Marynka na pewno jej nie zna?.- Pierwsze ją widzę - odpowiedziała ze zgorszeniem.I Elżbieta miała pewność, że mówinieprawdę.- Nie dziw się, nie miej mi za złe - zwróciła się do Karola, nagle przypominając sobie jegoobecność.Usiłowała się opanować, ale jej uśmiech był zły i sztuczny.Dopiero przy domu, nawidok Zenona, uczuła się bezpieczna.Pani Kolichowska nieczęsto mogła tu przyjeżdżać i małego Walusia widziała zaledwie trzeciraz.Przyglądała mu się w milczeniu, wzruszona i oporna zarazem, całkowiciezdezorientowana w swym zakłóconym macierzyństwie.Pani %7łancia natomiast schylała sięnad wózkiem z bliska i wymawiała przy tym różne kobiece słowa, pełne czułości i nonsensów.Gdy na skutek tego dziecko obudziło się i zaczęło płakać, Marynka zniknęła z nim w pokoju,który był na górze.W domu Ziembiewiczów wiele rzeczy raziło panią Kolichowską.Było tu jasno, przeraz
liwieobszernie i zbyt czysto.Jeszcze raz powiedziała sobie, że za nic nie chciałaby tu mieszkać,choćby ją nie wiem jak proszono.Aż się zmarszczyła na tę myśl.- Nie lubię kaktusów - powiedziała do pani %7łanci, gdy już zasiadły przy stole.Ale pani%7łancia lubiła kaktusy.Nigdy nie wiadomo, gdzie im wyrośnie liść i jak będzie wyglądał, anikiedy któremu przyjdzie do głowy zakwitnąć.Zawsze można po nich oczekiwać jakiejśniespodzianki.- Ja je lubię.To są jakby urodzone kaleki między roślinami- odezwał się Karol.Pani Cecylia niespokojnie poprawiła się w fotelu.Karol podniósł na nią oczy i przestał mówić.- Pani teraz szczęśliwa - powiedziała w tym miejscu pani %7łancia- ma pani wreszcie przy sobie swego jedynaka.Poniesiona ciężka strata i zmiany zaszłe w jej życiu nie wpłynęły na pogodne usposobieniepani %7łanci.Prócz Marynki przywiozła ze sobą z Boleborzy kucharkę, energiczną, robotnąbabę Józiową.Dawny Piórek od nastawiania samowara był teraz służącym u Zenonów.Otoczona swoimi ludz
mi, pani %7łancia czuła się w domu syna jak u siebie.Przy stole mówiła o mężu.Z powodu Florka i Marynki.Właśnie służba go po prostuubóstwiała.Miał gołębie serce, nikomu w życiu krzywdy ten człowiek nie zrobił.- Co ludzi przeszło przez salon w Boleborzy, gdy stało tam ciało przed wyprowadzeniem,toby nikt nie uwierzył.A kwiaty jakie przysłali z Chązebnej, z pałacu! W kościele byłahrabina Tczewska z córkami.Na pogrzeb zjechała nie tylko okolica, ale obywatelstwo zdalszych stron.Byli nawet Woleńscy z Kawna, bo nas jeszcze z tamtych czasów pamiętali,kiedyśmy mieli Witków.Zenon denerwował się zawsze, gdy matka mówiła o ojcu.Jej wspomnienia robiły zeń innegoczłowieka."Wystarczy umrzeć, aby stać się zupełnie bezbronnym" - myślał.Mimo torozpytywał ją o ojca i na próżno szukał w jej słowach czegoś, co mógłby uważać zaostateczną odpowiedz
.Dziś, gdy już było za póz
no, nieraz żałował, że nie umiał mówić z nim szczerze, że niewyznał mu swych dziecinnych pretensji.Osądził go wcześnie i tak już zostało.Niewątpliwiepierwszy chłopięcy wstręt do jego erotyzmu, do zuchwałych dziewczyn wałęsających się wpóz
ne wieczory pod oknami, był z
ródłem tych sądów.Ale gdyby go spytał.Wszystko, comógł był odpowiedzieć, nie byłoby jego najlepszą prawdą ani najlepszą prawdą o nim.Aletyloletnia miłość tych ludzi, cały ich wzajemny stosunek pozostawał wartością niewyjaśnioną- daleką od tego, co mówiła teraz o nim matka.- A mowa księdza Czerlona na cmentarzu! - rozpamiętywała dalej pani %7łancia [ Pobierz całość w formacie PDF ]