Johanna lindsey W niewoli pożšdania

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czy pani zdaje sobie sprawę, panno Brooks, że uznałem już panią za zmarłą? - wyrąbał.Spojrzała na niego ze zdziwieniem, nie dlatego, że próbował ją zastraszyć, ale odwrotnie - dlatego żewcale się go nie bała.A pomyśleć, jakim wydawał jej się potwo�rem, kiedy była młodsza! Aż dziw, żewtedy odważyła się mu przeciwstawić i opuścić kraj.Najwidoczniej wy�czuła, że to tylko obżartuch,próbujący swoim postępo�waniem dodawać sobie powagi.- Cóż za niedorzeczność! - odpowiedziała.- Przecież wysłałam do pana list informujący, że wyjeżdżam zAng�lii do mojego ojca.- I jest pani pewna, że go otrzymałem?- Nieważne, czy dostał pan mój list, czy nie.Wyjechałam, gdyż chciał mnie pan oddać w ręce człowieka,któ�ry w ogóle nie nadawał się na opiekuna.- Pani była niepełnoletnia.- Tak, ale miałam żyjących krewnych.- Co z tego, skoro poza granicami Anglii!Oparła się o biurko i z wymuszonym uśmieszkiem próbowała przekonywać:- Po co mamy się kłócić? Najważniejsze, że osiągnę�łam odpowiedni wiek i wróciłam do Anglii, abyprzejąć spadek.Jeśli ma pan jakieś dokumenty, to proszę mi je dać do podpisania; jeśli nie, to proszę jaknajszybciej przystąpić do przepisania majątku matki na mnie.- Ga�brielle wyciągnęła z torebki biletwizytowy i położyła na biurku.- Tu jest wypisana nazwa banku, do którego przekaże pan pieniądze.- Zobaczmy, co tu mamy.- Niech pan zrobi tak, jak pani sobie życzy.Proszę przelać pieniądze na jej konto.- A pan kim jest? - oburzył się Bates.- Drew Anderson, krewny Malorych - uciął krótko Drew.- Czy mam wymienić wszystkie ich tytuły?- Ależ skąd, to zbyteczne! - William odchrząknął.�Rodzina znana jest w naszym mieście.Załatwię tęsprawę tak szybko, jak będę mógł.Miłego dnia, panno Brooks!Tym razem skinął uprzejmie głową i wstał, gdy Ga�brielle w asyście Drew opuszczała gabinet.Dopiero kiedy pomógł jej wsiąść do powozu, podzię�kowała mu za towarzystwo.A wtedy on dał upustweso�łości.- Zażartowałaś sobie ze mnie, prawda? - zapytał.�Tak jak Georgie przedstawiła mi tę sprawę, obawiałemsię, że będę musiał dziś roztrzaskać kilka głów, tymcza�sem wcale nie potrzebowałaś mojej pomocy.Panowa�łaś nad sytuacją, jakbyś codziennie miała do czynienia z prawnikami.Zarumieniła się na ten komplement.- Nie był już tak przerażający, jak go zapamiętałam.- To nie tak.On nadal próbował cię zastraszyć, tylko się nie dałaś.Mogłem się wcale nie odzywać, aleuwiel�biam efekt, jaki wywołuje słowo "tytuły".W naszej rodzi�nie na nikim nie robi to wrażenia, aleniektórym szalenie imponuje.A co byś powiedziała na małą przejażdżkę po Hyde Parku, zwłaszcza żezałatwiliśmy sprawę wcześ�niej, niż myśleliśmy? A może popływalibyśmy łódką po stawie? Jak sięnazywa ten staw, który założył jeden z wa�szych królów?- "Serpentyna", zaprojektowana w zeszłym stuleciu przez królową Karolinę, małżonkę Jerzego II.Jesteśpe�wien, że chcesz dziś pływać po tym stawie? Zanosi się na deszcz.- Byleby to nie była jakaś straszna ulewa, może się nie roztopimy.Powróciło rozkoszne podniecenie.ile miłych niespo�dzianek niósł ten dzień? Rano, wychodząc z domu,bała siękonfrontacji z Williamem Batesem, a tymczas.em nie tylko świetnie sobie z nim poradziła, ale jeszczemiała w per�spektywie spędzenie miłych chwil w towarzystwie Drew.Podjechali do "Serpentyny" w Hyde Parku.Niestety, żadna łódz do wynajęcia nie była wolna.Zdecydowalisię więc na spacer brzegiem stawu._ To znaczy, że jesteś teraz bogata, prawda? - zagad�nął Drew, kiedy zatrzymali się, by karmić kaczki._ Nie tak bardzo - odpowiedziała, przyglądając się je�go surdutowi, który trzeszczał w szwach, kiedynachylił się, by sypać ptakom jedzenie.- Owszem, spadek po matce wystarczy mi na wygodne życie, a jejdomek teraz będzie należał do mnie._ Domek? - Odwrócił się ku niej, patrząc zdziwionym wzrokiem.- Dlaczego wyobrażałem sobie, żewychowałaś się w dworku?_ Bo tak było! - roześmiała się.- Słowo "domek" nie oznacza, że jest on mały.Dom mojej matki byłprzestronny, z dużym ogrodem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne