Marinelli Carol Rozmowa w Rzymie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dante podszedł wraz z Alex do niewielkiej kępy trawy w pobliżu wierzby.Miał na sobie szorty i adidasy, bez skarpetek, co tylko podkreślało jegosmukłe, wysportowane łydki.Ciało miał niezwykle wysportowane, aprzecież nie był typem sportowca, całe dnie spędzał w biurze, zastanowiłasię Matylda.- Cześć, Alex.Wiem, że teraz jest tu okropny bałagan, ale za kilkadni będzie prześliczny ogród.Alex nie zwracała w ogóle uwagi na otoczenie.Wzrok miałanieobecny, utkwiony gdzieś w oddali.- Sporo dziś zrobiłaś - rzekł Dante.- Co będzie teraz?53R S- Nudne rzeczy.Jutro przychodzą hydraulik i elektryk, potem będąbetonować, a potem mam nadzieję zacznie się wyłaniać jakiś konkretnykształt.Chciała spytać, jak mu minął dzień, chciała nieco przedłużyć tęrozmowę, ale celowo się wstrzymała; to Dante musiał wykonać terazpierwszy krok, ona i tak już się wystarczająco najadła wstydu.Ciszajednak była wszechogarniająca i Matylda poczuła wręcz ulgę, kiedy Danteskierował się ku Alex.- Idziemy do łóżka, młoda damo.Czułość w jego głosie poruszyłaMatyldę.Alex opierała się i zaczęła piszczeć, wyginając małe ciałko nawszystkie strony.Matylda otworzyła szeroko oczy, widząc tak olbrzymiąwściekłość, jednak Dante, najwyrazniej przywykły, chwycił nadgarstkidziewczynki i mocno przycisnął rączki do jej boków.- Nie - rzekł stanowczym tonem.- Nie bijemy.Uniósł Alex delikatnie, lecz stanowczo, i tuląc do piersi jej wijące sięciałko, zaczął ją uspokajać.Dziewczynka powoli słabła, aż w końcuucichła.- Wierz mi lub nie, ale chyba właśnie otrzymałaś komplement.Zwykle nie muszę jej nawet prosić, żeby wyszła z ogrodu.Może jednakpolubi to miejsce.Zabiorę ją i położę spać.Skończyłaś już?- Niedługo, muszę tylko spakować rzeczy.- Zapraszamy cię na kolację.- Nie, dziękuję - Matylda po prostu odmówiła, bez wdawania się wzbędne wyjaśnienia.- To żaden kłopot - naciskał Dante - podgrzeję tylko posiłek.Janetwe wtorki i czwartki chodzi do Anonimowych Alkoholików.54R S- Powiedziała, że.- Każdy ma swoje tajemnice, pamiętaj; przyjdz - zaproponowałponownie.- Nie.- Tym razem nawet nie starała się być miła.Odwróciła się izabrała do sprzątania rzeczy.Alex nie tylko miała oczy ojca, miała takżejego osobowość.Oboje potrzebowali bliskości i oboje w jakiś sposób jąodtrącali.Usłyszała z oddali zamykającą się furtkę.Chłodny prysznic to niezły pomysł, przekonywała się Matylda.Całydzień nie mogła wytrzymać z upału.Potrzebowała nieco ochłody.Włosy miała sztywne od pyłu, dłonie czarne od ziemi, a skórę niemaltak opaloną jak Dante.Zagryzła wargi i zanurzyła się w zimnych strumieniach wody.Wkońcu zakręciła kurki i owinęła się ręcznikiem, przeklinając niczymogrodnik, jakiego miała nadzieję zobaczyć Katrina, Matylda otworzyładrzwi i wpadła na kogoś.- Kiedy miałaś mi zamiar powiedzieć? Słyszałem, jak piszczysz -odezwał się Dante.Matylda stanęła jak zamurowana.- Szpiegujesz mnie? - Czuła się zawstydzona i zagrożona.Wlepiławzrok w walkie-talkie które trzymał w dłoni.- To elektryczna niania - wyjaśnił z cierpliwością, jakby mówił doniepełnosprawnej umysłowo.- Janet zostawiła notkę z wiadomością owodzie, właśnie ją przeczytałem, więc spakuj, proszę, swoje rzeczy, bo sięprzenosimy.- Naprawdę nie ma takiej potrzeby - nalegała Matylda, obnażona ibezbronna.- Jutro przychodzi hydraulik.55R S- Matyldo, moja córka śpi w domu sama, więc proszę cię, po prostu.ubierz się i chodzmy.Przyjdę po twoje rzeczy pózniej.Co nie pozostawiało jej zbytniego wyboru.ROZDZIAA SZ�STYMatylda siadła do wielkiego stołu raczej ponura i nieśmiała.Całajadalnia ozdobiona była freskami, a na stoliku migotał monitor elektrycz-nej niani.Poczuła, że się rumieni, omal nie oskarżyła tego człowieka onękanie.Wybąkała coś w ramach przeprosin, ale reakcją Dantego byłojedynie nalanie jej solidnego kieliszka wina.- Czerwone będzie dobre?- Wspaniałe - skłamała Matylda, ale upiwszy łyk, ze zdumieniemstwierdziła, że jest naprawdę wspaniałe.Trzymając wielki kielich w dłoni,wpatrywała się w jego piękny kolor, byle tylko nie patrzeć na Dantego.- Nie masz doświadczenia z dziećmi, prawda?- Nie, wcale, oprócz mojej koleżanki Sally.- Ma dziecko?- Nie, ale kilka razy myślała, że jest w ciąży.Zdołała go rozbawić.Dostrzegła w uśmiechu idealnie białe zęby.Sama też nie mogła powstrzymać się od śmiechu.- Przed urodzeniem Alex niemowlę widziałem tylko w telewizji,moja matka była najmłodsza z rodzeństwa, więc wszyscy kuzyni są o wielestarsi, a ja byłem najmłodszy i rozpuszczony.- Wyobrażam sobie.56R S- Nagle pojawiła się ta mała istotka i mam wiedzieć wszystko.- Sama byłabym przerażona.- I ja byłem i nadal niekiedy jestem.Uśmiech zniknął z jej twarzy.Widok Dantego jako samotnego ojcaporuszał ją bardziej, niżby chciała.- Musi być ci ciężko.- Bo jest.W przyszłym tygodniu mam dużą sprawę, ale potem będęmusiał podjąć decyzję.- Czy wracać do Włoch? Przytaknął.- Każdy lekarz mówi, że Alex potrzebuje ustalonego porządku isystematyczności, teraz mam kłopot, żeby jej to zapewnić, Katrina chcepomagać, ale.ona chce wskrzeszać Jasmine, nie chce, żeby cokolwiekzakłócało pamięć jej córki, co jest zrozumiałe, tylko że czasami.- Trochę przesadza?- O wiele bardziej niż trochę.Pokażę ci pokój gościnny, jużprzygotowano, a potem możemy coś zjeść.- Wezmę tylko kanapkę - odparła Matylda, ale Dante zignorował ją ipoprowadził na górę po schodach w stronę wielkich drzwi na końcukorytarza.Najwyrazniej pojęcie pokoju gościnnego w wydaniu Dantegoznacznie różniło się od wyobrażeń Matyldy.Dopiero kiedy weszli do środka, Matylda zrozumiała, jak dalecezostała relegowana przez Katrinę.Centralnym punktem pokoju było wiel-kie, masywne łoże ze śnieżnobiałą pościelą; stało dumnie na samymśrodku i można było z niego patrzeć prosto na wielkie okna, które Matyldado tej pory widziała jedynie od zewnątrz, z okien zaś rozciągała się57R Sprzepiękna panorama zatoki.Matylda pomyślała, że chyba umarła iznalazła się w niebie.- Nie zasnę - westchnęła rozmarzona.- Całą noc będę patrzeć nazatokę, a potem nie będę miała sił do pracy w ogrodzie.Tu jest cudownie.- I jest też ciepła woda - rzekł żartobliwie Dante.- Wygłupiasz się.- Matyldzie podobała się zmiana, jaka w nimzaszła.Na oknach nie było zasłon ani firanek.- Nikt tu nie zajrzy - rzekł Dante, widząc jej minę.- Nikt oprócz przepływających marynarzy z ładunkiem do Tasmanii.- Okna są przymglone.Obiecuję, że nikt cię nie zobaczy.- Dobrze.- To co teraz zjemy?Teraz już nawet nie usiłowała się kłócić.Podczas kolacji, czy była to wina nastroju, czy alkoholu, Matyldaporuszyła temat jej niedawnego rozstania, ale kiedy Dante spytał, w jakisposób do tego doszło, wzruszyła ramionami i rzekła:- Naprawdę nie wiem.Długo byliśmy bardzo szczęśliwi, jego karierasię rozwijała, nagle zaczęły się kłótnie.- To się nigdy nie zaczyna nagle, Matyldo.- A skąd ty to wszystko wiesz?- To moja praca, muszę wiedzieć co nieco o ludzkiej psychice.- W końcu spędzał tyle czasu w pracy, że nie miał już czasu na nicinnego, wmawiał mi, że to moja wina, że nie może.- Przymknęła oczy.- Co miało być twoją winą?- Nieważne, to był powód, dla którego wszystko się rozpadło.- Jasne.58R SW powietrzu zawisła cisza.Nagle odezwał się Dante.- Faceci tacy jak Edward zwykle nie mają kontaktu z własnymiuczuciami, raczej sprawiają, że inni czują się zle, niż uznają, że sami mająproblem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne