[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niechciała mieć ju\
z nimi nic wspólnego.Niepozwoli im wtrącać się w swoje \
ycie, niepozwoli się zamknąć w jakiejś strasznej szkole zinternatem, nie zgodzi się, \
eby Hope rozdzieliłają z Santosem.Nie bacząc na wołanie ojca,przebiegła przez jezdnię.Była na wysepce przy przystankutramwajowym, kiedy usłyszała ryk klaksonu iprzeraz
liwy pisk opon.Odwróciła głowę, byzobaczyć ojca wyrzuconego w górę siłą uderzeniajakiegoś samochodu.Jak przez mgłę doszedł ją własny krzyk,potem wołanie portiera, bezładny bełkotkierowcy.Dobiegła do ojca i opadła na kolanaprzy jego ciele.Le\
ał bez ruchu, z dziwnie przekrzywionągłową.- Tato.- szepnęła, odgarniając kosmykwłosów z jego czoła.- Tatusiu.nic ci nie jest?Poczuła coś lepkiego na palcach i cofnęłagwałtownie dłoń.Krew.Pełno jej było wokół,mieszała się z deszczem i rozlewała na asfalcie.Wpatrywała się w ró\
owe stró\
ki zniedowierzaniem, a rozpaczliwy krzyk podchodziłjej do gardła.Pochyliła się, otoczyła go ramionami iprzytuliła policzek do jego piersi.- Ja tak nie myślałam.Nie chciałam.niechciałam tego powiedzieć.Kocham cię, tatusiu.W wieczornym powietrzu rozległo sięzawodzenie syren.Gloria mocniej objęła ciałoojca.- Nie umieraj.tatusiu, proszę.nieumieraj.- szlochała coraz bardziej.- Tak bardzocię kocham.Nie zostawiaj mnie.Nie mo\
eszumrzeć.Obok nich pojawiła się matka.Gloriapodniosła oczy, spojrzała w opanowaną,pozbawioną wyrazu twarz.- Jesteś teraz szczęśliwa, GlorioAleksandro? Widzisz, do czego doprowadziłaś?To przez ciebie.To twojawina.Gloria z trudem chwytała powietrze.- Nie, mamo.nie.- Tak.Wybiegł za tobą.Gonił cię.Uklękła obok Glorii, oderwała córkę odznieruchomiałego ciała.Chwyciła ją za ramiona,potem uniosła jej brodę.- Tak - powtórzyła spokojnie.- Zabiłaśswojego ojca.ROZDZIAA
TRZYDZIESTY SIÓDMYPomimo ulewnego deszczu na pogrzebiepojawiÅ‚ siÄ™ tÅ‚um - przyjaciele, krewni, pracownicyhotelu, stali klienci, wszyscy przyszli po\
egnaćpowszechnie szanowanego i lubianego Philipa St.Germaine.Odrętwiała z rozpaczy Gloria sama czułasię jak martwa.Ojciec, jedyny człowiek, którykochał ją bezwarunkowo i bezinteresownie, umarłprzekonany, \
e go znienawidziła.Matka miałarację, kiedy powtarzała, \
e pewnego dnia jejzuchwałe postępowanie obróci się przeciwko niejsamej lub jej bliskim, \
e doprowadzi do tragedii.Tak właśnie się stało - straciła ojca, straciła Liz.I Santosa.Zacisnęła powieki, przytłoczonapoczuciem winy.Gdyby słuchała matki.Gdybynie była tak harda i samolubna.Nie powinna byłazbli\
ać się do Santosa, uganiać się za nim.Ta miłość była błędem.Z przedsionka kaplicy pogrzebowej doszłyją odgłosy jakiegoś zamieszania - podniesionegłosy, potem przekleństwo, łoskot przedmiotuupadającego na podłogę.Odwróciła się i sercepodeszło jej do gardła.W progu Santos szarpał sięz dwoma mę\
czyznami, którzy usiłowali gopowstrzymać.- Glorio!Niezdolna dobyć słowa, patrzyła zotwartymi ustami, jak Santos powala jednego z\
ałobników i uwalnia się z uchwytu drugiego.Jakaś kobieta krzyknęła, szef domupogrzebowego zawołał, \
e wzywa policję.Tymczasem Santos przedzierał się ju\
przez tłumw jej kierunku.Przemoczony do suchej nitki, nieogolony,z nieprzytomnym wzrokiem, wyglądał jakszaleniec, dziki człowiek pośród cywilizowanychdam w jedwabiach i panów w czarnychgarniturach.Wszystkie oczy zwróciły się na Glorię.Szeptano, wymieniano domysły.Gloria zaśogarnęła ramiona dłońmi i skuliła się w sobie,jakby miała ochotę zniknąć, zapaść się podziemię.Wszyscy wiedzą, myślała.Obwiniają ją.Nagle u jej boku pojawiła się matka iprzygarnęła ją do siebie.Gloria przywarła do niejkurczowo, pełna wdzięczności za ten gestwsparcia.Kiedy Santos stanął przed nią, spojrzała naniego niepewna swoich uczuć, rozdarta.Z jednejstrony chciała paść mu w ramiona, znalez
ć w nichpocieszenie; z drugiej widok jego twarzy nazawsze miał się jej kojarzyć ze śmiercią ojca.Przecie\
ojciec zginął przez nią.Przez jejnieobliczalną, nieodpowiedzialną, chorą miłość doSantosa.- Myślałaś, \
e nie przyjdę? - zapytałcicho.- Nie wiedziałaś, \
e pokonałbym całąarmię, poruszyłbym niebo i ziemię, byle być ztobą? - Dotknął jej policzka.- Tak mi przykro,kochanie.Wiem, jak bardzo go kochałaś.- Jest pan tutaj osobą niepo\
ądaną -syknęła Hope, mocniej przygarniając córkę.-Gloria nie chce pana tutaj.Santos nie zwracał na nią uwagi.Patrzyłtylko na Glorię.- Kochanie, powiedz jej.Powiedz jej, coczujesz.Powiedz jej, co czujemy do siebie.- Ty draniu! - Głos Hope zabrzmiałpiskliwie, histerycznie.- To twoja wina! Ty jesteświnien.śmierci jej ojca!Gloria rozszlochała się.- Przestań, Glorio - próbował ją uspokoić.- To nie my go zabiliśmy.To był wypadek.-Wyciągnął rękę. Podaj mi dłoń, teraz, zaraz.Poka\
im, co czujemy do siebie.Zaraz sobiepójdę, ale najpierw chcę wiedzieć.Patrzyła na wyciągniętą rękę i widziałatwarz ojca w momencie, kiedy wykrzyczała, \
e gonienawidzi.I w parę minut póz
niej - martwą, wkału\
y krwi.- Jeśli mnie kochasz, podaj mi dłoń -mówił Santos.- Zaufaj mi, Glorio.Poka\
, \
ejestem twój.Wystarczy, \
ebyś podała dłoń.Zbolała, zagubiona we własnychuczuciach, nagle usłyszała głos ojca, łagodny icierpliwy, pełen miłości:  Najwa\
niejsza jestrodzina, tradycja rodzinna.To ona stanowi, kimjesteś i kim będziesz.Obiecaj mi, skarbie, \
enigdy o tym nie zapomnisz.Zapomniała.Zapomniała, ale więcej niepopełni tego błędu.Jej miejsce jest przy matce,wśród rodziny.Winna była lojalność nazwisku St.Germaine.Wstrząsana łkaniem, pokręciła głową,odwróciła się i wtuliła twarz w ramię matki.Santos wyszedł.CZ
Z

VIZakazany owocROZDZIAA
TRZYDZIESTY ÓSMYNowy Orlean, Luizjana, 1995Snów White Killer znowu zaatakowaÅ‚.Santos dostaÅ‚ informacjÄ™ o 2:57 nad ranem, adwadzieÅ›cia sześć minut póz
niej parkował swójsamochód przed Katedrą św.Ludwika.Terenzostał ju\
ogrodzony przez policję, na miejscuzabójstwa był koroner i ekipa dochodzeniowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]