[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zresztą pozna go pani, jest dwukonny.To chciałem, żeby wieó
iała, aby zyskała o mnie wysokie pojęcie.I kiedym wymó-wił słowa  margrabina i  dwukonny , nagle doznałem wielkiego ukojenia.Uczułem, żerybaczka zapamięta mnie, i wraz z lękiem, że jej nie zdołam odszukać, rozproszyła sięw znacznej mierze i żąó
a odszukania jej.Miałem uczucie, żem dotknął niewió
ialnymiwargami jej osoby i że się jej spodobałem.I to wzięcie jej duszy przemocą, to niema-terialne posiadanie, odjęło ó
iewczynie tyleż tajemnicy, ile mogłoby odjąć posiadanieDrzewofizyczne.Jechaliśmy w dół ku Hudimesnil; naraz wypełniło mnie owo głębokie szczęście, któ-re nieczęsto odczuwałem od czasu Combray; szczęście analogiczne z tym, jakie mi dały,mięó
y innymi, wieże w Martinville.Ale tym razem pozostało ono niepełne.Spostrze-głem poniżej kabłąku wysklepionej drogi, którąśmy jechali, trzy drzewa, znaczące wjazddo zacienionej alei i tworzące rysunek, oglądany przeze mnie jakby nie po raz pierw-szy.Nie umiałem rozpoznać miejsca, skąd je jak gdyby wyrwano, ale czułem, że było miono niegdyś dobrze znane; i gdy mój duch wahał się tak mięó
y jakimś odległym rokiema chwilą obecną, okolice Balbec zachwiały się i spytałem sam siebie, czy cały ten spacer niejest fikcją, Balbec miejscem, gó
iem był jedynie w wyobraz
ni, pani de Villeparisis figurąz powieści, a trzy stare drzewa rzeczywistością, którą odnajdujemy, podnosząc oczy znadczytanej właśnie książki, co nam opisywała jakieś miejsce, dając nam wreszcie uwierzyćw naszą w nim obecność.Patrzałem na trzy drzewa; wió
iałem je dobrze, ale duch mój czuł, że pokrywają coś,co się umyka jego właó
y, niby zbyt daleko pomieszczone przedmioty, których naszewyciągnięte palce ledwo chwilami dotykają, niezdolne ich pochwycić.Wówczas odpo-czywamy chwilę, aby próbować sięgnąć dalej silniejszym rzutem ramienia.Ale, iżby mójduch mógł się tak skupić, wziąć rozmach, na to musiałbym być sam.Jakże byłbym chciałmoc się oddalić, jak to czyniłem w czasie spacerów w stronę Guermantes, kiedym sięodłączał od roó
iców.Zdawało mi się nawet, że powinien bym to uczynić.Poznawa-łem ów roó
aj przyjemności, który wymaga niewątpliwie pewnej pracy myśli, ale wobecktórej słodycze lenistwa każącego się nam wyrzec tej pracy wydają się baró
o mierne.Rzadko jedynie doznawałem tej przyjemności, której przedmiot zaledwie przeczuwałem,którą musiałem sam stworzyć, ale za każdym razem miałem uczucie, iż rzeczy ó
iejące sięw przerwach są prawie bez znaczenia i że mógłbym wreszcie rozpocząć prawó
iwe życie,czepiając się jego jedynej realności.Zasłoniłem na chwilę oczy, aby moc je zamknąć tak, by pani de Villeparisis tego niespostrzegła.Trwałem w ten sposób, nie myśląc o niczym, po czym z mojej skupionej,mocniej uchwyconej myśli, skoczyłem dalej w kierunku drzew lub raczej w tym we-wnętrznym kierunku, na którego końcu wió
iałem je w sobie samym.Znów czułem zanimi ten sam przedmiot znany, ale mglisty, którego nie mogłem ściągnąć do siebie.Jed-nakże, w miarę jak powóz się posuwał, wió
iałem, jak wszystkie trzy zbliżają się.Gó
iemja już patrzał na nie? Nie było w okolicach Combray żadnego miejsca, gó
ie by się alejaotwierała w ten sposób.Nie było również nic podobnego w miejscowości w Niemczech,gó
iem był pewnego roku z babką u wód.Miałżem przypuszczać, iż pochoó
ą z tak jużodległych lat mojego życia, że otaczający je krajobraz zatracił się całkowicie w mojej pa-mięci i że, niby stronice nagle odnalezione ze wzruszeniem w jakimś ó
iele, o którymsąó
iliśmy, żeśmy go nigdy nie czytali, wypływały same z zapomnianej książki mego nie-mowlęctwa? Czy też, przeciwnie, należały do owych krajobrazów oglądanych we śnie,zawsze tych samych, przynajmniej dla mnie, a ich ó
iwny wygląd był dla mnie jedy-nie spełnioną we śnie obiektywizacją wysiłku, jaki czyniłem na jawie, czy aby dosięgnąćtajemnicy w miejscu, poza którego pozorem przeczuwałem ją, jak mi się to tak czę-sto zdarzało w t nie ue ante , czy aby próbować przywrócić tę tajemnicę miejscu,którem pragnął poznać, a które od dnia, gdy je poznałem, wydało mi się całkowiciema el oust W cieniu zakwitających ó
iewczÄ…t 135fikcyjne²u , jak Balbec? Czy byÅ‚y jedynie obrazem caÅ‚kiem Å›wieżym, wyrwanym ze snówwczorajszej nocy, ale tak już zatartym, że zdawaÅ‚ mi siÄ™ znacznie dawniejszy? Lub możenie wió
iałem tych drzew nigdy i może kryły za sobą, jak jakieś drzewa i trawy wió
ianew stronie Guermantes, sens równie tajemniczy, równie trudny do pochwycenia jak odle-gła przeszłość; tak iż wzywany przez nie do zgłębienia myśli, sąó
iłem, że mam rozpoznaćwspomnienie? A może nie kryły nawet myśli; może to po prostu znużenie mojej wizjiukazywało mi je podwójnie w czasie, jak się czasem wió
i podwójnie w przestrzeni? Niewieó
iałem.Tymczasem one szły ku mnie; może zjawisko mistyczne, ront czarownic lubwiedz
m, częstujący mnie swymi wróżbami.Sąó
iłem raczej, że to są widma przeszłości,droó
y towarzysze mego ó
ieciństwa, zgubieni przyjaciele, przywołujący nasze wspólnewspomnienia.Niby cierne, zdawały się prosić mnie, abym je wziął z sobą, abym je wróciłżyciu.W ich naiwnej i namiętnej gestykulacji rozpoznawałem bezsilny żal istoty kocha-nej, która straciwszy mowę, czuje, że nie bęó
ie nam mogła wyrazić, czego chce, a czegonie umiemy odgadnąć.Niebawem na skrzyżowaniu dróg powóz opuścił te drzewa [ Pobierz całość w formacie PDF ]