Hiaasen Carl Szczeniak

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Samolot wylądował o wpół do trzeciej.Stoat wypatrywał Desie w terminalu, ale tam jej nie było.Zadzwonił jeden z jego telefonów komórkowych -zawsze nosił trzy - i Palmer wyszarpnął go z kieszeni.Dzwonił Durgess.Na razie nie udało mu się nic z nosorożcem, ale ma dobre wiadomości w sprawiegeparda dla Roberta Clapleya! Znalezli jednego aż w Hamburgu, w zoo dla dzieci.Kot za kilka dniprzyjedzie na plantację Dzika Sawanna, gdzie zostanie umieszczony w klatce, wymyty i utuczony przedwielkimi łowami. Kiedy tylko będziecie panowie gotowi!" - zaprosił Durgess tak dziarsko, jak nigdydotąd.�Powiadomię pana Clapleya - odparł Stoat - i skontaktuję się".Wyszedł na parking przy lotnisku i mrużąc oczy przed słońcem, rozglądał się, nie wiedząc właściwie,czego ma szukać.Dwukrotnie zatrąbił klakson.Stoat odwrócił się i zobaczył podjeżdżającego wolnobiałego buicka combi.Za kierownicą siedział mężczyzna, ale Desie nie było widać.Samochódzatrzymał się przy Palmerze i drzwi od strony pasażera otworzyły się.Stoat wsiadł Na tylnym siedzeniuleżał Boodle, trzymając między łapami pomarańczowo--niebieską piłkę z gąbki.Pies załomotał radośnieogonem na widok Stoata, ale nie wypuścił zabawki.Stoat wyciągnął do tyłu rękę i pogłaskał go pogłowie.- Tylko na tyle cię stać? - zapytał kierowca.- On śmierdzi - wyjaśnił Stoat.- Jasne, że śmierdzi.Cały ranek spędził, goniąc krowy.A teraz przytul go.Na pewno nie w garniturze za dwa tysiące dolarów, pomyślał Stoat.- To ty byłeś u Swaina - powiedział do mężczyzny za kierownicą.- Gdzie, u diabła, jest moja żona?Samochód ruszył.- Słyszysz mnie?- Cierpliwości - rzekł kierowca.Wyglądał na jakieś dwadzieścia lat.Miał na sobie granatowypodkoszulek, luzne, wypłowiałe dżinsy, a na nosie okulary przeciwsłoneczne.Jego włosy byłyrozczochrane i zbielałe od słońca, a skóra brązowa jak u surfera.Prowadził samochód na bosaka.- Próbowałeś mnie przestraszyć - powiedział Palmer Stoat.- Chciałeś, abym myślał, że pokroiłeś mipsa.Jaki chory skurwysyn mógłby postąpić w ten sposób?- Zdeterminowany.- Skąd wziąłeś ucho i łapę?- To nieważne - odparł młody człowiek- Gdzie jest Desie?- O rany, ta twoja wody kolońska.- GDZIE JEST MOJA %7łONA?Roadmaster jechał na północ, w stronę Starkę, z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę.Stoat ze złością zacisnął dłonie.Jego wilgotne miękkie pięści wyglądały równie groznie, jak biskwity.- Dokąd, u diabła, mnie wieziesz? Jak się nazywasz? - Stoata ośmielał fakt, że porywacz sprawiałwrażenie nieuzbrojonego.- Pójdziesz do więzienia, wiesz o tym, chłopaczku? I im dłużej trzymasz mojążonę i psa, tym dłużej twoja nieszczęsna dupa będzie tkwiła za kratkami.- Ta blondyna - powiedział kierowca - z którą czasami podróżujesz, ta z torebką od Gucciego.czyDesie o niej wie?- Co? - Stoat starał się, by w jego głosie zabrzmiało oburzenie, ale jednocześnie myślał: Skąd, u licha,on wie o Robercie?- Mówię o tej, z którą widziałem cię na lotnisku w Lauderdale, kiedy łaskotała ci migdałki językiem.Stoat oklapł.Czuł się, jakby miał tysiąc lat.- No dobra.Postawiłeś na swoim - stęknął.- Jesteś głodny? - zainteresował się kierowca.Podjechał do McDonalda i zamówił koktajle czekoladowe, frytki i podwójne cheeseburgery.Boodlewypuścił piłkę i usiadł, by pożerać podawane mu kąski.Kierowca ostrzegł Stoata, aby nie dawał psuniczego z torby od McDonalda.- Polecenie lekarza - wyjaśnił.- Jego choroba to przede wszystkim twoja wina - powiedział Stoat z wydętymi, pokrytymi niebieskimiżyłkami i wypełnionymi burgerem policzka mi.- To ty wydłubałeś wszystkie szklane oczy z głów moichtrofeów.Tego właśnie się nażarł ten wielki głupol - oczu wypchanych zwierząt.- Z głów trofeów.Tak, wiem.- Czy Desie powiedziała ci, ile kosztowała operacja?Kierowca pokręcił gałkami odtwarzacza stereo.Stoat rozpoznał muzykę - była to rockowa piosenka,którą kilka razy słyszał przez radio.- Słowo daję - oznajmił młody człowiek - te głośniki wcale nie są złe.- Czemu ukradłeś mi psa? - Stoat wytarł wargi papierową serwetką.- Słucham.To powinno byćciekawe.- Skończył pożerać podwójnego cheeseburgera, a następnie zmiął zatłuszczony woskowanypapier opakowania.Brwi młodego mężczyzny uniosły się do góry, ale nie spuścił wzroku z autostrady.- Nie mów, że się nie domyśliłeś - rzekł.- Czego się nie domyśliłem?- Czemu się tobą zająłem.Od czego zaczęła się ta zabawa na ostro - naprawdę tego nie wiesz?- Wiem tylko tyle - odparł Stoat - że jesteś jakimś cholernym psycholem.Ja zaś zrobiłem to, czegochciałeś, i przyjechałem odebrać żonę i psa.- Gmerał w drzwiach, poszukując przycisku doopuszczania okna.- O rany - powiedział kierowca.Stoat sprawiał wrażenie poirytowanego.- O co znowu chodzi?- Nie mogę w to uwierzyć -jęknął chłopak za kierownicą.- W co uwierzyć? - zapytał Stoat, nie domyślając się niczego.Wyrzucił zwinięte opakowanie pocheeseburgerze z pędzącego samochodu.- W co uwierzyć? - powtórzył pytanie ułamek sekundy przed tym, kiedy coś boleśnie eksplodowało wjego mózgu i cały świat stał się czarny jak sadza.W swoim następnym śnie Twilly był na Everglades, gdzie padał deszcz jastrzębi.Znowu biegł po brzeguprzylądka Sable, a ptaki spadały wszędzie, zestrzeliwane z nieba.W tym śnie Desie biegła na bosakaobok niego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne