Huenermann Wilhelm więty i diabeł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Gdy mnie zabraknie, te nicponie obijają się. Nic podobnego! Bronił sięAugust Treve, mini strant pracujący na rusztowaniu.113Czy to prawda, że ksiądz żyje tylko zimnymi ziemniakami? zapytał dziennikarz,gryzmoląc w notesie. Nie, to nieprawda odmruknął proboszcz.W rzeczywistości,bowiem od jakiegoś czasu spożywał swoje skromne posiłki w Domu Opatrzności, gdzieenergiczna kucharka, Joanna Chanay, zmuszała go do jedzenia pokarmów bardziejpożywnych.Ponadto na formalny rozkaz biskupa codziennie wypijał szklankę mleka. A czy to prawda, że ksiądz obywa się bez snu? pytał dalej dziennikarz. Totakże nieprawda.Zpię każdej nocy, gdy tylko po zwala mi zasnąd. A kto księdzu niepozwala zasnąd? Grappin zawołał August Trdve, który akurat dolewał wody dozaprawy. Kto? Diabeł.Na plebanii straszy. Uważaj, August przerwał ksiądz. Lejesz mi wodą po nogach. Ołówekdziennikarza jak szalony biegał po papierze. Szalenie ciekawe! zauważył zuśmiechem reporter. Ukazywanie się diabła w pełni dziewiętnastego wieku! Mówią także, że ksiądzdziała cuda, księże proboszczu.Czy mogę dowiedzied się, jak to się odbywa? Tak jest odrzekł kapłan. A więc ksiądz działa cuda? Nie.Powiedziałem tylko, że może panpytad odparł ksiądz Vianney, uśmiechając się znacząco. Gdybym mógł działad cuda,nie musiałbym tu teraz mieszad zaprawy murarskiej.Mógłbym spokojnie pójśd sobie dodomu. Tak on działa cuda. Powiedział Janek Pertinand, który wracał z pustymwiadrem. Może pan pójśd do Domu Opatrzności i zapytad Katarzyny Lassagne.Proszę bardzo rzekł proboszcz, zwracając się do pielgrzymów, którzy w osłupieniuwpatrywali się w niego. Idzcie do kościoła.Jeżeli chcecie się wyspowiadad, zarazprzyjdę do konfesjonału.Z pewnym wahaniem podróżni odeszli do świątyni. Nie tak sobie wyobrażałemświętego proboszcza wyznał któryś z mieszczan. Wygląda zupełnie zwyczajnie i jestpomocnikiem murarskim. Do pioruna! Ale spryciarz! przerwał mu wieśniak. Jakszybko pozbył się dziennikarza! To mi się najwięcej podobało. Tak mi się zdaje, że jak na świętego, jest zbyt sarkastyczny wtrąciła damamiejska. Rzeczywiście, brak mu ogłady. Rzadko ją można spotkad u świętych odrzekł duchowny, który poczuwał się do obowiązku usprawiedliwienia konfratra.Podczas gdy pozostali pielgrzymi zwiedzali kościół, dziennikarz zjawił się w DomuOpatrzności. Chce pan oglądad cuda? zapytała z uśmiechem Katarzyna Lassagne.Ależ on sam jest jednym wielkim cudem.Naprawdę nie ma nic bardziej cudownego, jakproboszcz z Ars. Odniosłem raczej wrażenie, że jest człowiekiem zwyczajnym podjąłdziennikarz. Czy dokonał kiedyś czegoś, czego nie da się wytłumaczyd w naturalnysposób? Oczywiście.Były chwile, że z trudem mogłyśmy na karmid tyle zgłodniałychust.Pewnego dnia skooczyły się wszystkie nasze zasoby.Przedstawiłyśmy, więc naszkłopot księdzu proboszczowi.Wtedy on polecił nam wyjśd na strych i pozmiatad resztki114ziarna.Kucharka odpowiedziała, że nie ma już zupełnie nic.Kiedy jednak, pomimowszystko, na formalne polecenie księdza poszła na strych i otworzyła drzwi, ujrzała dużąpryzmę złocistego zboża. Na pewno komuś kazał to zboże po kryjomu tam zanieśd zauważył zniedowierzaniem reporter. Nie odrzekła kierowniczka Domu Opatrzności. Niemógł tego zrobid tak, żeby nikt z nas nie zauważył.Poza tym nie pozwalał nam wierzyd,że stał się jakiś cud. Ile macie dzieci w zakładzie? pytał dalej dziennikarz. Nie wiem. Jak to,pani nie wie? Nie, rzeczywiście nie wiem.Pan Bóg wie, i to wystarczy. A jeżeliktóreś ucieknie? O, znamy je wszystkie nadto dobrze, żebyśmy nie zauważyły tegonatychmiast. Szalenie ciekawe! zdumiewał się dziennikarz, gryzmoląc w notesie.Potem odszedł, kręcąc głową.Tymczasem ksiądz Vianney zdjął fartuch i poszedł do kościoła.Długo klęczał nastopniach wielkiego ołtarza z oczyma utkwionymi w tabernakulum.Następnie zasiadł wkonfesjonale w kaplicy świętego Jana Chrzciciela.Wysłuchał spowiedzi wieśniaka,któremu przypomniał, iż nie oskarżył się z tego, że �chrzcił� mleko i dolewał wody dowina.Chłop przyznał się do wszystkiego i z żalem wyspowiadał się ze swoich uchybieoprzeciwko cnocie sprawiedliwości.Damie zbyt modnie ubranej święty proboszczoświadczył: Ratuj duszę, która pławi się w światowości.Jakaż to wielka szkoda stracidduszę, za którą Pan Jezus musiał zapłacid tak wielką cenę!Duchowny narzekał, że wyniki jego pracy są mizerne, mimo iż nie szczędzi truduna ambonie. Tak, mój przyjacielu, ksiądz mówi kazania.Ale czy ksiądz także się modli?Czy ksiądz pości? Czy ksiądz się biczuje? Jeśli ksiądz dotąd tego nie czynił, jakże może sięuskarżad na swoją parafię?Pan z miasta, którego czcza tylko ciekawośd przywiodła do Ars, stał przykropielnicy i znudzony oglądał kościół.Aż podskoczył, gdy ksiądz Vianney, wyszedłszy zkonfesjonału, podszedł do niego i zagadnął: Dawno już, mój przyjacielu, nie byłeś uspowiedzi? Zdaje się, że jakieś trzydzieści lat temu odrzekł nieco zmieszany. Tak,dokładnie trzydzieści trzy lata temu przyjął pan pierwszą Komunię świętą w hali tkalni wLyonie. Rzeczywiście tak było wyjąkał blednąc przybysz. A więc niech pan pójdzieze mną i wyspowiada się. Ależ ja nie jestem przygotowany.A poza tym.ja nie wierzę. Odzyska pan wiarę, gdy się wyspowiada.W kilka minut pózniej człowiek ten klęczał u kratek konfesjonału.Spowiedz trwaładwadzieścia minut.Wstał z uczuciem niewypowiedzianego pokoju.Uklęknął następnieprzed ołtarzem i podziękował Bogu, że odmienił jego serce.Po kilku godzinach podróżni na powrót zajęli miejsca w dyliżansie.Dziennikarzodczytywał uważnie swoje notatki i zastanawiał się, jak napisad artykuł.Tylko jegojedynego nie nawiedziła łaska dobrej spowiedzi.115Został otwarty nowy budynek przy Domu Opatrzności, i stąd liczba jegoszczęśliwych mieszkaoców wzrosła.Do tego nowego domu ksiądz Vianney przyjmowałtylko sieroty i dzieci nieślubne.Katarzyna Lassagne przygarniała te biedne kruszyny ziście macierzyoską miłością i niewyczerpaną cierpliwością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne