Jaroslaw Iwaszkiewicz Czerwone tarcze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To chciałby ponieść wszystkim tym, którzy trwali w niemocy bezkształtu; a czyż nie zlewają się te dwie rzeczy w jednej rzeczy ostatecznej: w koronie, którama kształt róży i krzyża zarazem i jest symbolem ostatecznym wszystkiego, co istnieje naziemi i co się ku niebiosom wspina?Nigdy jeszcze tak nie czuł Henryk ubóstwa słów, jak podczas tej rozmowy iwszystkich innych, następnych spotkań z Barbarossa.Ten marzący młodzieniec mówił wformach tak nieokreślonych, nadając zdaniom znaczenie tak ogólnikowe, że Henryk nigdy niewiedział, co ma na myśli.Tak samo, gdy Henryk mówił, skwapliwie podchwytywał myślijego Fryderyk w pół zdania j prowadził zaczęte może nie całkiem ściśle w tę stronę, w którązmierzał polski książę.Ale dość, że się rozumieli; że wydawało im się, iż się rozumieją, iaczkolwiek jeden i drugi byli tylko drugorzędnymi książętami, dzielili między sobą Wschód iZachód, myśląc i mówiąc o łacińskich formach władania i panowania.Dnie teraz schodziły niezwykle przyjemnie.Wippo, którego spotkał zaszczyt nie ladagoszczenia bratanka cesarza, ze skóry wychodził, aby rycerzom dogodzić.Jak za dotknięciemczarnoksięskiego pierścienia zniknęły krzykliwe i czarniawe cygańskie rodziny zpierwszego podwórca.Wszystko to pokryło się, pouciekało, czy też cichcem siedziało.Henryka to nawet zastanowiło, ale T�li mu powiedział, że nocą parę wozów tego tałałajstwawywieziono do sąsiedniego zamku, który także był własnością Wippona.Byli to po prostu%7łydzi, jak oznajmił T�li Henrykowi.%7łydzi? Skąd %7łydzi u Wippona? Nie wiadomo, ale to byli%7łydzi.Dziwił się Henryk bezładnym bogactwom ich gospodarza.Roztoczył teraz przepychniebywały i rozdawał wspaniałe prezenty.Jednym futra powleczone suknem i obrębionezłotogłowiem, książętom i Wibaldowi płaszcze, srebrne i złote nakrycia, T�lemu instrumentymuzyczne, a Herchowi łuki zdobione, perskiej roboty, kopię wspaniałą, a do niej proporzec zhaftem wyobrażającym słońce i gwiazdy.Odtąd począł go nazywać rycerzem gwiazd, ausługiwał, a przypochlebiał - przede wszystkim zaś zdawał się być niebywale zadowolony.Sąsiedni zamek - okazało się - nie był jego własnością.Sąsiad, bawarski rycerz, samotnik,ruszył był przed dziesięciu laty, a może i przed pięciu, do Ziemi Zwiętej i puścił zamekWipponowi w dzierżawę, a wraz z zamkiem i włości doń należące: lasek nad rzeczką, trochępola i tych niewielu przypisańców, którzy tam jeszcze zostali.Sąsiad nie wracał - i pono byłubity, jak jeden z towarzyszy księcia Fryderyka twierdził - a Wippo tymczasem jakoś tamgospodarował na jego całej siedzibie.Całe to gospodarstwo było nieporządne zarazem i bardzo intensywne.T�li znosiłHenrykowi wciąż nowe wiadomości.Na podwórkach zamkowych panowała zawszeożywiona praca; olbrzymie karawany prostacko skleconych wozów zajeżdżały przedspichrze, spiżarnie i kuznie.Aadowano na nie sól, którą skądsiś Wippo sprowadzał, mięsosolone, mąkę lub niemełte ziarno, broń wreszcie, hartownie kutą w zakładach Wippona, iwszystko to wyprawiano w stronę Bambergu, Bayreuth i Norymbergi.Działo się to wszystkoteraz o wieczorze i przed świtem, a w dzień książęta, budząc się w swoim cichym ispokojnym skrzydle z widokiem na rzekę, zastawali podwórza jako tako wymiecione i towarywyprawione.A Wippo, brząkając olbrzymimi kluczami, przesuwał się od jednychobmurowanych drzwi do drugich.Rycerstwu, które bezustannie walczyło z sobą, musiał ktośprzecie dostarczać mięsa, mąki, tarcz i mieczów.Po paru dniach Henryk pchnął Hercha do Zwiefaltenu, aby Lestkowi i Jaksie kazałwprost ruszać do Bambergu, gdyby tam przybyli.Sam zdecydował się jechać na dwórcesarski w orszaku Fryderyka.Nie pierwszy to książę polski wyruszał przed oblicze cesarza,ale pierwszy bodaj zakładnik w takiej przyjazni przychodził z najbliższym cesarskimkrewnym.Rozdział IXWyruszyli po dniach kilkunastu, wypoczęci i zadowoleni z gościny; Wippo ichodprowadzał, a Wilbald ze Stablo poprzedzał, aby dać znać cesarzowi, że bratanek w zdrowiuprzybywa.Cesarz snadz miał jakieś zamiary na Barbarossę, skoro go tak pragnął widzieć.Czy go chciał posłać do Burgundii, czy może na grody lombardzkie, które zawsze coś miałydo powiedzenia - kto wie.Dość, że Wibald ze Stablo poganiał Szwabów i skoro w stronęBambergu ruszyli, sam przodem skoczył, by o zbliżaniu się Fryderyka ruchomą stolicęcesarską powiadomić.Już też mu i do kancelarii swojej pilno było, skąd pisma cesarskie nacztery strony świata rozsyłał: do cesarza Bizancjum, do Rogera na Sycylię, do króla Francji ido Duńczyków, którzy się swarzyli.Nie obdarzał Wibalda ufnością Barbarossa i wcale się z tym nie ukrywał.- Już tam ten skryba coś wymyślił - powtarzał do Henryka.Jechali powoli i nieśpiesząc się, czekając po zamkach po trzy dni i więcej.Cały grudzień tak marudzili.Drogibyły co prawda rozmiękłe i rozjeżdżone i nie można się było szybko posuwać.Barbarossabadał Henryka w drodze i wszystko mu musiał Henryk o Polsce opowiedzieć, całe sprawy zWładysławem i oblężenie Poznania, i klątwę, którą rzucił arcybiskup Jakub na wózku jadący,i wszystko, o czym rozmawiał z królewską ciotką (taka to tam i ciotka) Agnieszką, która byłazawzięta na szwagrów jak niegdyś na Piotrka Własta.- Co gorsza, to ona i na cesarza zawzięta - dodał książę Fryderyk.Już koło Bożego Narodzenia zbliżali się do Bambergu w oparach własnej wymowy imłodzieńczej rozlewności.Tęskno im było do czego innego.O dzień drogi przed muramimiasta spotkał ich Wibald i z oznakami widocznego zakłopotania zawiadomił, że cesarzbardzo ciężko zachorował, ledwie się przy życiu trzyma i wzywa czym prędzej Fryderyka doswojego łoża.Pomimo że wiadomo było, iż cesarz jest chory, nie spodziewano się, abydługotrwała choroba - która tylko w Bizancjum pod staraniem bazylissy Berty-Ireny ustąpiłana chwilę - przybrała obrót grozniejszy.Cesarz, człowiek niestary, mógł jeszcze żyć długo i okoronacji przecież jeszcze myślał.Pamiętano Lotara, który, starcem na króla obrany, przecieżjeszcze i panował dość długo, i w Rzymie koronę i pomazanie odebrał.Pokwapili się więcksiążęta i, zaniedbując uroczystego wjazdu do miasta, jaki miał książę Fryderyk odbyć,póznym wieczorem zjechali na zamek królewski.Zamek bamberski było to stare, wielkie, drewniane pudło.Ogromne pokoje,pobudowane bez składu i ładu, setkami całymi łączyły się w długie amfilady, dobudowywanotu i dostawiano alkowy, sypialnie, strychy i spiżarnie; wszystko to połączone było gontowym,połamanym dachem, na którym mech porastał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne