Higgins Jack Sean Dillon 10.mierć jest zwiastunem nocy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Brown był w kuchni.Obrzyn leżał na stole, a on podniósł właśnie słuchawkęściennego telefonu i wykręcał numer.Nagle rozległo się ciche stuknięcie i mężczyznapoczuł na twarzy podmuch zimnego powietrza.Odwiesił słuchawkę i sięgnął po broń,lecz w tym samym momencie zobaczył walthera, którego Dillon trzymał w prawej ręce.- To było bardzo niegrzeczne - powiedział Irlandczyk.- Mogłem cię od razuzastrzelić, zamiast tylko o tym pomyśleć.- Czego chcesz? - spytał ochrypłym głosem Brown.- Telefonowałeś do Londynu do księżniczki Loch Dhu?Chyba się nie mylę?- Nie wiem, o czym mówisz.Dillon trzasnął go w policzek lufą walthera.- Chyba się nie mylę? - powtórzył.Brown zatoczył się do tyłu.Po twarzy pociekła mu krew.- Tak, do cholery! Czego chcesz?- Informacji.O Akcie Walki Klasowej.Urządza się tu szkolne pikniki, prawda?Dzieciaki spędzają miło czas na wsi, zwiedzają okolicę, wspinają się po górach, pływająkajakami po jeziorze.To właśnie im oferujecie?- Zgadza się - odparł Brown, po czym wyciągnął chusteczkę i wytarł krew ztwarzy.- A czego uczycie na kursach organizowanych dla trochę starszej młodzieży? -zapytał Dillon.- Nie wiem, o co ci chodzi.- Chodzi mi o dziewczyny i chłopaków, którzy lubią chować twarze zakominiarkami i brać udział w zamieszkach.Pozwól, że zgadnę.Uczycie ich ciekawychrzeczy, na przykład, jak robić koktajle Mołotowa i jak radzić sobie z policjantami nakoniach.- Oszalałeś, ponownie go uderzył.- Nie mogę ci pomóc - wrzasnął Brown.Miał coraz bardziej pokiereszowanątwarz.- Za bardzo cenię własne życie.- Naprawdę? - Dillon złapał go za szyję, pchnął na stół i przystawił lufę pistoletudo prawego kolana.- A jak bardzo cenisz swoje kolano? Masz dziesięć sekund nazastanowienie.- Nie, nie! Dobrze, powiem ci.To prawda.Prowadzi się tu szkolenia dokładnietakie, jak mówiłeś.Uczestnicy przyjeżdżają z całego kraju, czasami nawet z zagranicy.Aleja tylko zajmuję się domem i terenem.Nic więcej nie wiem, przysięgam!- Och, bardzo w to wątpię.Ale nie szkodzi.Potrzebowałem tylko twojegopotwierdzenia.Nie było to takie straszne, prawda?Generated by Foxit PDF Creator � Foxit Softwarehttp://www.foxitsoftware.com For evaluation only.Teraz, jeżeli otworzysz mi grzecznie bramę, pójdę swoją drogą.- Dillon wziął doręki obrzyna i cisnął go przez otwarte drzwi w krzaki.- Proponuję, żebyś zadzwoniłpózniej do zacnej księżniczki.Opowiedz jej o naszym spotkaniu.Jestem pewien, żebardzo ją to zainteresuje.Brown podreptał do frontowych drzwi i wcisnął przycisk w czarnej skrzynce.Brama na zewnątrz zaczęła się rozsuwać.Dillon zatrzymał się i odwrócił.- Nie zapomnij wspomnieć, że Dillon przesyła księżniczce wyrazy miłości -powiedział, po czym wyszedł na drogę i pobiegł truchtem do samochodu.- Z powrotem na lotnisko - polecił Fogarty emu, siadając obok Hannah.- Mam nadzieję, że nie zostawiłeś za sobą trupów - powiedziała nadkomisarz,kiedy ruszyli.- Daj spokój, dlaczego miałbym posuwać się do takich rzeczy? Nasz zarządcaokazał się bardzo rozsądnym facetem.Opowiem ci o tym w samolocie.Znalazłszy się między młotem a kowadłem, Brown posłuchał rady Dillona izadzwonił do Londynu do domu Kate Rashid.Nie zastał jednak księżniczki, co wprawiło go w jeszcze większą frustrację.Zdesperowany, z obolałą twarzą, wykręcił numer komórki.Miał obowiązek to zrobić wawaryjnych sytuacjach.Kate i Rupert jedli właśnie kolację w Ivy.Księżniczkawysłuchała chaotycznej relacji zarządcy.- Jak bardzo jesteś poszkodowany? - zapytała spokojnie.- Będę potrzebował chirurga.Sukinsyn bił mnie po twarzy swoim waltherem.- A czegoś się spodziewał? Powtórz jeszcze raz, co powie dział.- %7łe był tutaj Dillon i przesyła wyrazy miłości.- Cały on.Idz do doktora, Brown.Porozmawiam z tobą pózniej - powiedziałaksiężniczka i położyła komórkę na stole.Kelner cofnął się już wcześniej z szacunkiem o dwa kroki.Kiedy Rupert skinąłgłową, nalał szampana Cristal do obu kieliszków i odszedł.- Za twoje jasne oczy, kuzynko - wzniósł toast Ru pert.- Usłyszałem niewiele, alewyczuwam, że czekają nas kłopoty.- Dokładnie rzecz biorąc, wyczułeś zapach Seana Dillona.- Kate upiła szampana ipowiedziała Rupertowi, czego dowiedziała się od Browna.- Co o tym sądzisz,kochanie? - spytała.- No cóż, to jasne, że byli tam na zlecenie generała Fergusona.W ogóle się z tymnie kryli.Przyjechali do Loch Dhu wyłącznie po to, żeby dać ci do zrozumienia, że coświedzą.- Sprytny z ciebie chłopak.Co jeszcze?- Na swój sposób on rzuca ci wyzwanie.- Oczywiście, że to robi.Generał Ferguson jest szefem, ale całą brudną robotęodwala za niego Dillon.Przez wiele lat walczył w szeregach IRA, lecz ani wojsku, aniGenerated by Foxit PDF Creator � Foxit Softwarehttp://www.foxitsoftware.com For evaluation only.ulsterskim rojalistom nigdy nie udało się przyskrzynić sukinsyna.Z tego wynika, że jest bardzo cwanym sukinsynem.Więc co robimy?- Spotkamy się dziś wieczorem.Pora, żebyście się poznali.- Jak chcesz to załatwić?- Tak jak powiedziałeś, on rzuca mi wyzwanie.To było Coś w rodzajuzaproszenia, a tak się składa, że wiem, gdzie mogę go znalezć.Tego samego dnia póznym popołudniem generał Ferguson, siedząc w swoimmieszkaniu przy kominku, wysłuchał relacji Hannah Bernstein.- Doskonale - powiedział.- Widzę, że postępowałeś w typowy dla siebiebezwzględny i skuteczny sposób, Sean.- Facet sam się o to prosił.- I co się teraz wydarzy?- Ona nie puści tego płazem.To przypomina jeden z tych starych westernów.Aajdak przychodzi do baru, żeby stoczyć z bohaterem pojedynek na ulicy.- Interesujące skojarzenie.- Kate będzie chciała spotkać się ze mną twarzą w twarz.- A gdzie dojdzie do tego spotkania?- Tam, gdzie często już się spotykaliśmy: w Piano Bar w hotelu Dorchester.- Kiedy?- Dziś wieczorem.Będzie tam na mnie czekała.Ferguson pokiwał głową.- Wiesz, chyba masz rację.Lepiej pójdę z tobą.- A ja, generale? - zapytała Hannah.- Tym razem nie, pani nadkomisarz.To był ciężki dzień.Przyda się pani wolny wieczór.Hannah się najeżyła.- Dobrze pan wie, że zanim zezwolono mi wrócić do służby w wydzialespecjalnym, przeszłam drobiazgowe badania lekarskie.Czuję się znakomicie, naprawdę.- Mimo to nalegam, żeby wzięła sobie pani wolne.- Dobrze, panie generale - odparła niechętnie.- Jeśli już mnie pan nie potrzebuje,pojadę do biura i uporządkuję kilka spraw.Idziesz, Sean?- Owszem.Możesz mnie podwiezć na Stable Mews.- Siódma ci pasuje, Sean? - zapytał Ferguson.- Owszem.Hannah podwiozła Dillona do domu, lecz on nie wszedł do środka.Zaczekał, ażdaimler skręci za rogiem, po czym podniósł drzwi garażu, wsiadł do staregominicoopera, którym jezdził po mieście, i odjechał.Wybierał się do Harry ego Saltera.Ten stary gangster ostatnio jakby sięustatkował i zaczął nawet uchodzić za szanowanego obywatela [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne