[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Właśnie dlategotak bardzo potrzebuję Gabriela i dlatego nie zamierzam ci powiedzieć, gdzie on jest.Zjawił się kelner.Szamron przez jakiś czas skubał frędzelki na brzegu obrusa, podczasgdy Isherwood oddawał się prawdziwemu rytuałowi wąchania, smakowania i oglądania podświatło przyniesionego wina.Po dramatycznym wahaniu zaakceptował jednak trunek, wypiłcałą lampkę w paru łykach i nalał sobie drugą.Wreszcie podjął dziwnie rozmarzonymgłosem:- Pamiętasz dawne czasy, Ari? Miałem wtedy galerię przy New Bond Strasse, obokRicharda Greena.Teraz nie byłoby mnie stać na lokal w tej części miasta.To już królestwoGucciego i Ralpha Laurena, Tiffany ego i cholernego Miki-Moto.A wiesz, kto przejął mojądawną galerię? Obrzydliwy Giles Pittaway! Tylko przy Bond Street ma już cztery sklepy, a wprzyszłym roku chce otworzyć dwa następne.Na Boga! Rozprzestrzenia się jak wirus Ebola,wciąż mutuje, rośnie w siłę i zabija wszystkich na swojej drodze.Obok ich stolika przedefilował pucołowaty handlarz sztuki w różowej koszuli, zpiękną dziewczyną uwieszoną jego ramienia.Isherwood przerwał tylko na moment, żebypodnieść rękę na powitanie i rzucić:- Witaj, Oliverze!.Ten Vecellio to prawdziwy przełom.Potrzebne mi są takieprzełomy raz na parę lat, żeby utrzymać interes.Dzięki niemu zdołam podreperować swojąsytuację i będę mógł dalej handlować drobnicą, z której ledwie mi starcza na utrzymanie.-Zamilkł na chwilę, żeby pociągnąć łyk wina.- Wszyscy potrzebujemy takich przewrotów,prawda, Herr Heller? Nawet w pańskiej branży konieczne są od czasu do czasu spektakularnesukcesy, które pozwalają zatuszować porażki.Na zdrowie!- Na zdrowie! - Szamron uniósł swój kieliszek zaledwie na parę centymetrów.- Giles Pittaway mógł kupić ten obraz Vecellia, ale zrezygnował.A wiesz dlaczego?Bo nie odrobił pracy domowej.Nie potrafił rozpoznać mistrza, tylko ja się poznałem na jegowartości, tylko ja sumiennie odrobiłem pracę domową.Dla Pittawaya Vecellio i vermicelli toprawie to samo.Sprzedaje śmieci, szykowną szmirę.Widziałeś jego towar? Same bohomazy!Słodziutkie kicze nadające się wyłącznie na kartki świąteczne!Szamron, wcielając się w rolę Herr Hellera, odparł zdawkowo, że od dłuższego czasunie miał okazji obejrzeć galerii sławnego Gilesa Pittawaya.Isherwood, z coraz silniejbłyszczącymi oczyma, pochylił się nad stolikiem i wyjaśnił cicho:- Muszę mieć do wiosny ten obraz Vecellia oczyszczony i przygotowany dosprzedaży.Jeśli nie, stracę klienta.W dzisiejszych czasach nie spotyka się na ulicy amatorówna dzieła sztuki, a zwłaszcza na fragment starego ołtarza autorstwa Vecellia.Mógłbym ciwyliczyć potencjalnych nabywców na palcach jednej ręki.Jeśli mój klient się rozmyśli, niewiem, czy znajdę drugiego.A jeśli go nie znajdę, obraz Vecellia na zawsze wyląduje w sejfie.Jak mówi się w naszej branży, będę miał spalony towar.U ciebie spalają się agenci, u mnieobrazy.Każde dzieło musi wypłynąć na fali, bo inaczej będzie zarastać kurzem w magazyniegalerii.A kiedy obraz się spali, nic nie będzie wart, tak samo jak agenci Biura.- Rozumiem twój dylemat, Julianie.- Naprawdę? Na świecie jest najwyżej pięciu fachowców potrafiących dobrzeodrestaurować Vecellia.Tak się składa, że Gabriel Allon to jeden z nich, a pozostałychczterech nigdy by się nie zniżyło do tego, żeby dla mnie pracować.- Gabriel jest bardzo zdolny.Niestety, mnie również są potrzebne jego zdolności isprawa jest troszeczkę ważniejsza niż jakieś pięćsetletnie malowidło.- Nie zrobisz mi tego! Sępy tylko na to czekają, bank już mi zagroził zajęciemmajątku.Nie dam rady znalez
ć innego kredytodawcy na tyle szybko, żeby uratować okręt.Pittaway ma nieograniczone fundusze z banku Lloyda! Kiedy dochodzi do mariażu sztuki iwielkich pieniędzy, nie zostaje nic innego, jak iść w góry i zacząć budować cholerną arkę! -Urwał na chwilę.- Nawiasem mówiąc, Herr Heller, niewiele rzeczy w życiu jestważniejszych od obrazów starych mistrzów, bez względu na to, ile lat sobie liczą.- Na twoim miejscu staranniej dobierałbym słowa, Julianie.- Jak będę musiał zlikwidować galerię, stracę nawet ostatnią koszulę - mruknąłIsherwood.- Przy odrobinie szczęścia dostanę najwyżej jedną trzecią tego, co naprawdę jestwarta moja kolekcja.Szamron był nieporuszony.- Gdzie on jest? - zapytał.- Czemu miałbym ci powiedzieć?- Bo naprawdę jest mi potrzebny, Julianie.Obaj go potrzebujemy.- Chryste! Daruj sobie górnolotne gadki, bo nie dam się na nie nabrać.Słyszałem jejuż nieraz i dobrze wiem, do czego prowadzą.Jeśli chcesz wiedzieć, Gabriel jest tego samegozdania.W ogóle nie będzie z tobą rozmawiał.- Więc mi powiedz, gdzie on jest, skoro uważasz, że nic nie wskóram.- Nic z tego, za dobrze cię znam.Nikt przy zdrowych zmysłach nie powinien ci anitrochę ufać.- Jeśli mi nie powiesz, sam będę musiał go poszukać.Zajmie to parę dni, ale na pewnoodnajdę Gabriela.- Załóżmy, że ci powiem.Co będę z tego miał?- Niewykluczone, że znajdę ci sponsora gotowego udzielić kredytu do czasu sprzedażyVecellia.- Rzetelni kredytodawcy są takim samym rarytasem jak prawdziwy Vecellio.- Znam kogoś, kto się zastanawia, czy nie wejść na rynek handlu dziełami sztuki.Mogę z nim porozmawiać w twoim imieniu.- Kto to jest?- Obawiam się, że wolałby zachować anonimowość.- Jeśli Gabriel nabierze podejrzeń, że ci powiedziałem.- Niczego się nie domyśli.Isherwood nerwowo oblizał zbielałe wargi.ROZDZIAA
ÓSMYPort Navas, KornwaliaStary przyjechaÅ‚, kiedy nieznajomy wypÅ‚ynÄ…Å‚ w morze.Ze swego posterunku w oknie sypialni Peel zauważyÅ‚ wielkiego mercedesazbliżajÄ…cego siÄ™ powoli wÄ…skÄ… uliczkÄ… biegnÄ…cÄ… po nabrzeżu.Samochód zatrzymaÅ‚ siÄ™ przeddomkiem rzÄ…dcy, mężczyzna wysiadÅ‚, najpierw zadzwoniÅ‚, potem zapukaÅ‚.GÅ‚oÅ›ny Å‚omotpięściÄ… w drzwi sÅ‚ychać byÅ‚o wyraz
nie na drugim brzegu strumienia Peel włożył sweter ipłaszcz przeciwdeszczowy, po czym wybiegł z domu.Chwilę póz
niej, nieco zadyszany ipoczerwieniały z wysiłku, stanął przed przyjezdnym.- Kim jesteś? - zapytał mężczyzna z tym samym akcentem co nieznajomy, tylkoznacznie wyraz
niejszym.- Nazywam się Peel.A pan?Obcy jakby nie usłyszał tego pytania.- Szukam człowieka, który tu mieszka.- Nie ma go w domu.- Jestem jego przyjacielem.Nie wiesz, dokąd pojechał?Chłopak nie odpowiedział.Przyszło mu do głowy, że to niemożliwe, aby nieznajomymiał przyjaciela, który zjawia się bez uprzedzenia.Starzec spojrzał w kierunku przystani i zpowrotem utkwił wzrok w jego twarzy.- Wypłynął na jachcie, prawda?Peel pokiwał głową.Coś w spojrzeniu obcego sprawiło, że przeszył go dreszcz.Stary popatrzył w niebo.Stalowoszare ciężkie chmury wisiały tuż nad ziemią,zanosiło się na deszcz.- Raczej kiepska pogoda na pływanie.- On sobie poradzi.- To prawda.Nie wiesz, kiedy wróci?- Nie mówił.Przekażę mu, że pan go szukał.- Wolałbym na niego zaczekać.- Sprawiał wrażenie człowieka, który potraficierpliwie czekać godzinami, jeśli to konieczne.- Jest tu jakiś lokal, gdzie można by się napićkawy?Peel bez słowa wskazał w kierunku wioski.*Stary nie pojechał jednak do wsi na kawę.W ogóle nie ruszył się z miejsca.Usiadł zpowrotem za kierownicą mercedesa i tkwił bez ruchu jak posąg.Peel ruszył na przylądek izałożył tymczasowe obozowisko za ogrodzeniem fermy ostryg, spoglądając na ujście rzeki iwypatrując jachtu nieznajomego.Stary mu się nie spodobał, doszedł więc do wniosku, żenieznajomy także go nie lubi.Wczesnym popołudniem spienione fale zaczęły się wdzierać doujścia rzeki, nadciągała burza [ Pobierz całość w formacie PDF ]