goffman+erving+ +wystepy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzeba sobie terazpowiedzieć, że ta próba wprowadzenia daleko idących analogii była po częścikwestią retoryki.Twierdzenie, że cały świat to scena, jest dostatecznie dobrzeznane czytelnikom, by zdawali sobie sprawę z jego ograniczeń i byli wyrozu-miali dla autora, wiedząc, iż nie należy brać jego analogii zbyt poważnie.To, co130WYSTĘPYwidzimy w teatrze, jest dość świadomie organizowaną iluzją, o której wiadomo,że nią jest, inaczej niż w życiu codziennym; przedstawianym postaciom nicrzeczywistego nie może się przytrafić, chociaż na innym poziomie, rzecz jasna,coś rzeczywistego stać się może z dobrym imieniem wykonawców jakoprofesjonalistów, których zawód polega na dawaniu przedstawień teatralnych.W tym właśnie miejscu język i kostium sceniczny należałoby porzucić.Rusztowania służą przecież do budowania innych rzeczy i winny być wzno-szone z myślą, że kiedyś trzeba je będzie rozebrać.Praca ta nie traktuje oelementach teatru, które wkradają się do życia codziennego.Traktuje ostrukturze społecznych kontaktów — strukturze pewnych całości społecznych,które pojawiają się zawsze wtedy, gdy ludzie obcują ze sobą bezpośrednio.Najbardziej doniosłym czynnikiem owej struktury jest utrzymywanie wciąż tejsamej definicji sytuacji, nadawanie tej definicji wyrazu i podtrzymywanie jej wobliczu mnogości potencjalnych zakłóceń, które mogą przerwać interakcję.Postać, którą aktor przedstawia w teatrze, me jest w pewnym sensieprawdziwa, a jej istnienie nie ma tych realnych konsekwencji, jakie ma istnieniecałkowicie wymyślonej postaci, odgrywanej przez mistyfikatora; jednak sku-teczne przedstawienie którejkolwiek z tych fałszywych figur wymagaposłużenia się prawdziwymi technikami, tymi samymi technikami,dzięki którym w życiu codziennym ludzie radzą sobie z rzeczywstymi sytua-cjami społecznymi.Ludzie uczestniczący w bezpośredniej interakcji na tea-tralnej scenie muszą sprostać tym samym wymogom, z jakimi mają doczynienia w rzeczywistym życiu; posługując się środkami ekspresji muszą oniutrzymać definicję sytuacji, czynią to jednak w okolicznościach, które ułatwiająim znalezienie odpowiedniej terminologii na określenie wspólnych dla naswszystkich zadań wynikających z interakcji.Fragmenty książki Ervinga Goffmana The Presentation ofSelfin Eyeryday Life wydanej w NowymJorku w roku 1959.Przedruk według wydania polskiego: Erving Goffman, Człowiek w teatrze życia codziennego,opracował i słowem wstępnym poprzedził Jerzy Szacki, przeł.Helena i Paweł Śpiewakowie,Warszawa 1981, s.52-122, 306-326.Florian ZnanieckiPojęcie roli społecznejWspólne cechy zintegrowanych stosunków społecznychBadając stosunki społeczne, zauważamy, że kiedy jednostka jest partneremw stosunkach społecznych z pewną liczbą innych jednostek, stosunki te sązwykle zintegrowane.Niektóre ze stosunków społecznych jednostki nie mają zesobą żadnego związku, podczas gdy inne są nawet w konflikcie.Aby szeregstosunków społecznych został zintegrowany, niezbędna jest współpraca nietylko między jednostką i każdym z jej partnerów, lecz również między tymipartnerami.Kiedy taka współpraca istnieje _i_slQ&unkispołeczne międzyjednostką a niektórymi^je^partnerów^sąantegrowane, ogół tych stosunkówtworzy system s p "oTe^ź n~y?—— '~"Taki system społeczny zakłada przede wszystkim, że sama jednostka —gospodarz, gospodyni, gość, ojciec, dziecko, uczeń w szkole, kupiec, przedsię-biorca przemysłowy, profesor, dowódca na wojnie — jest rozpoznawana idodatnio wartościowana przez wszystkich partnerów, którzy mają z nią poddanym względem współpracować — przez gości, gospodarzy oraz innych gości,przez dzieci, dorosłych członków rodziny, nauczycieli, sprzedawców i kupują-cych, robotników, studentów czy żołnierzy.Wszyscy ci współpracujący ze sobąpartnerzy tworzą to, co będziemy nazywali kręgiem społecznym, któregoośrodkiem jest jednostka.Od niej z kolei oczekuje się, że będzie pozytywniewartościować swoich partnerów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne