[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ufam, że moja siostra będziebardziej płodna niż jej matka.Przez te wszystkie lata dała ojcu tylko jedną córkę.Może to nawetlepiej.Hugh wzniósł kielich. %7łyczę ci bezpiecznej podróży do Normandii powiedział spokojnie.Opróżnili kielichy i rozeszli się. Więc to już koniec  mruknął Luc de Sai, podchodząc do Ryszarda de Manneville. Wcale mnie nie znasz, Luc  odparł Ryszard. Może to zajmie trochę czasu, ale pewnegodnia Langston będzie moje.Niech moja siostra i jej mąż wierzą, że zwyciężyli.Niech się poczująbezpiecznie.Na koniec to ja będę się śmiał.Bądz
cierpliwy. I ona będzie moja?  zapytał Luc. Jeśli chcesz, to tak  odparł Ryszard. Chcę  rzekł Luc. Podejrzewam, że namiętność płonie w niej równie jasno, co jej rudewłosy w słońcu. Masz prymitywne potrzeby  odparł chłodno Ryszard. Prosty człowiek ma proste potrzeby, milordzie.Dlatego rzadziej się rozczarowuje  rzekłLuc i głośno się roześmiał.Książę Robert przebywał w królestwie swego brata aż do jesieni.Jego ludzie sprawialikłopot wszędzie, gdzie się pojawili.Trudno było nad nimi zapanować.Wybierali się na wojnę, ateraz mieli odejść w spokoju.Ostrzeżeni przez swego mądrego monarchę mieszkańcy Angliipochowali kosztowności i córki i pokornie znosili rozboje.Henryk nie interweniował, by niezłamać i tak kruchego pokoju.Z ulgą powitał wyjazd brata.Król rozpuścił armię do domu.Hugh Fauconier i Rolf de Briard powrócili do Langston pewnego deszczowegopaz
dziernikowego poranka.Hugh z radością stwierdził, że majątek jest w dobrym stanie.Cieszyłsię, że nie było wojny i wszyscy wrócili cali i zdrowi.Rolf cieszył się niezmiernie, widząc Alettezaokrągloną i uszczęśliwioną jego powrotem.Pochylił się na koniu i ucałował ją. Ostrożnie, panie!  zaczerwieniła się Alette.Hugh zszedł z konia, wpatrując się cały czas w Belle.Stała spokojnie, czekając na niego.Podobało mu się jej opanowanie.Była prawdziwą damą. Witaj w domu, drogi mężu  przywitała go.Jej chłód zwiódłby tylko tych, którzy jej nieznali. Cieszę cię, że już jestem w domu, madame  powiedział, zdejmując rękawice. Wejdz
mydo środka.Dość już mam tej niepogody.Chcę usiąść przy ogniu. Każę podać wino  odparta. Jadło już prawie gotowe.Jesteście na pewno głodni popodróży. Weszli do zamku. Na pewno chcecie się wykąpać. Najpierw zjemy.Potem niech się kąpie Rolf.Ja muszę zajrzeć do ptaszarni.Książę Robertzamówił u mnie śnieżnobiałego orła.Na wiosnę mam mu go przywiez
ć do Normandii.Trzeba gonauczyć polować na ptactwo. Więc to już koniec wojny?  zapytała, podając mu kielich wina. Podpisano rozejm bez rozlewu krwi. Hugh wyjaśnił żonie warunki ugody. Król zrobił niemądrze, nie karząc lordów, którzy go zdradzili  rzekła Belle. Powinno sięich ukarać.Hugh zaśmiał się. Nie obawiaj się, ma Belle.Król Henryk nie jest głupcem.Wybaczył Robertowi i jegopoplecznikom zdradę, a ci głupcy są z siebie wielce zadowoleni.Henryk jest podobny do swegoojca.Nie zapomina wyrządzonych krzywd.Znajdzie inny sposób, by ich ukarać.Zresztą, ugodanie potrwa wiecznie.Król zamierza zająć Normandię.Książę jest dobrym żołnierzem, ale Henrykrównież niezgorszym.Za to jest od księcia sprytniejszy.Bądz
cierpliwa.Zobaczysz, chérie. WypiÅ‚ wino i pocaÅ‚owaÅ‚ jÄ… w policzek.Podano posiÅ‚ek, a w sali rozbrzmiaÅ‚y gÅ‚oÅ›ne rozmowy.Takiego gwaru nie byÅ‚o tu od dawna.Izabela uÅ›miechaÅ‚a siÄ™.Milo i bezpiecznie byÅ‚o mieć znów w domu tylu mężczyzn.Kiedy zjedli,Alette wzięła męża do Å‚az
ni, a Hugh poszedł z Izabelą do ptaszarni. Zobaczysz, jak Couper urosła i jak dobrze jest wytresowana  chwaliła się Izabela. Otoona.Przyzwyczaja się do chłodu w klatce.Witaj, moja piękna. Belle wyciągnęła rękę izawołała ptaka.Couper weszła jej na ramię.Hugh kiwnął głową, zadowolony z postępów w tresurze. Jechałaś z nią konno, kochanie? W tym tygodniu dwa razy  odparła, głaszcząc przestraszonego obcym głosem ptaka.Spokojnie, malutka  mruknęła. To twój pan.Musisz się przyzwyczaić do jego głosu.Samica przestała się puszyć i zaczęła przygładzać i skubać piórka, jakby zrozumiała słowaswej pani.Izabela roześmiała się i postawiła ją na grzędzie. Lind mówi, że jutro możemy zacząć uczyć ją polować. Ib poważny krok w tresurze  odparł Hugh rozglądając się.Zauważył młodego, białegoorła, którego obiecał księciu Robertowi i zawołał do Alaina:  Mamy pana dla Blanki.Musimy jąnauczyć polować na ptactwo błotne, nim odwiozę ją księciu Robertowi do Normandii.Podarowałmu ją król. To godny dar nawet dla księcia  rzekł Alain. Zacznę trenować ją już jutro.Będziegotowa. Jak można nauczyć ptaka polować tylko na ptactwo błotne?  spytała Belle, kiedy wracalido domu. Zrobimy jej przynętę przykrytą skrzydłami czapli [ Pobierz całość w formacie PDF ]