[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. W tym ruchu, koniuszczek j�j białego atłasowego trzewiczka wysunął się po-za taras,właśnie na wysokości ust Pana Kaz
mi�rza.Widok t�j drobn�j nóżki zawrócił mu głowę;uchwycił ją w obie ręce, i obsypał iskrami pocałunków tak płomiennych, że Hedwiga przezatłas uczuła ich gorącość, i struchlała jak istota która wpada w pożar.T�j t�ż tylko pierwsz�j było trzeba iskierki, ażeby gwałtowność Pana Kaz
mi�rzawybuchnęła wulkanem.Znienacka, puścił j�j trzewiczek, wskoczył lekko na brzeg cegływystając�j z tarasu, jedną ręką uwiesił się u kraty, drugą ręką objął j�j pochyloną kibić, i ustazanurzył już nie w białym atłasie, alew różowym axamicie j�j ustek. Jadwichno moja! Supplikuję.nie wchodz
za te drzwi nieszczęsne.jak raz tamwejdziesz, to już cię ten stary potwór nigdy nie wypuści z tego domu, i mnie już nigdy niewpuści do tego domu.%7łycie ty moje! Pomyśl jeno.za godzinę będziemy w Oliwie bierzem szlub  za godzinę, dziś jeszcze, będziesz moją! Moją! Moją!I każde słowo przypieczętowywał pocałunkiem, a ona, ubezwładniona, mglejąca,skłoniła skroń na jego ramię, i już miała wymówić: Tak, jam twoją.czyń co jeno chcesz.Kiedy nagle, słowa te zamarły j�j naustach, a w zamian, inne z nich wybiegły: Co to jest? Idą po mnie, czy co?Spostrzegła bowiem na ścianie przeciwległ�j kamienicy, ruszające się widmoczerwonaw�j łuny, a zarazem rzecz straszna stanęła j�j w pamięci. Jezu! Klucz odkręcon!Z tym głuchym wykrzykiem, wydarła się z objęć zdumionego Kaz
mi�rza,i jednym rzutem aż do drzwi sięgnąwszy, z całych sił, obu rękami, zaczęła przytrzymywaćklamkę.Pan Kaz
mi�rz, któremu postać Hedwigi zasłaniała dotąd widok BursztynowegoDomu, teraz dopiero zobaczył, że przez dolne okno biła światłość, któr�j odblask tworzył owączerwonawą smugę.Hedwiga, ciągle drzwi przytrzymująca, ciągle szeptała głosem pełnym przyrażenia ibłagania: Na miłość boską! Nie pokazuj się, bo mię zgubisz! Uchodz
! Jeśli mnie miłujesz,uchodz
!.Ach, już niemogę.Napór z drugi�j strony stawał się zbyt mocny.Puściła klamkę  i drzwi sięroztworzyły.Kaz
mi�rz nie uszedł.Stał nieruchomie pod murkiem, z ręką przy kordelasie, z oczamiro-ziskrzonemi, gotów do skoczenia na ganek, jeśli obrona okaże się potrzebną.Ale potrzeba ta nie zaszła.Za rozwarciem drzwi, ukazał się na progu Majster Johann, w kwiaciastym szlafroku ibiał�j szlafmycy, ze świ�cą zapaloną w ręku.Hedwiga usiłowała wyczytać z jego rysów co ją czeka? Napróżno! Wyraz tych rysówbył jakiś niezrozumiały, tajemniczy i pomieszany.Majster podniósł lichtarz do góry, i cicho zapytał: A! To ty Hedvich? I tak sama?Ona, odzyskała w t�j chwili ową dziwną przytomność, jaką nadają wielkieniebezpieczeństwa, i z przymuszoną wesołością mówiła: Ale gdzież tam! Szłam, jak Dobrodzi�j przykazał, w kompanii Pani Flory.PaniFlora tylko co weszła na swój beischlag.A ja się tu mocowałamz kluczem, co jakoś niechciał złapać zamku. No, a Kornelius gdzie?. Kornelius? A ha ha! Ten spił się jak Bela, że musiały my klucz, mu zabrać, bo dopołudnia będzie spał.Mówiąc to, śmiała się coraz głośni�j.Majster się nie śmiał, tylko przez ten czas, przekładał klucz na drugą stronę, pocz�mdrzwi zatrzasnął.Od wnętrza ozwało się warknięcieklucza, smuga czerwonawego światła raz jeszcze przebłysnęła za oknem  pot�m wszystkozgasło i ucichło.Pan Kaz
mi�rz odetchnął. Chwałaż Bogu, że nic nie zweryfikował.No, żeby nas tak był zszedłw on�j turkawkow�j konwersacyi, musiałbym go naszpikować na kordelas, nie byłoby inn�jrady  a ona by mi zrobiła z tego crimen.Chwałaż niech będzie Bogu że się na t�mskończyło.Tak rozmyślając, przemierzył w szerz ulicę, i po drugi�j stronie przystanął, aby razjeszcze popatrzeć na drzwi w których znikła.Połać domów pod którą stał teraz, byłazanurzona w czarnym pasie ciemności; za to przeciwne kamienice pławiły się w biało-niebieski�m oświetleniu, a Dom Bursztynowy rzęsiści�j od wszystkich innych, świecił swemiwielkiemi, brylantowanemi oknami.Kaz
mi�rz patrzył tam w nadziei, że może za którem z tych okien, ujrzy jeszczeprzesuwający się cień drogi�j panienki?Po niejakim czasie powiedział sobie: Gapa ze mnie.Wszakci komory sypialne wszystkie tam od podwórka? Już ona tunie przyjdzie, próżna rzecz wypatrować.I rzeczywiście próżno czekał.W szybach nic nie świeciło prócz xiężyca; żaden dz
więkniedolatywał oprócz stąpania dalekich przechodniów.Raz wprawdzie, wydało mu się, jakby pręga czerwonawego światła błysnęław on�m okrągł�m okienku co było wycięte pod dachem, i jakby wykrzyk jakiś bolesnyrozległ się wysoko.Ale błyśniecie było tak przelotne, że Kaz
mi�rz niedowierzał własnymoczom, a krzyk mógł pochodzić od gromady przechodniów, zapewnie gości wracających zArtusow�j zabawy, którzy ze śmi�chem i śpi�wami przesunęli się przez jedną z poprzecznychulic.Dom znów pozostał ciemnym i milczącym. Przywidziało mi się. Pomyślał Pan Kaz
mi�rz, i uspokoił się zupełnie.Ale razem z uspokojeniem, wrócił mu żal okrutny za straconą �okkazyą�. Oj, żeby ten nieszczęsny klucz nie był odkręcon, toby ja ją był porwałz ganku precz.Nimby się stary uporał ze drzwiami, jużby my cwałowali na dziesiąt�j ulicy.Ale tak, niemógł ja nic.Byłby Majster wyleciał za nami jako ta petarda, byłby w mieściecałem narobił klangoru, nimby ja ją na koń wsadził, jużby mi ją sto rąk odbiło.I co gorz�j,cała nasza konspiracya wylazłaby na wierzch, a wtedy, bądz
zdrów, jużby stary nie dał j�jsobie po raz wtóry zabrać.Zaś teraz, kiedy skończyło się na nicz�m, kiedy on jeszcze niema żadnych suspicyi, to możemznowu konspirować, i to już na dobre.Oho! Już teraz nie dam j�j marudzić.Niepoczciwadziewczyna! %7łeby nie te j�j kunktatorstwa, już by my lecieli po gościńcu Oliwskim.Niepoczciwa? Tak się to gada w rankorze, a z t�m wszystki�m, nieprawda.Onać właśnieprzez luxus poczciwości taka łechtliwa na sumnieniu.Trudnoć to przyganić białogłowie, żeniełacno da się wykradać.I za to jeszcze muszę ją estymować.Osobliwa rzecz, jak ta maładzieweczka mnie intymiduje [ Pobierz całość w formacie PDF ]