Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie było pewne, czyMaja dobrze mu życzy, i Anders powinien być tego świadom.Tak mniej więcej rozumował Simon, kiedy wcześniej tego dnia nie chciał za-pewnić Andersa o tym, że jego córeczka była dobrym dzieckiem.Okolicznościmu na to nie pozwalały.Anders poruszył się na pokładzie i Simon przyłożył mu pięść do czoła, posy-łając kolejną falę ciepła do jego krwi.W lewej dłoni Anders nadal ściskał czer-wony kombinezon, który Simon natychmiast rozpoznał.Jak to jest możliwe?Simon stał przed lustrem w swojej sypialni i wyjmował kolejne ubrania, kie-dy usłyszał krzyk: Cholerne łobuzy! Zatrzymajcie się! Rzucił wszystko, co miałw rękach, i pobiegł do okna w kuchni.W świetle księżyca nie było łatwo cokolwiek zobaczyć.To, co działo się przypomoście, zdawało się przeczyć wszelkiej logice, ale natychmiast wyczuł, żesytuacja jest dramatyczna i najszybciej, jak mógł, pokuśtykał do drzwi, a potemruszył prosto na pomost.Kiedy wchodził do łodzi, zauważył, że Anders zatrzymał się na zatoce.Spiritus, Spiritus.Na szczęście miał przy sobie pudełko od zapałek, dotknął je i natychmiastzrozumiał, co się wydarzyło.Anders najwyrazniej też musiał mieć swojego Spi-ritusa, tylko, podobnie jak Simon, nikomu się z tym nie zdradził.Bo jak inaczejwytłumaczyć pasmo lodu, które leżało na wodzie niczym kładka?Simon wpompował nieco benzyny do silnika, pociągnął za linkę i silnik zapa-lił.W podnieceniu zapomniał wcisnąć gałkę zasysacza i musiał ponownie pocią-gnąć za linkę.I to kilka razy.Tymczasem Anders zawrócił, ruszył w stronę lądu,i nagle zaczął tonąć.Kiedy Simon zobaczył światła motoroweru, jadącego po wodzie prosto na An-dersa, zrozumiał, że zjawisko to nie da się wytłumaczyć istnieniem kolejnegoSpiritusa.%7łe w ogóle nie da się wytłumaczyć, zdążył pomyśleć, zanim zwolniłcumy i na pełnym gazie ruszył w stronę stada ptaków, które nagle spadło z nieba.307Anders zakasłał kilka razy i otworzył oczy.Spojrzał na Simona i pokiwałgłową.Potem przyciągnął do siebie kombinezon, przycisnął go do piersi.- Oszukali mnie - powiedział.Dłuższą chwilę milczał, leżąc nieruchomo na pokładzie z kombinezonem wręku.Po jakimś czasie podciągnął się i usiadł, opierając się plecami o środkowąławkę.Spojrzał na siebie, chwycił za koszulę.- Dlaczego nie jestem mokry? - spytał.Patrzył na Simona, marszcząc brwi.- Jak wyciągnąłeś mnie z wody?Simon podrapał się po karku i zaczął się przyglądać łatce na kombinezonie.Bamse niósł słoiki z miodem, więc chyba powinien być zadowolony.Jednak wsłabym świetle księżyca, trudno było się zorientować w jego nastroju.Anders odwrócił głowę do tyłu i spojrzał na zatokę, na miejsce, w którymSimon go wyciągnął.- Czy to się naprawdę zdarzyło? Może tylko.Naprawdę tak było?Simon zamknął oczy, po chwili otworzył je i odchrząknął.- Tak, to się wydarzyło naprawdę - powiedział.- Myślę, że powinieneś siękilku rzeczy dowiedzieć - dodał.U Anny-Grety był włączony telewizor, chociaż właściwie niczego nie ogląda-ła.Miała po prostu taki zwyczaj, pewnie niezbyt dobry.Simon posadził więcAndersa przy stole w kuchni przy akompaniamencie krzyczących i strzelającychdo siebie ludzi; okrył go kocem i nalał mu kieliszek koniaku.Kiedy Anna-Greta poszła do dużego pokoju, żeby wyłączyć telewizor, Simonpodążył za nią.Stojący przed szarym blokiem spocony mężczyzna zniknął naglez ekranu.- Musimy mu powiedzieć.O wszystkim - wyszeptał.%7ładen mięsień w twarzy Anny-Grety nie drgnął.Patrzyła na Simona.- Ale wtedy on też.- zaczęła i wykonała niemal niewidoczny ruch głową wstronę wnuka.- Wiem - powiedział Simon.- Ale to nie ma znaczenia.Ono już go szuka.Anders musi wiedzieć, o co chodzi.Pokrótce opowiedział Annie-Grecie, co wydarzyło się w zatoce.A potem poszlirazem do kuchni, usiedli naprzeciwko Andersa i opowiedzieli mu całą historię.PorzuconyKąpiel stalowa.Anders nigdy nie rozumiał znaczenia tego określenia.Nie do308końca wiedział, co ono znaczy, ale potrafił sobie wyobrazić, jakie to musi byćuczucie.Rozpaczał, był nikim, a potem podążył za płonną nadzieją.Był skrajne wy-chłodzony, ale w ciągu zaledwie paru minut zdołał się rozgrzać.Miał wrażenie,że został poddany procesowi odwrotnemu do tego, który powoduje hartowaniesię stali; został rozhartowany, tak to odczuwał.Wszystkie nerwy miał na wierz-chu, jego ciało się rozpadało jak zgniła gruszka.Jeśli nie przytrzyma się stołu, zachwilę zostanie z niego tylko kałuża.Z każdą szklanką wody, którą wypijał, czułsię coraz bardziej rozcieńczony.Anna-Greta i Simon opowiedzieli mu o wszystkim.O przeszłości Domar�, opakcie zawartym z morzem, i o ludziach, którzy co jakiś czas znikali [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne