[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Myślę, \
e wysyłającdo wdowy Searle'a, Erica i Waltera chce rozpoznać teren i przygotować sobie grunt nawypadek, gdyby zdecydował odrzucić kandydaturę Sir Arnulpha.- Nie rozumiesz, Theo.On mi jest to winien.- Niby dlaczego?- Niewa\
ne, ale tak jest - ucięła niecierpliwie Reina.- Sir Arnulph nadawałby się do tego najlepiej.Wykazał się wzorową słu\
bą.Udowodnił, \
e jest w stanie podołać nowym obowiązkom i wziąć na swoje barki tak wielkąodpowiedzialność.Zasługuje na nagrodę.Poza tym zna wdowę, a nawet ją lubi.Pasowalibydo siebie.- A ona? Mo\
e wolałaby mieć jakiś wybór?- Od kiedy to wybór czy brak wyboru ma jakiekolwiek znaczenie, zwłaszcza \
ewdowa jest taka młoda?- Czy muszę ci przypominać, \
e byłaś niewiele starsza od Lady de Burgh, gdy kierującsię przesłankami bardzo logicznymi i racjonalnymi, spośród wielu innych kandydatówwybrałaś Johna de Lascellesa i Richarda de Arcourta jako tych, których wolałabyś poślubić?Mało tego, w ostatniej chwili zmieniłaś zdanie i.- Co dowodzi, \
e nawet niewiasta siedemnastoletnia mo\
e być ostatnią idiotką, jeśliuwa\
a, \
e wie, co jest dla niej najlepsze - dokończyła zgryz
liwie Reina.- Spokojnie, moja droga, tylko spokojnie.Dobrze wiesz, \
e dokonałaś najlepszegowyboru, nawet jeśli doszło między wami do pierwszego nieporozumienia.Nie mo\
eszoczekiwać, \
e zawsze będzie się z tobą zgadzał.Nawet twój ojciec.Nagle zamilkł, więc uniosła głowę, \
eby na niego spojrzeć.W progu komnaty stałRanulf.Wszedł bez najmniejszego szmeru i patrzył na nich z coraz chmurniejszym wyrazemtwarzy.T u \
za Ranulfem stał za\
enowany Lanzo, który patrzył w sufit, odsłaniajączaczerwienioną szyję.Theo odchrząknął, chcąc zwrócić uwagę Reiny, a gdy to nie podziałało, trącił ją wramię.Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, dlaczego Ranulf i Lanzo zareagowali tak, a nieinaczej: rozchylone poły jej szlafroka odsłaniały pierś i kawałek brzucha.Reina sapnęła, szybko zawiązała szlafrok, po czym spiorunowała mę\
a wzrokiem.To,\
e raz miała pecha, w zupełności jej wystarczyło.Nie zamierzała znosić tego po raz drugi.- Nie zaszkodziłoby, gdybyś raczył mnie uprzedzić, panie - rzuciła zgryz
liwie.- Drzwisą między innymi po to, \
eby do nich pukać.- Miałbym pukać do swych własnych drzwi? To chyba lekka przesada.- Kiedy jesteś sam, nie robi to \
adnej ró\
nicy, ale ty, panie, sam nie jesteÅ›.- Ty te\
nie, pani, i pragnąłbym, byś mi się z tego natychmiast wytłumaczyła.Za póz
no spostrzegła, \
e nie przemawia przez niego zwykła złość.Ranulf gotował sięz wściekłości.Wściekłość biła mu z oczu, wściekłość napinała mu ścięgna szyi.Przeszywałspojrzeniem Theodrica, nie ją, lecz Reina była na siebie zła, i to nie tylko za to, \
e mÄ…\
znowuwprawił ją w za\
enowanie.Szybko wstała.- Co mi insynuujesz, panie? Uprzedziłam cię, \
e Theodric jest moim osobistymsłu\
ącym.Có\
innego mógłby tu robić, jeśli nie wypełniać swoje obowiązki?- Jakie\
są to obowiązki, jeśli siedzisz przed nim półnaga?- Nie bądz
głupi - warknęła.- Theo patrzy na mnie tak, jak patrzyłby na ciebie.Nie, coja mówię.Theo wolałby patrzeć na ciebie ni\
na mnie.Mojej nagości nawet nie zauwa\
a, taksamo jak Lanzo nie zauwa\
a twojej, kąpiąc cię i ubierając.- Chcesz powiedzieć, \
e to nale\
y do jego obowiązków?- Naturalnie.- Ju\
nie, jak mi Bóg miły! - warknął Ranulf, przenosząc wzrok na Theodrica.- Preczmi z oczu!Reina zesztywniała i wyciągnęła rękę, \
eby zatrzymać nieszczęsnego chłopca.- Nie musisz wychodzić, Theo.- Jezus Maria, Reino! - jęknął Theodric.- Chcesz, \
eby mnie zabił?- On nie śmie cię nawet tknąć.- Nie byłbym tego taki pewny, \
ono - odparł Ranulf złowieszczo cichym głosem.-Zechciej sobie przypomnieć, \
e jestem mu winien tęgie baty i z lubością je wlepię, jeśli zaraznie.Nie musiał kończyć zdania.Theo prześlizgnął się pod ramieniem Reiny, przemknąłkoło Ranulfa i wypadł za drzwi, Lanzo zachichotał, widząc, jak komicznie chłopak umyka.Reina obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem i odwróciła się do nich tyłem.Jeszcze nie ufałaswemu głosowi.Gdyby w tej chwili otworzyła usta, zaczęłaby wrzeszczeć jak idiotka.- Mo\
esz odejść, Lanzo - rzucił Ranulf, zapanowawszy nad emocjami.- Moja panipomo\
e mi się rozebrać.- śebyś znowu oskar\
ył mnie o to, \
e uzurpuję sobie jego prawa i obowiązki? - rzuciłaprzez ramię Reina, posyłając im nienawistne spojrzenie.- Nie licz na to, mój panie.- Czy\
nie jest obowiÄ…zkiem \
ony pomagać mę\
owi, kiedy tylko o to poprosi?- Nie mów mi o obowiązkach po tej dziecinnej demonstracji władzy.- Więc odmawiasz?- Bo\
e, nareszcie zrozumiał - rzekła wznosząc oczy do sufitu.- Dzięki ci, Panie.- Wygląda na to, \
e nie tylko twój Theo zasługuje na baty.Nie słyszała, jak do niej podszedł, ale stał tak blisko, \
e muskał oddechem jej włosy.Nie słyszała te\
, jak Lanzo zamknął drzwi, lecz wyczuła, \
e zostali sami.- TÄ… groz
bą mógłbyś śmiertelnie przerazić Theodrica, ale ja nie jestem taka strachliwa.- Jaką groz
bą? jeśli zajdzie taka konieczność, przyrzekam, \
e nie usiądziesz na pupieprzez co najmniej tydzień.- Poło\
ył rękę na jej karku, a gdy Reina odwróciła się, by na niegospojrzeć, spytał: - Czy to naprawdę konieczne, Reino?- Czy\
byś prosił mnie o pozwolenie? Uśmiechnął się.- Nie jestem na tyle głupi, \
eby pozwolić ci o tym decydować.Pytałem, czy tonaprawdę konieczne.Zamierzasz stawiać mi opór?- Nie - szepnęła ura\
ona, aczkolwiek z wyraz
nÄ… bojaz
nią w głosie.- To dobrze - odparł.- Nie przyszedłem cię karać.Chodziło mi o coś zupełnieinnego.Cofnęła się o krok, łypiąc na niego spode łba.- Nie chcesz chyba.Nie po tym, jak.Jak śmiesz myśleć, \
e mogłabym.- Mieliśmy małą sprzeczkę, no i co z tego? - przerwał jej, wzruszając ramionami.- Cobyło, to było.- Małą sprzeczkę? - Omal się nie zadławiła.- Co było, to było?! Z
wietnie, skoro tak towidzisz.Czegó\
innego mogłabym oczekiwać po zwykłym barbarzyńcy.Ale nie myśl sobie,\
e dam ci to  coś zupełnie innego ! Nie tego samego dnia, kiedy dała ci to Ruda Alma!- Ruda.Lepiej będzie, jak mi się wytłumaczysz, moja pani, i to natychmiast.- Ja?! - A\
ją zatchnęło.- Ty idziesz do dziwki, a ja mam się z tego tłumaczyć?!- A więc o to ci chodzi.- Nagle się uśmiechnął, po czym rozsierdził ją jeszczebardziej, bo wybuchnął głośnym śmiechem.- A ja powiedziałem jej, \
e nie będziesz na tyległupia, \
eby.- Powiedziałeś jej, \
e.\
e.\
e.- Zabrakło jej słów.- W takim razie jestem głupia, bosądziłam, \
e mój mą\
nie pohańbi mnie tak otwarcie.Pokręcił głową, nie przestając się uśmiechać.- Pani, nikt cię w \
aden sposób nie pohańbił [ Pobierz całość w formacie PDF ]