Leonard Inkarnacja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miałem więc powód, żeby tak się zachować.Moment zwrotny w dziejach Elektry nastąpił.Pózno, ale jednak.Szybkodowiedziałem się, w jakim kierunku sytuacja zaczęła się rozwijać. Idziemy na Pacyfik północny powiedział Henning Gehrmann zerkającinstynktownie na boki.Moje oczy poszły jego siadem, a mózg zarejestrowałalarmujący dla mnie fakt: przekazał ci to mat podchorąży, twój niski stopniemsłużbowym podwładny, nie dowódca okrętu, którego jesteś nominalnym zastępcą.Zostałeś wyłączony ze ścisłego kręgu dowództwa okrętu.Czy wiesz, co to dla ciebieoznacza?Bywałem na odprawach zawsze jako jedyny z załogi maszynowni wobecHackego, Strelova i Wenka z pokładu I oczywiście Frauenheima.Więc Pacyfik północny, gdzie według podanej mi przez Schlindweina wiadomości Amerykanie zajęli wczoraj wyspę Barbarę.Nic z tego nie rozumiałem.Z naszegomiejsca wyczekiwania na Rosamundę było to cztery tysiące mil w linii prostej.Alewówczas cała trasa, bardzo bezpieczna, wiodłaby przez największe pustkowie świata:na wschód i północ od kursu nic poza wodą, co przy wiadomym zapasie paliwa.Jeżeli nasza baza rezerwowa nie byłaby jeszcze zajęta, nie byłbym może temuprzeciwny.Nie byłbym też przeciwny obranemu poza moimi plecamiryzykanckiemu kursowi: Morzem Tasmańskim, wzdłuż naszpikowanej lotnictwemrozpoznawczym Nowej Zelandii, pomimo, jak się w ciągu ubiegłej dobyprzekonaliśmy, jego wzmożonej aktywności zmuszającej nas często do głębokiegozanurzenia.Tylko jak oni sobie tę przejażdżkę w gąszczu wrogiej żeglugi wojennej ihandlowej wyobrażają? Gdybyśmy mieli torpedy, to co innego, ale nie mamy.Anijednej.A paliwo, idąc tym kursem i wykorzystując coraz dłuższe w miaręposuwania się na północ noce, skończy się w połowie drogi między NowąKaledonią, nieszczęsną dla mnie Kaledonią, a wyspami Lojalności. Czy to prawda? dopytywał się Gehrrnann. To przecież samobójstwo.Nigdytam nie dobrniemy!Zrobiłem dobrą minę do złej gry. Wiem bąknąłem, a to o samobójstwie puściłem mimo uszu; niech chłopak siępomęczy.Jeżeli podzieli się swymi obawami z kimś z załogi, tym lepiej.Zbiorowegosamobójstwa na pewno nie popełnimy.Hacke do niego to podobne, ale na Elektrze są jeszcze inni, co w ostatniej chwili daliby chętnie z okrętu drapaka.Nie ulegało już dla mnie wątpliwości, że podział ludzi na pokład i maszynę stałsię faktem.Załoga skończyła się jako monolit.Powstały dwa obozy.Czy gotowezmierzyć się ze sobą? Było oczywiste, że jedni i drudzy zdają sobie sprawę ztragizmu naszego położenia, a co gorsza wiara w dowódcę ustąpiła miejscemechanicznemu posłuszeństwu.Na tym wózku w naszej sytuacji i w tym stadiumwojny daleko się nie zajedzie.Chyba, że szalę dowódcy przechyli jakiś nowyargument.Największy okręt podwodny świata stał się dla mnie piekielnie ciasny.Przestrzeni wjego wnętrzu nie ubyło.W porównaniu ze wszystkimi typami u-bootów jest jakluksusowy jacht.Nie gniezdzimy się jeden na drugim, nie wdychamy niczyjegosmrodu to zdecydowanie okręt drugiej połowy dwudziestego wieku, sterowanyelektronicznymi automatami nadzorowanymi przez ludzi.Kwatera moja mieści się wcentrali naprzeciwko kwatery dowódcy.Od kwater lądowych różnią się one brakiemdrzwi; na okręcie podwodnym mogłoby zabraknąć czasu na ich otwarcie, drzwi nasnie dzielą.Tym gorzej dla nas.Jesteśmy, Hacke i ja, jak złączeni niewidzialnymiwięzami syjamscy bracia: całą dobę na okrągło, leżąc na koi, robiąc swoje obliczeniaczytając książkę, rozbierając się, jedząc, kichając mamy zawsze na oczach jedendrugiego; podczas akcji związek ten stapia się w jeden organizm pulsujący tą samąkrwią.On staje się mózgiem i wzrokiem, ja rękami i nogami wykonującymi jego roz-kazy.Stojąc na pomoście bojowym za jego plecami, widzę pochyloną nadperyskopem głowę z czapką zsuniętą zawadiacko na zarośnięty kark, dostrzegamkażdą nitkę srebra wykwitłego na jego dwudziestoczteroletnich skroniach, słyszębicie serca jednego dla nas obu.Już teraz nie jednego? Oderwałem się.Za jegoplecami na pomoście bojowym stoi od wczoraj odrębny człowiek.On o tym wie.W jego głowie narodziła się nowa, szatańska myśl: Morze Tasmańskie roi się odmotorowców handlowych łączących Nową Zelandię z Australią.Spalających olejpędny.Nie uzbrojonych.A potem zobaczy się.W najgorszym (albo najlepszym jak dla kogo) razie krajów w Ameryce Południowej rządzonych przezprohitlerowskich generałów nie brakuje.Pod datą 25 listopada godzina ósma zero zero w dzienniku maszynowym zapisałemstan perhydrolu, oleju napędowego i tę część wpisu podsumowałem następująco: Zapas paliwa ogółem, przy średniej prędkości, starczy na około 1200 mil.Tankizapasowe w balastach puste.Uwagi szczególne:Układ waltera, z powodu nieszczelności systemu tlenowego, nie dającej się naprawićposiadanymi środkami, wymaga częstego wyłączania.Nadmierne eksploatowanie układu w zanurzeniu grozi wybuchem pożaru.Doglądając naprawy chłodziarki magazynów zapuściłem żurawia do pomieszczenia zzapasami żywności.Pełne zwykle kartonów, skrzyń, krat z konserwami mięsnymi, zjarzynami ziało pustką; nie lepiej przedstawiały się zapasy mrożonego mięsa, niemówiąc o tytoniu i napojach, z którymi bardzo już było krucho.Wyczekując Rosamundy wspomagaliśmy kuchnię rybami, obecnie skończyły się.Niewesołowyglądamy więc nie tylko od strony paliwa.Do swoich najchwalebniejszychwyczynów frontowych z czasu poprzedniej wojny ojciec zaliczał nie ataki na bagnetypod Verdun, lecz wyprawy nocą do okopów angielskich po żywność. Czego cicholerni Tommies nie mieli! Kręcił głową wyliczając rozmaite smakołyki.Właśnie!Czego to nasi wrogowie zawsze nie mają, a my nie.Widocznie dobieramy sobieniewłaściwych przeciwników, nasi przywódcy winni wziąć to w przyszłości poduwagą.Z tym złowrogim wpisem udałem się na pomost bojowy.Przed godziną wypłoszyły nas z powierzchni świetliki na ekranie radaru.Jeszczeniepewni, co dzieje się na górze, płynęliśmy na głębokości peryskopowej zwysuniętymi chrapami.To proste urządzenie, odprowadzające gazy spalinowe idostarczające powietrza do silników, pozwala na przebycie znacznych odległości iładowanie akumulatorów pod wodą; jego słabą stroną jest to, że ślady chrap wykrywanisko lecący samolot, którego my, przebywając w zanurzeniu, ani nie widzimy, aninie chwytamy radarem.Zastałem Hackego w dziwnej pozycji: nie stał nad studzienkąperyskopu wachtowego, ale zwisał, dosłownie zwisał na jego rączkach, jakśmiertelnie wyczerpany człowiek nie będący w stanie ustać na nogach.Położyłemprzed nim otwarty log.Nie mogłem mu tego zaoszczędzić. Herr Fregattenkapit�n, proszę podpisać przyjęcie danych do wiadomości powiedziałem beznamiętnym tonem, na jaki tylko było mnie stać. Elektra jest diablo akustyczna.Z wnęki wychynęła głowa Strelova, który wyniósłsię na czas składania przeze mnie raportu.Za nim obróciły się w naszą stronę głowy zwnętrza okrętu.Dwaj główni aktorzy na scenie.Atmosfera osiągnęła gęstość krytyczną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne