Allende Isabel Miłoć i cienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Popatrzyli na siebie znużeni ta długą nocą, spędzoną wśród potwor-nych przeżyć.Twarz Beatriz spustoszyły te straszliwe godziny: nic niezostało po makijażu, za to ujawniły się delikatne blizny po operacjachplastycznych; oczy były podpuchnięte, włosy wilgotne od potu, bluzkazmięta.- Kochasz ją, synu? - zapytała.- Bardzo - odparł Francisco Leal.Wtedy ucałowali się.Wreszcie znalezli wspólny język.Przez trzy dni Irene Beltr�n krążyła na granicy śmierci, a gdywreszcie odzyskała przytomność, spojrzeniem błagała, by pozwolono288jej walczyć własnymi środkami lub umrzeć z godnością.Odłączono jąod respiratora i powolutku powracała normalna praca jej płuc i pul-sowanie krwi w żyłach; przeniesiono ją do sali, w której Franciscomógł stale przy niej przebywać.Leżała pogrążona w narkotykowejśpiączce, zagubiona w odmętach koszmarów, jednak wyczuwała jegoobecność i kiedy się oddalał, przyzywała go głosem słabym i bezrad-nym jak u noworodka.Tego właśnie popołudnia zjawił się w klinice Gustavo Morante.Dowiedział się o wszystkim z kroniki wypadków, gdzie z opóznieniemopublikowano ten fakt obok wiadomości o rozlicznych krwawychporachunkach; zamach przypisywano pospolitym przestępcom.Je-dynie Beatriz Alc�ntara kurczowo uczepiła się tej wersji, sądziła rów-nież, że rewizja przeprowadzona w jej domu była ekstrawaganckimwyczynem policji.Kapitan jednak nie miał najmniejszych wątpliwościw tej kwestii.Postarał się o przepustkę ze stacjonującej daleko jed-nostki, do której go skierowano i przyjechał odwiedzić byłą narzeczo-ną.Przyszedł ubrany po cywilnemu, posłuszny zaleceniom Najwyż-szego Dowództwa, by nie afiszować się mundurami na ulicy, bo wy-gląda to, jak gdyby kraj był pod okupacją.Pchnął drzwi do pokojuchorej i zderzył się z Franciskiem, zdumionym tą wizytą.Chwilę mie-rzyli się wzrokiem, pragnąc odgadnąć wzajemne intencje, póki wes-tchnienie Irene nie rzuciło ich pędem do jej boku.Leżała nieruchomona wysokim łóżku, niczym dama wykuta w białym marmurze na wła-snym sarkofagu.Jedynie żywa gęstwina jej włosów lśniła dawnymblaskiem.W ramionach tkwiły igły i rurki, oddech był ledwie wyczu-walny, oczy zamknięte, a przez powieki prześwitywały ciemne cienie.Gustavo Morante poczuł, jak paniczny lęk ścina go z nóg.Przeżył289wstrząs na widok kobiety, w której świeżości niegdyś się zakochał,sprowadzonej teraz do masy biednego, poranionego ciała, o krok odrozpłynięcia się w nierzeczywistej poświacie pokoju.- Przeżyje? - wybełkotał.Minęło wiele dni i kolejnych nocy, odkąd Francisco Leal czuwałprzy Irene; nauczył się odczytywać z najlżejszych sygnałów oznakipoprawy; liczył jej oddechy, mierzył czas snu, obserwował ulotneruchy.Sam uszczęśliwiony, że zaczęła oddychać bez pomocy respira-tora i może lekko poruszać koniuszkami palców, rozumiał jednak, żedla kapitana - którego nie było przy niej wówczas, gdy znajdowała sięna krawędzi śmierci - ten widok stanowi potworny wstrząs.Zapo-mniał zupełnie, że ma przed sobą oficera - w tej chwili był to dla nie-go człowiek cierpiący z powodu kobiety, którą także kochał.- Chcę wiedzieć, co się stało - wstrząśnięty Morante spuścił głowę.I wtedy Francisco Leal opowiedział mu, co zaszło, nie pomijającwłasnego udziału w odkryciu zwłok, w nadziei, że miłość do Ireneokaże się silniejsza niż lojalność wobec munduru.W dniu zamachukilkunastu uzbrojonych ludzi wdarło się do domu dziennikarki, nisz-cząc wszystko, co napotkali po drodze, począwszy od kołder, którerozpruli nożami, skończywszy na słoiczkach z kosmetykami i pusz-kami z kuchni, których zawartość wysypali na podłogę.Zabrali ma-gnetofon Irene, jej notatki, kalendarz i kalendarzyk z adresami.Przedodejściem posłali kulę małej Cleo i zostawili ją konającą w kałużykrwi.Beatriz przy tym nie było: czuwała przy umierającej córce nakorytarzu kliniki.Rosa próbowała ich powstrzymać, ale otrzymałacios kolbą w piersi, co odebrało jej głos i oddech, i nie śmiała się ru-szyć, póki nie odeszli.Dopiero wtedy ułożyła Cleo na swym fartuchu ituliła ją, by psina przynajmniej nie umierała samotnie.Napastnicy290przebiegli jeszcze pobieżnie Wolę Nieba , siejąc popłoch wśród pen-sjonariuszy i pielęgniarek, ale wycofali się szybko, zrozumiawszy, żeci staruszkowie u kresu swoich dni żyją na marginesie codziennychspraw - i polityki.Następnego dnia przewrócono do góry nogamipomieszczenia redakcji i zarekwirowano wszystko, co znajdowało sięw biurku Irene Beltr�n, nawet taśmę z jej starej maszyny do pisania izużytą kalkę.Francisco opowiedział kapitanowi o sprawie EvangelinyRanquileo, o nagłej śmierci sierżanta Rivery, o zniknięciu Pradelia i orodzinie Floresów, o masakrach wieśniaków, o poruczniku Juanie deDios Ramirezie - wszystko, co tylko przychodziło mu do głowy.Ule-ciał rozsądek, który przez wiele lat stanowił jego drugą naturę, iFrancisco wyrzucił z siebie całą wściekłość, jaka narosła w nim przezdługi okres milczenia; objawił kapitanowi ciemną stronę władzy - tę,której nie mógł on znać, jako że poruszał się w innym świecie; niepominął żadnego szczegółu: torturowanych, pomordowanych, rzeszynędzarzy i elity bogaczy, która dzieli kraj między siebie, jakby to byłjeszcze jeden interes do ubicia.Pobladły Morante w milczeniu wysłu-chał uwag, jakich dotąd nigdy nie tolerował w swojej obecności.Wumyśle kapitana słowa Francisca zderzyły się z tekstami wyuczonymina kursach.Po raz pierwszy znalazł się w towarzystwie ofiar reżimu, anie przedstawicieli władzy absolutnej i bolało go to tym dotkliwiej, żeofiarą padła istota uwielbiana - unieruchomiona teraz na szpitalnymłóżku - na sam widok której jego serce waliło jak dzwon żegnającynieboszczyka.Przez całe swoje życie nie przestał jej kochać nawet nachwilę i nigdy nie pragnął jej tak jak teraz, gdy ją stracił.Myślał olatach, które przeżyli razem, o planach małżeństwa i marzeniu, byzapewnić jej szczęście.Po cichu mówił jej to, czego nie miał okazji291powiedzieć wcześniej, i wyrzucał brak zaufania, Irene, czemu mi otym nie powiedziałaś? Pomógłby jej przecież i własnymi rękamiotworzyłby ten przeklęty grób, nie tylko po to, żeby być przy niej, alerównież dla ratowania honoru armii.Takie zbrodnie nie powinnyuchodzić bezkarnie, bo wtedy społeczeństwo obróci się przeciw wła-dzy i okaże się, że cały zamach, jakiego dokonało wojsko przeciw po-przedniej ekipie, oskarżanej o bezprawne rządy, nie miał żadnegosensu, skoro oni sami rządzą teraz w sposób urągający wszelkiemuprawu i moralności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne