Milewski Stanisław Niezwykli klienci Temidy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z upodobaniem posługiwał się bowiemwobec nich takimi epitetami, jak kauzyperda (w stosunku do ministra spraw wewnętrznychWładysława Kiernika), kundel , arcyswołocz , buc itp.W jednej ze swych publikacji odsądzał od czci i wiary gen.Szeptyckiego, nazywając go chamem za polecenie aresztowania jednego z wyższych oficerów za noszenie cywilnegoubrania.Stpiczyński został skazany łącznie na trzy miesiące więzienia; odwoływał się dowszystkich możliwych instancji, a gdy to nie pomogło, wystąpił do prezydenta o ułaskawienie.To było pózniej, ale wówczas rozezlony Szeptycki postanowił wziąć obronę swegohonoru we własne ręce i posłał do redaktora zastępców, czyli sekundantów: generała Zagórskiegoi pułkownika Andersa.Jako obrażony miał prawo wyboru broni: zażądał szabel, co ślepego najedno oko Stpiczyńskiego stawiało w dużo gorszej sytuacji, niż gdyby wybrał pistolety.Mieli siębić aż do zupełnej utraty zdolności do walki przez jednego z przeciwników.Obaj panowie, nadzy do pasa, walczyli aż czterdzieści minut według wszelkich regułsztuki pod okiem superarbitra samego prezesa Warszawskiego Klubu Szermierczego, płk.Franciszka Arciszewskiego w sali klubu na pl.Saskim.Obaj rębacze mieli trafienia, ażwreszcie walka został przerwana, gdy Stpiczyński otrzymał cięcie w okolicę prawego oka, którezalało się krwią.Po walce przeciwnicy uścisnęli sobie ręce.Sprawa stała się zbyt głośna, by obyło się bez konsekwencji prawnych, zwłaszcza gdyPolska Agencja Telegraficzna rozesłała do dzienników komunikat o pojedynku.Stpiczyński jakocywil na polecenie ówczesnego ministra sprawiedliwości, Antoniego %7łychlińskiego, zostałpostawiony przed sądem. Pojedynki wołał z emfazą w ostatnim słowie niezależnie odstosunku do nich kodeksów karnych, są bronią w walce o podniesienie na wysoki poziompoczucia honoru i moralności w społeczeństwie!. Pan prokurator mówił zakończył dośćdługą apologię załatwiania spraw honorowych szablą iż największym dobrem człowieka jestżycie.Według szkoły, w której ja zostałem wychowany, najwyższym dobrem jest honor! Mimoto Sąd Okręgowy skazał go na dwa tygodnie twierdzy, a Sąd Apelacyjny jak poinformował Kurier Warszawski 23 grudnia 1925 roku (nr 357, wyd.por.) wyrok ten zatwierdził.Składowi sądzącemu Wojskowego Sądu Okręgowego, który rozpatrywał sprawę gen.Szeptyckiego, przewodniczył wspomniany już gen.bryg.Józef Daniec, który parę lat wcześniej jeszcze jako pułkownik sądził wielu wojskowych defraudantów z tzw.sierpniówki i wykazywałsię wobec nich ogromną surowością.W sprawach honoru był bardziej wyrozumiały i uniewinniłoficera, który zastrzelił swego szwagra, gdy ów spoliczkował go w knajpie.Nic więc dziwnego,że i teraz znalazł wyjście.Przyjęto choć prawo takiej możliwości nie dawało, o czym pisał poparu latach sam Daniec na łamach Wojskowego Przeglądu Prawniczego , że Szeptycki działałw stanie wyższej konieczności i dlatego zwolniono go od kary.Prokurator oczywiście odwołał się; interweniowało też Ministerstwo Spraw Wojskowych.Sprawa w końcu kwietnia 1926 roku trafiła aż na wokandę Wojskowego Sądu Najwyższego. Bardzo dziękuję za udzielenie mi głosu oświadczył generał przed jego obliczem ale nie mamnic do powiedzenia.Ponieważ art.481 k.k., z którego był oskarżony, przewidywał, żew przypadkach mniejszej wagi wymiar kary pozostawia się uznaniu sądu, został skazany natydzień aresztu domowego.W następnych latach pojedynki nie były już tak częste.Prasa odnotowywała rocznie niewięcej niż jedną, dwie bijatyki z Boziewiczem w ręku , jak niektórzy określali igraszki ześmiercią pod okiem sekundantów.I tak: 18 kwietnia 1925 roku student Uniwersytetu Warszawskiego Z.Cieszkowskipojedynkował się w lesie wilanowskim ze swym kolegą z politechniki J.Sommerem, który goobraził.Najpierw w użyciu były pistolety, ale że obaj chybili w ruch poszły szable i jedenzostał ciężko ranny w rękę.Proces odbył się przed Sądem Okręgowym w lutym następnego rokui jak poinformował Kurier Warszawski (nr 55, wyd.por.), obaj skazani zostali na miesiąctwierdzy.Ta sama gazeta poinformowała w połowie lipca 1926 roku, że Najwyższy Sąd Wojskowyzmienił wówczas uniewinniający wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego na trzy miesiącetwierdzy wobec pojedynkujących się dwóch wojskowych: porucznika 3.Pułku Ułanów, któryzostał oskarżony przez majora.Major nie tylko obraził swego kolegę, który go w następstwietego wyzwał na pojedynek, ale jeszcze go ranił.Sekundanci też zostali oskarżeni, ale pierwszainstancja uwolniła ich od kary.Gazeta tego nie podała, ale rzecz dotyczyła pewnie byłego zaboru pruskiego, bo tam nazasadzie � 203 ustawy karnej pociągano zastępców honorowych do odpowiedzialności, alboaustriackiego (� 164 ustawy) [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne