[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Próbujecie zabić nas wszystkich? Złożę na was skargę, i nigdy więcej nie dostaniesz pracyjako przewodnik" warczał.Riley przewróciła oczami.Przewodnicy zignorowali go, goniąc by pomóc trzem mężczyzną.Bagażowi zgrupowany się w ciasnym kole, patrząc.Archeolog i jego studenci wpatrywali sięjeden na drugiego w szoku, prawie z komicznym wyrazem twarzy, jakby nie całkiem moglizrozumieć co się zdarzało.Troje po prosto tam stało, z otwartymi ustami, gdy ziemia ożyładużymi owłosionymi pająkami pełzającymi przez roślinność.Jej idea archeologów zostałaukształtowana przez dzianego bohatera filmu o Indianie Jonesie, ale Dr.Patton i jego studenciszybko przekreślili tę fantazję bez reszty.Faktycznie mogła słyszeć, jak pająki przedzierały się przez szczątki gdy robiły postępy, alezapach i odgłos miotacza ognia Garyego zaczął szybko zagłuszać wszystkie dz
więki.Annabelprzykryła swoją twarz rękami i kołysała się tam i z powrotem.Riley objęła swoimi ramionamimatkę, by ją pocieszyć.Annabel jęczała łagodnie. Jest tak póz
no, Riley.Za kilka godzin słońce zajdzie." Ruszymy za parę minut" zapewniła. Przewodnicy zabiorą nas na górę i będzie powszystkim.Jesteśmy tak blisko teraz."Annabel kontynuował kołysanie się tam i z powrotem, ramię Rileya znajdowało się wokół jejramion dla zapewnienia pocieszenia, ale przez cały czas, Riley studiowała członków ichpodróżnej grupy, próbując rozpoznać na kogo może być w stanie liczyć, gdyby coś pójdzienie tak.Drżenie w ziemi powiedziało jej, że coś złego się zdarzy.Wszyscy trzej przewodnicyruszyło niezwłocznie by pomóc trzem mężczyzną przy pająkach.Nie wydawali się bać ichwcale.Tak naprawdę, bardzo łagodnie podnieśli niektóre z nich i odwracali.Uważała sposób, w jaki trzech tubylców obchodziło się z tarantulami za pasjonujący.Oninajwyraz
niej chcieli je ratować, nie zabijając ich.Tarantule wyglądały na zmieszane,obracając się w kółko, unikając gorących płomieni.Gary wyłączył bardzo wydajny miotaczognia i tak jak Riley, obserwować jak łagodnie przewodnicy obchodzili się z pająkamiodsuwając je z dala od każdego i z powrotem do deszczu las.%7ładen z bagażowych nie pomógł, zauważyła Riley.Skupili się blisko razem, szepcząc.Jejserce zatrzymało się.Potrzebowaliby kilku bagażowych by dojść do góry i co najmniej dwóchprzewodników towarzyszących Garyemu i Jubalowi. No co ty, Mamo," powiedziała. Znowu sobie poradzimy.Dramat się skończył.Przewodnicy poradzą sobie z pająkami, i powinniśmy ruszać."50Tłumaczy: franekMZiemia ponownie zadrżała. Musimy się śpieszyć," szepnęła Annabel. Szybko, Riley."Rzuciła okiem w górę w kierunku nieba.Słońce wkrótce zajdzie.Riley ustawiła się tuż za jej matką na wąskim szlaku przewodnicy musieli zdecydować się napokonanie ostatnich mil do podnóża góry.Posprzeczałaby się ze swoim przewodnikiempóz
niej, by iść w górę góry.W tej chwili, koniecznym było by ruszyli.Niepokój Annabelnarastał z każdą mijającą minutą.Ben i Jubal szli przed Annabel, a Gary postanowił być na końcu z tyłu za ostatnimbagażowym.Riley dziękowała Bogu, że była dobrą odległością od Westona i Sheltona zkilkoma ludz
mi między nimi.Jak tylko zaczęli, przewodnicy i bagażowi wycinali gęsty szlak,Annabel przerwała pomruk i tylko szła, jej wzrok skupił się na plecach koszuli Jubala.Szepty w ich głowach zaczęły się na godzinę przed zachodem słońca.Słońce już wyblakło,przynosząc cienie do lasu deszczowego, zmieniając wygląd roślin do potwornych kształtów.Riley mogła zobaczyć efekty nieustannego brzęczenia głowie każdego.Dla niej, dz
więk byłwyblakły i daleko w tle, ale nawet jej matka zaczęła mamrotać protesty.Być może z powodu niebezpieczeństwa dla kogoś kogo kochała, zmysły Riley wydawały sięzwiększać z każdym krokiem który brała, wraz ze świadomością jej otoczenia.Widziałarzeczy których nigdy wcześniej nie zauważała.Oddzielne liście.Sposób w jaki rosły mchy ipaprocie i kwiaty rosnące w górę pni do nieba.Po raz pierwszy w życiu, była całkowiciezafascynowana przez wzrost roślin.Mogła słyszeć siły witalne ziemi, mocne bicie któreniemal odpędzało te ciche nic nieznaczące szepty, próbujące najechać jej umysł.Przez kilkachwil, gdy ciemność zaczęła rzucać swój całun, okoliczna flora wydawała się przerażająca;teraz były wyjątkowo piękne a nawet pocieszające.Kolory w lesie deszczowym wydawały się dużo bardziej żywe, właśnie wtedy gdy noczaczęła spadać, kwiaty skradały się w górę pni i przebijały się przez ziemie.Wilgoć kapała,dz
więk wydawał się raczej muzyką niż denerwować.Riley poczuła jakby ziemia szła dalejrozpoznając ją po raz pierwszy i zapowiadając akceptację jej obecności.Wrogość, którąpoczuła pochodziła z zewnętrznego z
ródła, jakaś subtelna siła, której nie mogłazidentyfikować, ale czuła że przebija się przez las jak choroba.Za nią, bagażowy Capa mamrotał w jego własnym języku pod nosem, wycinając plątaninęlian i kwiatów zrywających się z miejsca gdzie szła Annabel.Riley uważała by przejść bliskomatki, przykrywając jej ślady, więc bagażowy nie mógł powiedzieć czy gruby dywan roślinbył tam wcześniej.Jej matka rzuciła okiem nad swoim ramieniem, z powrotem na Riley, wyglądając nawyczerpaną.Posłała córce mały uśmiech i powiedziała bezgłośnie,  Kocham cię."Riley poczuła przepływ miłości do jej matki, płynącą silnie.Posłała jej całusa.W górze, małpy nagle wrzasnęły tak, że las deszczowy wybuchnął kakofoniąhałasu.Małpy następowały na każdy ich ruch, biegnąc wzdłuż gałęzi drzew w górze, rzucającgałązkami i liśćmi.Niektóre wymachiwały groz
nie gałęziami i szczerzyły zęby  kolejnenowe zjawisko dla Riley.W jej doświadczeniu, małpy, fauna i flora trzymały dystans.51Tłumaczy: franekMNiespodziewanie, coś upadło na jej plecy, powalając ją wprost na ziemię.Ostrepazury trzymały ją za ramiona, grabiąc przy jej plecak.Była uderzona na okrągło, gdy więcejmałp wyskakiwało z drzew, ich łączna waga powaliła ją do tyłu.Słyszała krzyk Annabel iprzekleństwo Jubala.Dz
wiÄ™k skandowania Capa staÅ‚ siÄ™ gÅ‚oÅ›ny nad wrzeszczeniem maÅ‚p. Hän kalma, emni hän ku köd alte.Tappatak.ama.Tappatak.ama."OszalaÅ‚a, krzyczaÅ‚a do Garyego i Jubala, Riley walczyÅ‚a by zrzucić maÅ‚py i jednoczeÅ›niewyciÄ…gnąć Glocka.RozdziaÅ‚ 5Riley przekrÄ™ciÅ‚a siÄ™ i wysunęła spod stosu kudÅ‚atych maÅ‚p, pojawiajÄ…c siÄ™ na jednym kolanie,używajÄ…c uchwyt dwóch palców, by utrzymać nieruchomo broÅ„.Nie mogÅ‚a zobaczyćniczego [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]