Camilla Läckberg Latarnik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Maja ma pra-wie dwa lata, a blizniacy Noel i Anton wkrótce skończą cztery miesiące. Ojej, macie pełne ręce roboty. Annie uśmiechnęła się, ale jej uśmiechnie objął oczu.Podała talerzyk z sucharkami. Niestety nie mam was czym poczęstować. No właśnie powiedział Patrik, wstając. Przywiozłem zakupy,o które prosiłaś. Dziękuję, mam nadzieję, że nie narobiłam wam kłopotu.Teraz, gdySam jest chory, wolałabym nie ciągnąć go ze sobą na ląd, na zakupy.Wcze-śniej pomogli mi rodzice Mattego, ale nie chcę ich prosić za często.Patrik wskoczył do łódki i postawił na pomoście dwie pełne torbyz Konsumu. Ile jestem winna? Annie sięgnęła do leżącej obok torebki. Wyszło tysiąc koron odparł przepraszającym tonem Patrik.Annie wyjęła z portfela dwie pięćsetki i podała mu. Dziękuję bardzo powtórzyła.Patrik kiwnął głową i usiadł na kocu. Trochę tu pusto, co? Rozejrzał się po wysepce.Latarnia rzucała naskały długi cień. Bardzo mi z tym dobrze odparła Annie, wypijając łyk kawy. Przezwiele lat w ogóle tu nie przyjeżdżałam, mój syn nigdy nie widział wyspy.Uznałam, że najwyższa pora. A dlaczego właśnie teraz? spytała Erika z nadzieją, że nie jest nazbytwścibska.Annie nie spojrzała na nią, utkwiła wzrok w jakimś punkcie na hory-zoncie.Lekki wiaterek, który od czasu do czasu jednak do nich docierał,rozwiał jej długie jasne włosy.Odgarnęła je z twarzy niecierpliwym ru-chem. Mam do przemyślenia kilka spraw.Uznałam, że przyjazd tutaj do-brze mi zrobi.Nic tu nie ma, nic nie przeszkadza.Tylko myśli i czas. I duchy, jak słyszałam zauważyła Erika, sięgając po sucharka.Annie się nie roześmiała. Masz na myśli tę nazwę? Wyspa Duchów? Gdyby coś w tym było, na pewno zdążyłabyś to zauważyć.Pamiętam,jak najedliśmy się strachu, gdy przyjechaliśmy tutaj jeszcze w liceum. Może i tak.Widać było, że nie ma ochoty o tym rozmawiać.Patrik zebrał się w so-bie.Musiał jej przekazać wiadomość.Nie mógł tego dłużej ukrywać.Mówiłspokojnie.Annie w pewnym momencie zaczęła dygotać, wpatrywała sięw niego bez ruchu, jakby nie rozumiała.Nie odezwała się, ale nie mogła za-panować nad drżeniem, jakby za chwilę, na ich oczach, miała się rozleciećna kawałki. Nadal nie mamy pewności, kiedy został zamordowany.Dlatego pró-bujemy się dowiedzieć jak najwięcej o ostatnich dniach jego życia.Jego ro-dzice mówili, że wybierał się do ciebie w piątek. Tak, był tutaj. Annie odwróciła się i spojrzała na dom.Patrik odniósłwrażenie, że nie chciała pokazać twarzy.Odwróciła się do nich.Nadal miała szklany wzrok, ale przestała siętrząść.Erika odruchowo pochyliła się i położyła rękę na jej dłoni.Annie byłatak krucha i delikatna, że budziła opiekuńcze instynkty. Zawsze byłaś miła powiedziała Annie i nie patrząc na Erikę, cofnęładłoń. W piątek& podpowiedział ostrożnie Patrik.Annie drgnęła, patrzyła jak przez mgłę. Przypłynął pod wieczór.Nie wiedziałam, że przyjedzie.Nie widzieli-śmy się od wielu lat. Od ilu? Erika zerknęła na dom.Niepokoiła się, że syn Annie mógłsię obudzić i wymknąć.Od kiedy sama miała dzieci, czuła się tak, jakbybyła mamą wszystkich dzieci świata. Pożegnaliśmy się, gdy wyjeżdżałam do Sztokholmu.Miałam dzie-więtnaście lat.Całe wieki temu. Zaśmiała się krótko, gorzko. Utrzymywaliście kontakt? Nie.Chociaż tak, z początku wysyłaliśmy sobie jakieś kartki.Ale obo-je wiedzieliśmy, że to nie ma sensu, więc po co się męczyć udawaniem? Znów odgarnęła z twarzy kilka kosmyków. Które z was zdecydowało, że to koniec? spytała Erika.Była tak cie-kawa, że nie mogła się powstrzymać.Tyle razy widziała ich razem, widzia-ła bijący od nich blask.Złota para. To słowo chyba nigdy nie padło.Ale to ja zdecydowałam o wyjezdzie.Nie mogłam zostać, musiałam stąd wyjechać, pojechać w świat, żeby zoba-czyć i robić różne rzeczy, poznać innych ludzi. Zaśmiała się tym samymgorzkim śmiechem, dla Eriki i Patrika niezrozumiałym. Przypłynął w piątek.I co zrobiłaś? Patrik pytał, choć nie był pewien,ani czy to coś da, ani czy ma znaczenie dla śledztwa.Annie wydała mu siętak krucha, bał się, że mógłby ją złamać, mówiąc coś niestosownego. Zdziwiłam się, chociaż jego matka mi powiedziała, że wrócił do Fj�ll-backi.W głębi duszy chyba się spodziewałam, że mnie odwiedzi. Czy to była miła niespodzianka? spytała Erika, sięgając po termos,żeby sobie dolać kawy. Z początku nie.Zresztą, czy ja wiem& Nie wierzę w żadne powroty,a Matte należał do przeszłości.Ale& Pomknęła gdzieś myślami. Alechyba nigdy się z nim naprawdę nie rozstałam.Sama nie wiem.W każdymrazie przyjęłam go. Pamiętasz, o której przypłynął? spytał Patrik. Wydaje mi się, że była szósta, może siódma.Nie pamiętam dokładnie.Czas nie ma tutaj wielkiego znaczenia. Jak długo został? Patrik poruszył się i lekko skrzywił.Nie mógł wy-trzymać tak długo na twardych deskach.Zatęsknił za rozkoszną ciepłą ką-pielą z algami. Odpłynął w nocy. Ból malował się na jej twarzy tak wyraznie, jakbygo wykrzyczała.Patrik poczuł się nieswojo.Jakim prawem węszy w prywatnych spra-wach dwojga ludzi, którzy kiedyś się kochali? Jakim prawem zadaje takiepytania? Zmusił się jednak do zadawania kolejnych.Przed oczami miał le-żące w przedpokoju ciało z wielką dziurą w potylicy, kałużę krwi na pod-łodze i pochlapane ściany.Musi szukać tak długo, aż znajdzie zabójcę.Morderstwo i prawo do prywatności nie układają się w jedno równanie. Nie wiesz, która była godzina? spytał miękko.Annie przygryzła wargę, oczy jej się zaszkliły. Nie wiem, spałam, kiedy odpłynął.Myślałam& Raz za razem prze-łykała ślinę, próbowała się opanować, nie stracić kontroli nad sobą. Próbowałaś do niego dzwonić? Albo do jego rodziców, żeby o niegozapytać?Słońce się przesunęło i długi cień latarni padał coraz bliżej. Nie. Znów zaczęła dygotać. Czy powiedział coś, co mogłoby nam pomóc znalezć sprawcę?Annie potrząsnęła głową. Nie.Nie potrafię sobie wyobrazić, jak ktoś mógłby chcieć mu zrobićcoś złego.On był& Erika, przecież ty wiesz.Był taki jak zawsze.Dobry,wrażliwy, kochający.Jak dawniej. Spuściła wzrok i przesunęła dłonią pokocu. No tak, wiemy, że Mats był bardzo lubiany powiedział Patrik [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne