[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dopiero jak doszliśmy do zachodniej strefy, ujrzałem inny świat.Mariahilferstrasseoszałamiała orgią świateł, neonów i eleganckich sklepów.śadnych \
ołnierzy.NeutralnośćAustrii a\
biła w oczy.Nawet w powietrzu nie było smrodu spalin z naszej cuchnącejetyliny.We Francji część z nas pojechała do Burgundii, a część do Prowansji.W Bur-gundii mojagrupa dotarła do Dijon.Zatrzymaliśmy się w auberge de lajeunesse, czyli schroniskumłodzie\
owym.Okazało się, \
e przyjechaliśmy za wcześnie i praca zacznie się dopiero zadziesięć dni.Trzeba było jakoś przetrwać.W tej  ober\
y" warunki były zgrzebne.Spaliśmy wszopie skleconej z desek na polowych łó\
kach, pod kocami, w dwóch zbiorowych salach.Nadole był mały barek.Ciągnęliśmy na chrupiących białych bagietkach, które nam bardzosmakowały, mleku i pomidorach.Zgłodnieliśmy bardzo.Opchnąć nie było co.Andrzej miałunikaty znaczków pocztowych od ojca, ale sprzedać ich nie było gdzie.Ja miałem aparatfotograficzny  Zorka" kupiony w Moskwie, ale na razie nie chciałem się go wyzbywać.Naszmarksista Witek Dąbrowski nieoczekiwanie okazał się naj-345lepszym ekspertem od kursu walut.Codziennie sprawdzał bie\
ące ceny.Z bólemwymienialiśmy zapas dolarów zostawiony na czarną godzinę.Po mieście rozeszło się, \
e przyjechali studenci z Polski.Pierwszym delegatem miejscowejPolonii był Franciszek Rosenberg.Wyjechał z Polski przed wojną.Malutki, siwy, lekkopowłóczył krzywą nogą i tryskał energią.Humor go nie opuszczał.Na wstępie oświadczył:- Ja jeden w całym Dijon utrzymuję kontakt z krajem, dlatego nie bałem siędo was przyjść.Wszystkich Polaków znam i powiedziałem im, \
eby was wzięlina obiad.Oni mnie słuchają, bo wielu pomogłem odnalez
ć rodziny w kraju.Spytajcie, to ka\
dy wam powie:  Choć mały Franio trochę czerwony i śyd, aleporządny człowiek".A teraz zaprowadzę was do Władka Dziobaka, do restau-rantu.Władek przyjechał od Andersa, nic nie miał: ani szkoły, ani języka, i jamu pomogłem.Teraz ma trzy miliony franków w banku, samochód i dwa domy.Mo\
ecie jeść do woli na mój koszt.Ja Władkowi zapłacę, a on mi jutro zwróci.Chłop ma \
onę pazyrę i łeb by mu urwała, gdyby wiedziała, \
e on was karmitylko za szczęść Bo\
e.W tej restauracji pod orłem z koroną wisiały zdjęcia właściciela i kolegów z wojska.WładekDziobak w fartuchu obsługiwał.Franio nas przedstawił:- Oni nie są re\
imowi komuniści tylko studenci z Polski.Przyjechali na ven-dange, ale patron ichjeszcze nie najął.Czekająna zbiory.Więc trza im pomóc.Znalez
ć jakąś pracę.Pomyśl o tym, Władziu.- Jak nasz Franio mówi, \
e trza, to trza.On u nas w Dijonie ambasador Polski - zgodził się i poszedł po zupę.- Voila! Mówiłem! - ucieszył się Franio.- Ja przed wojną byłem w czerwonym harcerstwie, z Luckiem Motykąbyłem najlepszy kolega.Jak mu powiecie,\
e Franek Rosenberg z Francji go pozdrawia, to się ucieszy.Ale wy macie tufajne studentkę! U-ju-juj! - Spojrzał na Agnieszkę.- Nie majak Polki krakowianki.Ja bym je ły\
kami jadł.Znasz pani tę piosenkę?- Znam.Chocia\
chłop dz
wiga sztaby, łamią go baby.Mój tatuś to gra na fortepianie.Ale ja nie jestem krakowianką, nie będę się panu podobać! - Zaśmiałasię Agnieszka uroczo, poprawiając koński ogon.- Będziesz, pani! Pani mi się ju\
podobasz i ja się z panią chętnie o\
enię.Jestem kawaler do wzięcia.Chłop do tańca i do ró\
ańca.- No, proszę.Ju\
masz szansę, Agusiu - rzekł Witek i z ironią spojrzał naFranka.Pan Dziobak podał nam zupę, na którą rzuciliśmy się chciwie.- To jedzta, studenty, jedzta na zdrowie.Szczęść Bo\
e - odparł i poszedł dokuchni. - W tym fartuchu wygląda jak ptak.Ptak Dziobak nie byłby zły, co?- Agnieszka wyjęła notes i zapisała*.W restauracji patrzono na nas spode łba.Nikt nie podchodził.Wreszcie* Po paru latach napisała Balladę o Dziobaku, którą znakomicie wykonał student PWST JanKociniak.Był to jego debiut teatralny.346jeden, którego Franek namówił na wycieczkę do kraju i właśnie z niej wrócił, ośmielił sięprzyjść.- No i co, Marcin, zamknęli was? Widzieliście lochy bezpieki?- Bo\
e uchowaj! Bardzo przyjemnie było, dziękuję ci, Franiu, \
eÅ› tak doradziÅ‚ z serca.Jako drugi podszedÅ‚ do nas Algierczyk i serdecznie przywitaÅ‚ siÄ™ z Frankiem.- Comment vas-tu, Franek? Ça va?- Ça va bien, Marcel!- Les amis de la Pologne? - SpojrzaÅ‚ na nas.- Oui.Les étudiants de Varsovie - wyjaÅ›niÅ‚ Franek.- O la la! Dupa, kurwa i kapusta! Ja mówić polski - pochwaliÅ‚ siÄ™ Algierczyk.Franek wyjaÅ›niÅ‚, \
e Marcel pracował z naszymi górnikami w kopalni na Nordzie i tak gowyszkolili.Jest członkiem Francuskiej Partii Komunistycznej, dlatego podszedł do nas i takiprzyjaciel Polski.- Większość z tych tu - mówił Franek dalej - jest od Andersa.Wyszliz Rosji.Ten Józek - wskazał mę\
czyznę w rogu sali - pracował w kompaniach wartowniczych w Niemczech i dopiero parę lat temu przyjechał doFrancji.Oni są z
le nastawieni do Polski i dla nich ka\
dy z kraju to agenti komunista.Ale ja ich przekonam, \
e wy ich d\
umą ze wschodu nie zarazicie [ Pobierz całość w formacie PDF ]