[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zapytasz pewnie, bo ka\
dy o to pyta, dlaczego utrzymujemy tę fikcję.Dlaczego widzę z mejkomnaty kopułę świątyni i pozwalam jej istnieć, choć wiem, \
e śpiewający w niej chór sławinicość, zmyślenie? Dlaczego wspieramy niektóre kulty, choć wiemy, \
e muszą być z gruntufałszywe? Odpowiedz
jest prosta.Bo ludzie tego potrzebują, potrzebują oparcia i skały, naktórej mogą zbudować swoje wątłe domostwa.I od wieków opoką tą były religie.To mydaliśmy ludziom religie, a one wypełniły dotkliwą pustkę w nich samych i u części naszychbraci.I nasze zobowiązanie względem ludzi jest jasne.Mamy utrzymywać ich iluzję, niemamy prawa stawiać ich przed nicością.Nadajemy ludziom sens, porządkujemy ichniechlujne i rozchełstane \
ycie.I sami dz
wigamy ciÄ™\
ar tego oszustwa.Patriarcha umilkł i zapatrzył się w morze.Po dłu\
szej chwili odezwał się: Mo\
esz zapytać, co dla nas jest ostoją.Czy my, Wiedzący z Wysokiego Zamku, niedryfujemy po oceanie nicości, poświęcając się za tysiące innych, pochylonych nad marnościąwłasnego istnienia.Otó\
my wiemy, \
e światem rządzi Rozum.Nie osobowy, jak jakiś bóg,ale po prostu Rozum, idea Rozumności.Prawa tego świata poddane są nieubłaganej logice,czas i przestrzeń stanowią punkty oparcia i punkty odniesienia.Są zasady świata,wywiedzione z Rozumności, które pozwalają nam budować spójny światopogląd.Patriarcha skończył.Siedzieli chwilę w milczeniu, po czym Salamandra wstał i wyszedł zkomnaty.Zamieszkał teraz w Wysokim Zamku i często z okien swojej sypialni patrzył naprzechodzące poni\
ej \
ółte postaci.Z
pieszyły do świątyni albo krzątały się po licznychdziedzińcach twierdzy.A Salamandra nic nie robił, bo ci spośród Wiedzących, którzy odbylirozmowę z Patriarchą, nic ju\
nie mieli do roboty.Wszystko wykonywali kapłani i ichpodwładni, nie wiedząc, czemu tak naprawdę słu\
ą.Jedynym zadaniem Salamandry byłochronić tajemnicę i podtrzymywać przez to złudzenia całego świata.Z ludzi w piaskowychhabitach przenosił wzrok na morze.Gdzieś za horyzontem rozpościerał się ląd, z któregoprzybył.Tam znajdowały się pogrą\
one w iluzjach państwa, ze swymi zatopionymi wiluzjach obywatelami.Przez pierwsze dni czuł \
al.Do wszystkich, \
e go oszukiwali, i do prawdy, \
e okazała siętak surowa i zgrzebna.Ale potem \
al ustąpił spokojowi, gdy\
wiedział Salamandra, \
ezasłona iluzji spadła po raz ostatni.* * *Spokojnie pykając wonne nargile, Sumak z Salamandrą oddawali się zapomnianej od latgrze.Salamandra przypominał sobie z ka\
dym ruchem swe niegdysiejsze pora\
ki izwycięstwa, z ka\
dym ruchem stawały przed oczyma podobne układy.Miał głowę nabitątysiącami kombinacji i ustawień, które tylko czyhały, by wylać się wezbraną obfitością zwieloletniego uśpienia.I kiedy Sumak odsłonił szachownicę, fragmenty minionej wiedzy,taktyki i strategii stanęły jak \
ywe.Salamandra zaczął spokojnie, zachowawczo.Debiut przebiegał wedle staro\
ytnychschematów, do dziesiątego ruchu nie było \
adnych odstępstw i zaskoczeń.Centrum planszyzagęściło się pionami, obstawionymi przez lekkie figury.Obaj gracze zabezpieczyli swoichkrólów i przeszli do gry środkowej.Mimo pierwotnych zamierzeń, Salamandra zrezygnował zupraszczających wymian i zablokował pionami pootwierane linie.W Zamku-na-Wyspie byłmistrzem gry w zagęszczonym polu, jak nikt inny radził sobie, skacząc pomiędzy związanymifigurami.Podczas gdy inni dą\
yli do szybkich rozwiązań i plansza w ich rozgrywkach prędkopustoszała, on zastawiał pułapki i tkał zdradzieckie sieci, a mnogość figur utrudniałaprzeciwnikom przewidywania.Sumak rozpoczął pozycyjny atak na skrzydle hetmańskim i pchnął w przód zwartąofensywę pionów.Salamandra, przyczajony i czujny, wypatrywał korzystnego układu figur,by w niespodziewanych widłach zdjąć z planszy wie\
ę lub hetmana.Wymienili gońce i podwa piony.Na planszy nieco przejaśniało [ Pobierz całość w formacie PDF ]