[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zawsze jedną z nich należy uważać za główną, naktórą przede wszystkim nastawia się siły i działania.Przy tym poglądzie rozsądnie jest działać zaczepnie tylko nakierunku głównym, a na drugorzędnym pozostać w obronie.Tylko tam,gdzie nadzwyczajne okoliczności zachęcają do natarcia, jest onousprawiedliwione.Ponadto będziemy starali się prowadzić obronę w punktachdrugorzędnych możliwie jak najmniejszymi siłami i posługiwać sięwszelkimi korzyściami, jakie obrona może dać.Ten pogląd będzie o wiele ważniejszy na tych teatrach wojny, gdziewystępują takie armie różnych mocarstw, na których odbije się uderzeniew ogólnym punkcie ciężkości.Przeciwko temu jednak nieprzyjacielowi, którego ma dosięgnąć głów-ny cios, nie można według tej zasady stosować żadnej obrony na drugo-rzędnych teatrach wojny.Samo natarcie główne i z innych względów wy-nikające natarcia pomocnicze wykonają to uderzenie i sprawią, że każdaobrona punktów nie objętych nimi stanie się zbyteczna.Chodzi o głównerozstrzygnięcie, które powetuje każdą stratę.Jeżeli wystarczy sił, abyrozsądnie dążyć do takiego głównego rozstrzygnięcia, to możliwośćniepowodzenia nie może być powodem wystrzegania się na wszelkiwypadek strat w innych punktach, gdyż niepowodzenie stanie sięwłaśnie przez to jeszcze bardziej prawdopodobne i w naszym działaniupowstanie sprzeczność.To przewidywanie pierwszeństwa działania głównego przeddziałaniami pomocniczymi powinno przejawiać się w ciągu całychdziałań zaczepnych.Ponieważ jednak z innych dalszych powodówwynika, jakie siły z jednego teatru wojny, a jakie z innego uderząprzeciwko wspólnemu punktowi ciężkości, to tu można tylko zauważyć,że powinno się dążyć do tego, aby działanie główne miałopierwszeństwo, i że wszystko będzie prostsze i mniej zależne odprzypadków, jeżeli to się osiągnie.Druga zasada dotyczy szybkiego działania sił zbrojnych.Każda niepotrzebna strata czasu, każde niepotrzebne nakładaniedrogi jest trwonieniem sił, a zatem z punktu widzenia reguł strategiibłędne.Ważne jednak jest przypomnienie, że natarcie w ogóle prawie jedynązaletę posiada w zaskoczeniu, które na początku może wywrzeć dużyskutek.To co nagłe i niepowstrzymane stanowi jego największą siłę itam, gdzie chodzi o pokonanie przeciwnika, rzadko tylko można się obyćbez zaskoczenia,Przez to samo więc teoria żąda najkrótszej drogi do celu i całkowiciewyklucza z rozważania niezliczone roztrząsania w prawo czy w lewo,tędy czy tamtędy.Jeżeli przypomnimy sobie, cośmy powiedzieli w rozdziale ostrategicznym natarciu w samo serce państwa oraz o tym, co znajdujesię w rozdziale czwartym tej księgi o wpływie czasu, to sądzimy, że nietrzeba już dalszych dociekań, aby wykazać, że tej zasadzie rzeczywiścienależy się ten wpływ, którego dla niej żądamy.Bonaparte nie działał nigdy inaczej.Najbliższy trakt od armii do armiilub od stolicy do stolicy był jego ulubioną drogą.Na czym polega więc działanie główne, do którego sprowadziliśmywszystko i dla którego żądaliśmy szybkiego i prostego wykonania?Czym jest pokonanie nieprzyjaciela, powiedzieliśmy w rozdzialeczwartym tyle, ile ogólnie da się powiedzieć, i byłoby zbyteczne topowtarzać.Niezależnie od tego, o co chodzi w każdym poszczególnymwypadku, początek będzie zawsze ten sam: zniszczenienieprzyjacielskich sił zbrojnych, tzn.wielkie zwycięstwo nad nimi i ichrozbicie.Im prędzej, tzn.im bliżej naszych granic tego zwycięstwaszukamy, tym będzie ono łatwiejsze; im póz
niej, tzn.im głębiej w krajunieprzyjacielskim je uzyskamy, tym będzie ono bardziej decydujące.Tu,jak zresztą wszędzie, łatwość sukcesu i jego wielkość są w równowadze.Jeżeli zatem nie mamy takiej przewagi nad nieprzyjacielskimi siłamizbrojnymi, że zwycięstwo jest niewątpliwe, to musimy o ile możnościodszukać ich siły główne.Mówimy, o ile możności, jeżeli bowiem szuka-nie prowadziłoby na dalekie drogi okrężne, fałszywe kierunki i wymagałostraty czasu, mogłoby stać się łatwo błędem.Jeżeli nie znajdziemy nie-przyjacielskich sił zbrojnych na jednej z naszych dróg i nie możemy ichszukać, gdyż jest to sprzeczne z naszą korzyścią, to możemy być pewni,że póz
niej je znajdziemy, gdyż nie omieszkają one rzucić się przeciwkonam.Będziemy wówczas, jak to właśnie powiedzieliśmy, bić się w mniejkorzystnych warunkach.Jest to zło, któremu musimy się podporząd-kować.Jeżeli mimo to bitwę wygramy, to tym bardziej będzie ona roz-strzygająca.Z tego wynika, że w konkretnym wypadku rozmyślne mijanie nie-przyjacielskich sil zbrojnych, jeżeli już się znajdują na naszej drodze,byłoby błędem, przynajmniej o tyle, o ile w ten sposób zamierzaliśmyułatwić sobie zwycięstwo.Natomiast z powyższego wynika również, że przy bardzozdecydowanej przewadze można rozmyślnie minąć nieprzyjacielskie siłygłówne po to, aby póz
niej stoczyć bardziej decydującą bitwę.Mówiliśmy o pełnym zwycięstwie, a zatem o pokonaniunieprzyjaciela, a nie po prostu o wygranej bitwie.Takie zwycięstwaodnosi się jednak w natarciu oskrzydlającym lub bitwie z odwróconymfrontem, gdyż wynik ma wówczas rozstrzygający charakter.Do istotyplanu wojny należy zatem, abyśmy się na to nastawili, zarówno z punktuwidzenia masy koniecznych sił zbrojnych, jak i kierunków, które im mamynadać, o czym powiemy dalej w rozdziale o planie kampanii.Co prawda bitwy równoległe mogą prowadzić również do całkowitejporażki i nie brak przykładów na to w historii wojny, jednak wypadki takiezachodzą rzadko i będą zdarzały się tym rzadziej, im bardziej wojskazrównają się pod względem wyszkolenia i ruchliwości.Obecnie niebierze się już, jak pod Blenheim, dwadzieścia jeden batalionów w jednejwsi do niewoli.Z chwilą gdy to wielkie zwycięstwo wywalczono, nie może być mowyo jakimkolwiek wypoczynku, o jakimkolwiek zaczerpnięciu tchu, ojakimkolwiek zastanawianiu się, o żadnym stwierdzeniu, a tylko opościgu, o nowych ciosach, tam gdzie konieczne, o opanowaniunieprzyjacielskiej stolicy, o natarciu na nieprzyjacielskie armie po-mocnicze lub na wszystko, co uchodzi za punkt oparcianieprzyjacielskiego państwa.Jeżeli nurt zwycięstwa niesie nas obok nieprzyjacielskich twierdz, tozależy od naszych sił, czy je oblegać, czy też nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]