Michael Moorcock Saga O Elryku 05 Znikajšca Wieża

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wysypałamwokół armii zawartość sakwy, którą mi przywiozłeś.Obserwuj. A jeśli czary nie zadziałają. mruknął Moonglum, lecz zaraz przerwałstarając się zobaczyć, co dzieje się w ciemnościach. Co to?Z wyrazem iście wampirycznego zadowolenia na twarzy Myshella odpowie-działa: Płynący Węzeł Ciała.Na śniegu coś rosło, coś różowego i trzęsącego się.Było olbrzymie.Pośródkrzyków ludzi i rżenia koni otoczyło Hordę z Kelmain.Wyglądało jak mięso, alebyło tak wielkie, iż Horda została już nim w części zakryta.Pózniej rozległy sięwrzaski bólu i rozpaczy.Ani jeden jezdziec nie uciekł z Płynącego Węzła Ciała.Substancja zaczęła miażdżyć Kelmainów i Elryk usłyszał najstraszliwszy dzwiękw swoim życiu.Był to krzyk.Głos tysięcy ludzi pogrążonych w tym samym strachu, skaza-nych na tą samą śmierć.Jęk rozpaczy i przerażenia, tak silny, iż zaczęły od niegowibrować mury Kaneloon. To nie jest śmierć godna wojowników powiedział Moonglum odwraca-jąc się. Ale to była jedyna broń, jaką mieliśmy odparła Myshella. Miałam jąod wielu lat, ale użyłam po raz pierwszy. Spośród nich tylko Theleb K aarn zasłużył sobie na taki los powiedziałElryk.Zapadła noc, a Płynący Węzeł Ciała dalej pożerał wszelkie żywe istoty.Jedy-nie kilku koniom, które uciekły dosyć szybko, udało się uratować.Węzeł pożarł Księcia Umbdę mówiącego nieznanym w Młodych Królestwachjęzykiem.Tego, który przyszedł spoza Krańca Zwiata, aby podbić ludzi.Zginął teżTheleb K aarn, który w imię miłości dla lubieżnej królowej chciał przy pomocyChaosu opanować świat.Pożarci zostali wszyscy wojownicy z Kelmain.Potem Węzeł stał się na nowo prochem.Na śniegu nie został ani kawałek mię-sa, za to wszędzie walała się broń, zbroje, ubrania, pasy, rozwleczone tak daleko,jak tylko można było sięgnąć wzrokiem.Myshella potrząsnęła głową.42 Oto był Płynący Węzeł Ciała powiedziała. Dziękuję ci, że mi goprzywiozłeś, Elryku.Dziękuję też za kamień, który obudził mnie.A zwłaszczadziękuję ci za uratowanie Lormyru. Sam sobie też dziękuję zauważył albinos. Nie musisz mi za nic dzię-kować, Myshello.Zaspokoiłem tylko swoje najciemniejsze żądze.Zemściłem sięniszcząc Theleb K aarna.Resztę zrobiłem przy okazji.Mało obchodzi mnieLormyr czy inne sprawy.Moonglum dojrzał sceptyczny wyraz oczu Myshelli i uśmiechnął się.Elryk zszedł po schodach do hallu. Zaczekaj powiedziała Myshella. Ten wspaniały zamek odzwierciedlażyczenia tych, którzy tu wchodzą.Oczywiście jeśli mu to rozkażę.Książę przetarł oczy. W takim razie widocznie nie mamy życzeń! Moje zostało spełnione, gdyzginął Theleb K aarn.Chciałbym teraz opuścić to miejsce. Nie masz życzeń?Spojrzał jej prosto w oczy i powiedział ponuro: %7łal rodzi słabość.Do niczego nie prowadzi.Jest jak choroba, która stop-niowo niszczy twoje wnętrze, aby cię zabić. Więc nie masz żadnych życzeń?Melnibon�anin zawahał się. Rozumiem, o co chodzi.Przyznaję, że twój wygląd. Wzruszył ramio-nami. Ale czy jesteś?. Nie zadawaj mi zbyt wielu pytań.Słuchaj, ten zamek może zgadnąć, czegow głębi duszy pragniesz!Klasnęła w dłonie.Elryk rozejrzał się wokół siebie, otworzył szeroko oczyi zaczął wrzeszczeć.Padł na kolana przed Myshella, błagając. Nie, Myshello! Nie chcę tego!Szybko drugi raz klasnęła.Moonglum podbiegł, pomógł przyjacielowi pod-nieść się. Co takiego uczyniłaś!Elryk wstał i powiedział spokojnie. Pani, zabiłbym cię, gdybym nie rozumiał, że chciałaś sprawić mi przyjem-ność.Przez chwilę patrzył w ziemię, potem dokończył wypowiedz. Wiedz jedno.Elryk nie może mieć tego, czego najbardziej pragnie.To nieistnieje.Umarło.Wszystko co posiada Elryk, to żal, zło, nienawiść i poczuciewiny.Na nie sobie zasłużył, na nic więcej.Myshella schowała twarz w dłonie i pobiegła do pokoju, w którym zobaczyliją po raz pierwszy.Albinos poszedł za nią.Moonglum ruszył za nimi, ale po kilku krokach zatrzymał się.Zobaczył, żezamknęli za sobą drzwi, wrócił więc na mur.Przez chwilę widział błyszczące43w świetle księżyca srebrno-złote skrzydła, po chwili zniknęły.Westchnął.Nocbyła chłodna.Wrócił do zamku i położył się przy kominku mając zamiar iść spać.Po chwili w pokoju na górze rozległ się śmiech.Rozległ się we wszystkichkorytarzach.Moonglum uciekł przed nim do stajni.Tej nocy nie zmrużył oka, śmiech dalej go prześladował.Wojownik nie spałaż do rana.KSIGA DRUGAPUAAPKANABLADEGO KSICIA.to właśnie w Naasokorze, Mieście %7łebraków, Elryk odnalazł starego przy-jaciela, który powiedział mu coś o starym wrogu.Kronika Czarnego MieczaRozdział 1MIASTO %7łEBRAK�WNadsokor, Miasto %7łebraków, było najpodlejszym spośród Młodych Królestw.Mieściło się koło dzikiej Varkalk oraz Królestwa Org i Lasu Troos.Wydzielałotaki smród, iż dawało się wyczuć z odległości wielu mil, toteż niewielu podróżni-ków zapuszczało się w te strony.Mieszkańcy tego okropnego miasta rozchodzili się po świecie, żebrząc i krad-nąc wszystko, co tylko wpadło im w ręce.Przynosili następnie swój łup do Nad-sokor i oddawali połowę zysków królowi w zamian za opiekę.Ich król panował już od wielu lat.Nazywano go Urishem o Siedmiu Palcach,bo miał tylko cztery palce u prawej ręki i trzy u lewej.Na jego twarzy widocz-ne były wszystkie żyły, a brudne i zarobaczone włosy okalały facjatę, na którejchoroby i brud pozostawiły setki blizn.Wizerunku tego dopełniały przekrwionei chytre oczy.Symbolem władzy Urisha był wielki tasak, który zawsze nosił przysobie i nazywał pieszczotliwie Tnijmięsem.Jego tron był niedbale wyrzezbionyz czarnego dębu, inkrustowanego szlachetnymi kamieniami, złotem i kośćmi.Zatronem stał Skarb Urisha wielki kufer, na który jedynie władca miał prawopatrzeć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne