[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chłopaki ze stanowej znalez
li go przywiÄ…zanego do drzewa wsamej bieliz
nie - historia wydawała się Sparksowi niezwykle zabawna i śmiał się całym ciałem,zginając się w pasie, trzęsąc ramionami i czerwieniejąc na twarzy.Niech cię licho - pomyślała z goryczą Irene.- Ty nie przypłaciłeś tego karierą.- W bieliz
nie? - zapytał z niedowierzaniem Paul.Sparks szybko się opanował.Zdał sobie sprawę, \
e śmieje się sam.- Taak.Z tego co się zorientowałem po rozmowie z policjantem, który do mniezadzwonił, Donovanowie wrócili tam, \
eby udowodnić, \
e nie zrobili nic złego.Nie pytaj, bo jate\
tego nie rozumiem.Tak czy siak, byli z tym dzieciakiem i on musiał się jakoś wystawić nadziałanie toksyn.Rozebrali go do naga, a on nie chciał się nigdzie ruszyć bez ciuchów.Więczabrali spodnie temu gliniarzowi.- Broń te\
? - zapytał Paul.George wzruszył ramionami.- Policjant nic o tym nie wspomniał.Co za ró\
nica? Chryste, i tak mają cały arsenał, nonie?Ruszyli dalej, tym razem w milczeniu.Irene starała się uło\
yć informacje w sensownącałość.- Włamali się tam? Aby udowodnić, \
e są niewinni? - pokręciła głową i spojrzała naPaula, szukając u niego pomocy.- Nie rozumiem.- Ja te\
nie - skrzywił się.- Nie mogło tam zbyt wiele zostać.Niewątpliwie nie na tyle,aby ryzykować \
ycie dzieciaka.- Mam! - krzyknęła Irene.- Tak właśnie ich dostaniemy! Sparks i Paul wymienilizdezorientowane spojrzenia.- Szpitale! - wykrzyknęła.- Jeśli temu chłopakowi coś jest, będą musieli zabrać go doszpitala, zgadza się? A więc my musimy tylko.-.dać znać wszystkim szpitalom w stanie, \
eby uwa\
ali na chorego chłopaka? - kiedyGeorge dokończył za nią, ten pomysł wydał jej się mniej odkrywczy.Paulowi się podobał.- Oczywiście! - zgodził się.- Tyle \
e ja włączyłbym w to równie\
sąsiednie stany.Nawypadek gdyby odjechali za daleko.Ponownie wymienili spojrzenia w milczącej zgodzie.- A zatem dobrze - oświadczyła Irene.- To nasz plan.- Odebrała torbę od Sparksa.- Wydwaj to rozkręćcie, dobrze? Ja muszę zadzwonić.- Do kogo?- Do Frankela - rzuciła odwracając się.- Ju\
mnie zmęczyły te ciągłe wyjaśnienia, \
epozostajemy w tyle i ciągle nic nie mamy.Musi się dowiedzieć, \
e w końcu mamy konkretnyplan.- Kiedy odeszła w poszukiwaniu telefonu, pogratulowała sobie pierwszego, wielkiegoprzełomu w sprawie.Wiedziała, \
e wystarczy cierpliwie czekać, a Donovanowie popełniąjakieś głupstwo.Teraz nale\
y tylko mieć nadzieję, \
e ten dzieciak powa\
nie zachorował.Poczuładreszcz i odległe ukłucie skruchy, \
e coś takiego w ogóle przyszło jej na myśl.- Dalej, Nick, wdepnij mu! - głos Jake'a oscylował na krawędzi desperacji i paniki.- Nie mogę ju\
szybciej - odkrzyknÄ…Å‚ Nick.- Rozwalenie samochodu o drzewo nikomunie pomo\
e.To, \
e nas zatrzymają za przekroczenie prędkości te\
nie - dodał w duchu.Mimo toka\
dy rzÄ™\
ący oddech chłopca pobudzał go do stopniowego wciskania pedału gazu.- Ile jeszcze? - zapytała Carolyn.- Według ostatniego znaku, do Little Rock jeszcze trzydzieści kilometrów.Nie mampojęcia, gdzie tam jest szpital.- On tyle nie wytrzyma!Travis od czasu do czasu otwierał oczy, ale ju\
dawno stracił przytomność.Skóra mupobladła, stając się prawie przezroczysta.Oddychanie przychodziło mu z coraz większątrudnością, a w kącikach ust i w nozdrzach pojawiła się ró\
owa piana.Jake wszedł międzyTravisa a oparcie fotela i trzymał chłopca w pochyleniu do przodu, tak aby cieknąca z ust krewi ślina nie doprowadziły do zakrztuszenia się.Carolyn wyjęła z torebki starą serwetkę zMacDonalda i ocierała nią górną wargę i podbródek syna.Co chwila nachylała się nad nim icałowała jego włosy.- Och, moje dziecko - powtarzała.- Wszystko będzie dobrze.Kiedy wskazówka prędkościomierza dotarła do stu sześćdziesięciu kilometrów nagodzinę, Nick skoncentrował się wyłącznie na prowadzeniu samochodu.Starał się nie słyszeć\
ałosnego charczenia wydobywającego się z płuc chłopca ani płaczu rodziców.Do niegonale\
ało utrzymanie tego szerokiego wozu na szosie w zasięgu wytyczonych linii.Ruch byłbardzo niewielki i kiedy Nick napotykał od czasu do czasu jakiś samochód, dawał mu sygnałświatłami w nadziei, \
e zjedzie mu z drogi.Tylko kilka zjechało, ale \
aden nie zareagowałgłupio.Mógł sobie wyobrazić komentarze kierowców, obok których przemykał z zawrotnąprędkością.Zgodnie z planem mieli zawiez
ć Travisa do najbli\
szego szpitala, który, jak zakładali,znajdował się w Little Rock.Teraz, po trzydziestu minutach szaleńczej jazdy, Nick zaczął wmyślach kwestionować mądrość tej decyzji.Sądząc po oddechu dziecka, obawiał się, \
e mo\
eim zabraknąć czasu.W innych okolicznościach prawdopodobnie nie zwróciłby uwagi na \
ółtą, metalowątablicę, która pojawiła się w pewnej odległości.Widział wiele podobnych przy drogach, alenigdy nie miały dla niego znaczenia.Teraz jednak przyszło mu na myśl, \
e to mo\
e być coś dlanich: punkt pierwszej pomocy.Wdepnął mocno pedał hamulca, starając się nie stracić panowania nad kierownicą,kiedy wielki wóz poślizgnął się na zakręcie.Nagłe hamowanie sprawiło, \
e siedzący na tylnymsiedzeniu spadli na podłogę, gniewnie protestując.- Co się stało?! - krzyknął Jake.Nick zazgrzytał zębami i zamknął jedno oko.Cadillac zahamował ostro na wąskimpodjez
dzie.- Bardziej ni\
przeja\
d\
ki samochodem twój syn potrzebuje pomocy medycznej -odpowiedział.- Gdzie, do diabła, jesteśmy? - denerwował się Jake, ale Nick, zamiast odpowiedzieć,wyskoczył z samochodu i podbiegł do drzwi, aby ściągnąć pomoc.Travis spadł na podłogę i Carolyn próbowała go podnieść, lecz chłopiec wylądowałtwarzą w dół i miał poskręcane nogi.- O mój Bo\
e, Travis! - płakała.- Mój maleńki.Mój synuś!Jake oparł stopy o poduszki tylnego siedzenia i spróbował podnieść chłopca, ale niebardzo mu się udawało [ Pobierz całość w formacie PDF ]