Oddział chorych na raka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Do diabła, jaki tam ze mnie młody człowiek ? Uważa pan, że życia nie znam,świata nie widziałem?-.Co do reszty, to powiem panu tak: zgoda, miał pan trudne życie, ale przynajmniejnie musiał pan kłamać! Nie musiał się pan płaszczyć! To bardzo wiele.Pana aresztowano - anas zapędzano na zebrania, żeby szczuć na takich jak pan! Pana skazano - a my musieliśmyna stojąco oklaskiwać wyroki.Nie, żebyż to tylko oklaskiwać - musieliśmy żądać, żądaćrozstrzelania! Pamięta pan, jak pisano w gazetach? Na wieść o tych bezprzykładnychpodłych knowaniach cały naród jak jeden mąż. Czy pan wie, jaka jest cena tego jak jedenmąż ? Ludzie są przecież różni, zupełnie różni i nagle - jak jeden mąż ! Klaskać, klaskać,rączki wyżej, jeszcze wyżej, żeby wszyscy widzieli, zwłaszcza prezydium! Kto nie chce żyć?Każdy chce! Kto był przeciw? Kto zaprotestował? Gdzie są teraz ci ludzie? Jeśli ktośwstrzymuje się od głosu - nie, nie jest przeciw, skądże! wstrzymuje się od głosu podczasgłosowania nad wnioskiem o rozstrzelanie członków Prompart�: Niech się wytłumaczy! -krzyczą w sali.- Niech się wytłumaczy! Wstaje, w gardle mu zasycha: Od rewolucjiupłynęło już dwanaście lat, uważam, że można znalezć inne sposoby ukrócenia. A łajdak!Agent! Poplecznik! Następnego dnia - notateczka do GPU! I - na całe życie!Szułubin wykonał ten straszny spiralny ruch szyją i okrężny - głową.Wychylony do przodu i do tyłu wyglądał jak wielki niespokojny ptak na drążku.Kostogłotow starał się być obiektywny:- Aleksieju Filippyczu, to loteria: wszystko zależy od losu, jaki się wyciągnie.Wy nanaszym miejscu też bylibyście męczennikami, my na waszym - takimi samymikonformistami.Ludziom takim jak pan było ciężko, bo - rozumieli.Prędko zrozumieli.Ale ci,którzy w to naprawdę wierzyli, spali spokojnie.Mieli krew na rękach, lecz nie czuli się winni,bo - nie rozumieli.Szułubin posłał mu miażdżące spojrzenie.- A kto w to wierzył?!- Na przykład ja.Przed wojną z Finlandią.- Ilu wierzyło? Ilu nie rozumiało? Pan był smarkaczem, miał pan prawo nie rozumieć.A inni? Co - cały naród raptem zgłupiał? Nie wierzę! Dawniej, jak dziedzic przemawiał zganku, to chłopi tylko uśmiechali się pod wąsem - gadaj sobie zdrów! Po cichu, bo dziedzicpatrzy.A pokłonić się - a jakże, wszyscy jak jeden mąż! Czy z tego wynika, że wierzylidziedzicowi? Kim musi być człowiek, żeby w to wierzyć? - Szułubin wpadał w coraz większerozdrażnienie.Należał do tego typu ludzi, których twarze pod wpływem silnej emocjizmieniają się nie do poznania.- Wszyscy profesorowie, wszyscy inżynierowie stali się nagleszkodnikami i sabotażystami - a człowiek wierzy? Najlepsi dowódcy okazują się szpiegamijapońsko-niemieckimi - a on wierzy? Stara leninowska gwardia to krwawi zdrajcy, a onwierzy? Wszyscy jego przyjaciele i znajomi to wrogowie ludu on wierzy? Kim więc, zaprzeproszeniem, jest taki człowiek durniem? Cały naród składa się z samych durniów? Panwybaczy, ale co to, to nie! Naród jest mądry - chce żyć.Duże narody kierują się zasadą:wszystko przetrwać - i ocaleć.A gdy historia stanie nad grobem każdego z nas i spyta: kimbył ten człowiek? - będziemy mieć do wyboru jedną z trzech puszkinowskich możliwości:W nasz wiek nikczemny cnota ginie:Człowiek żywiołów jest jedynieTyranem, zdrajcą albo więzniem!Olega przeszył dreszcz.Nie znał tych strof, ale była w nich prawda, która zapieraładech w piersi.A Szułubin pogroził mu palcem:- Widzi pan? Durniów nie wymienił, choć wiedział, że też się trafiają.Nie, nie pozostawiono nam czwartej możliwości.W więzieniu nie siedziałem, tyranemnie byłem, więc.Rozkaszlał się, balansując do przodu i do tyłu.- I takie życie uważa pan za lżejsze od swojego, tak? Ciągle w strachu, ale teraz mamdość.Kostogłotow - też zgięty, też chwiejąc się w przód i w tył - siedział na ławeczce jaknastroszone ptaszysko.Na ziemi ukośnie czerniały ich cienie z podwiniętymi nogami.- Nie, Aleksieju Filippyczu, zbyt surowo pan osądza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne