[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przerażał ją zbliżający się nieuchronnie koniec podróży.A jednak w najśmielszych myślach nie wyobrażała sobie czegoś tak niezwykłego, okazałego1 fascynującego, jak Londyn.Podpływając do brzegu, mijali wieże, ruiny i zamki.W mieście roiło się od katedr i pałaców.- No i co o tym sądzisz? Chwyciła de Warenne'a za rękę.- Nie wyobrażałam sobie czegoś takiego.Londyn jest niewiarygodny.Roześmiał się, ale cofnął dłoń.- To prawda, że przyciąga wzrok.Poniekąd lubię to miasto, w każdym razie bardziej niż Paryż.Jestjak wielka dama o skomplikowanym charakterze, opływająca w bogactwa i żyjąca w nędzy, pełnagracji i lubieżna, dewotka i grzesznica.- Miejska dżungla - skomentowała z przejęciem.- Wyżywi i zabije, da schronienie i rzuci na pożarcie, czyż tak?- No właśnie.- Spojrzał na nią z podziwem.- Chcesz, bym ci pokazał atrakcje stolicy?- Cudownie! - Serce jej podskoczyło z radości.- Może jeszcze dzisiaj?- Trochę już na to za póz
no, ale przed nami prawie godzina jazdy do Harmon House.Zobaczyszmnóstwo ciekawych rzeczy, chociaż West End to tylko jedna strona Londynu, opływająca w bogac-twa i pełna gracji.Wskazała ręką wysoki, szary zamek wyłaniający się po stronie sterburty.- Cliff, co to jest? Nie odpowiedział.Zreflektowała się.- Chciałam powiedzieć: kapitanie - plątała się.- Nie szkodzi, ale nie powinniśmy się zbytnio spoufalać.Tylko marynarze rozumieją koleżeństwo,które rodzi się na statku.- W końcu uśmiechnął się.- To jest Twierdza Londyńska, a za chwilę pojawisię Tower Bridge, najsłynniejszy most także poza Anglią.- Pod Mostem Londyńskim nie da się przepłynąć, prawda?- Widzę, że przeczytałaś cały przewodnik Arielli.- Tyle, ile się dało.- Odwzajemniła uśmiech.- Przed zwiedzaniem zrobię listę tych miejsc, które chcę zobaczyć.- Z przyjemnością wszystko ci pokażę.- Może się okazać, że zajmie mi to całe lata.- Nigdy nie zabawiam w mieście dłużej niż miesiąc - powiedział z śmiechem.- Umarłbym z brakuświeżego powietrza.- A jak długo zamierza pan tym razem zostać? - zapytała szeptem.- Jeszcze nie podjąłem decyzji.- Wędrował wzrokiem po jej twarzy.- Może trochę ponad miesiąc.Jaksądzę, nie byłaś nigdy w operze czy teatrze?- Widziałam sztuki uliczne.- Serce waliło jej z podniecenia.- Chce mnie pan zabrać do teatru,prawdziwego teatru, i do opery?- Jeżeli masz stać się damą, będziesz zapraszana na wiele kulturalnych imprez.Z przyjemnością będęci towarzyszył, a nawet nalegał.- A ja z radością się zgodzę! - Poczuła się jak w bajce z Zacżarowanym Księciem.Musiała sięuszczypnąć, żeby powrócić do rzeczywistości.Powóz minął żeliwną ozdobną bramę i wjechał na imponujący dziedziniec.West End okazał siębajecznie bogatą dzielnicą.Przejeżdżali obok tak wielu pańskich rezydencji, że Amanda straciła ra-chubę.Soczyście zielone trawniki i kwitnące ogrody okalały długi podjazd.Zobaczyła olbrzymią rodowąsiedzibę z szarego kamienia flankowaną dwiema wyższymi wieżami.Nagle poczuła się fatalnie.Jeszcze godzinę temu marzyła, by się tu znalez
ć, lecz teraz obleciał ją strach.Przecież nie była gotowana spotkanie z wytworną socjetą!- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Cliff.Z trudem oderwała oczy od pięknej budowli.- Czy Belford House znajduje się na West Endzie? - zapytała, nie mogąc otrząsnąć się z wrażenia.- Tak.- Jest taki jak ten?- Jest okazały, ale nie taki zamożny.- Czy on też jest hrabią? - spytała niepewnie.Nie sądziła, by matka, po rozwodzie z pierwszymmężem, bo przecież po jego zniknięciu musiała się rozwieść, wyszła za arystokratę.Stawiała na kupcalub prawnika.- Nie, baronem.Baron to nie hrabia, ale też szlachcic, tyle już wiedziała.A więc mama jest baronową! I mieszka wpańskiej rezydencji.Powóz zatrzymał się.Amanda wyjrzała na zewnątrz.Dwóch odz
wiernych pośpieszyło od frontowychdrzwi.Mieli czerwone surduty ze złotymi szamerunkami, białe bryczesy, białe pończochy i czarnebuty z klamrą.Amandę zamurowało.- Proszę, niech pan powie, że hrabia i hrabina są w Irlandii - wyszeptała.- Amando, naprawdę nie wiem, gdzie są w tej chwili, ale przywitają cię z otwartymi ramionami.Zaufaj mi, proszę.- Jednak to jest ich dom - powiedziała drżącym głosem.- Wolą przebywać w Adare.Może się okazać, że w domu jest tylko Tyrell, który zarządza majątkiem.- Może być też jego żona.Powiedział pan, że są zakochani i nierozłączni.- Istna sielanka, aż można zwariować - rzekł z uśmiechem-ale cieszę się za nich.Chodz
.Jeśli nieprzestraszył cię huragan, to z pewnością zdołasz wejść do mojego domu, gdzie jesteś mile widzianymgościem.%7łebym chociaż była odpowiednia ubrana, pomyślała.A tymczasem trzeba opuścić powóz.Jeszczenigdy nie czuła się tak z
le.Stangret wyciągnął do niej rękę.Domyśliła się, że taki jest zwyczaj, tyle że zapomnieli ją nauczyć tegodrobnego szczegółu.Usłyszała dziwny, histeryczny chichot.swój własny głos.Czy mama też zatrudnia służących w liberii?- Wez
go za rękę, Amando - mruknął Cliff.Wreszcie zrobiła, co trzeba, a Cliff zeskoczyłobok niej, odwracając się do powozu, którym przyjechały dzieci, Anahid i Michelle.Gdy otworzyłdrzwiczki, Alex wyskoczył z dzikim wojennym okrzykiem.- Alex, spłoszysz konie!Nie zwracając uwagi na ojca, chłopiec podbiegł do Amandy.- Co myślisz o Londynie? Prawda, że miasto śmierdzi? Widziałaś te brudne ulice? Poza tym jest szaroi zimno.Do Amandy dopiero teraz dotarło, że powietrze jest wilgotne i chłodne.- Jest zimno - przyznała.Trzymając za rękę Ariellę, Cliff zatrzymał się przy Amandzie i powiedział:- Będziesz mile zaskoczona.Chodz
.Zanim ruszyli, drzwi domu otworzyły się i pojawił się w nich przystojny, wysoki, ciemnowłosydżentelmen.Przez chwilę Amanda myślała, że tohrabia, i natychmiast chciała się zapaść pod ziemię.Dopiero kiedy Cliff zawołał:- Rex, mój drogi! - uświadomiła sobie, że mężczyzna nie ma prawej nogi i chodzi o kuli.Cliff już witał się z nim serdecznie.- Co to takiego? Trupa cyrkowa czy banda Cyganów? - zapytał z rozbawieniem Rex, po czympodszedł do Aleksa.- A to pewnie książę cygański.Hm, Cyganie nie mają prawa osiedlać się wMayfair.- Nie jestem Cyganem ani księciem, chociaż moja mama jest księżniczką.A ty jesteś moim stryjem,sir Reksem [ Pobierz całość w formacie PDF ]