Zafon Carlos Ruiz Cień wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W zaistniałej sytuacjiznamienity inspektor, nie bacząc na fakt, iż już o tej porze miał w sobie dwanaście kawnielicho wzmocnionych brandy Soberano, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce.Pownikliwym zapoznaniu się z obciążającymi dowodami oznajmił dyżurującemu sierżantowi,że - i pozwolę sobie, mimo obecności panienki, na dosłowny cytat, choćby ze względu nawartość dokumentalną - tyle pedalstwa" nie może ujść karze, a i dla dobra samegozegarmistrza, czyli don Federica Flavia i Pujades, kawalera urodzonego w miejscowościRipollet, i dla dobra nieśmiertelnych duszyczek mongoidalnych urwisów, których obecnośći udział były akcydentalne, ale dla sprawy decydujące, należy go przymknąć na całą noc wewspólnej celi w doborowym towarzystwie złoczyńców.Jak prawdopodobnie państwowiecie, wspomniana cela cieszy się złą sławą pośród elementu ze względu na fatalnewarunki sanitarne, a każde poszerzenie listy gości o nowego obywatela staje się powodemdo uciech, wnosi bowiem coś nowego i ludycznego zarazem w monotonne życie więzienne.Po czym don Anacleto przystąpił do krótkiego, acz nader ciepłego opisu charakteruofiary, skądinąd dobrze wszystkim znanej.- Nie muszę państwu przypominać, że pan Flavia i Pujades, obdarzony delikatną ikruchą osobowością, to uosobienie dobroci i chrześcijańskiego miłosierdzia.Jeśli dopracowni wpada mucha, miast zabić ją kapciem, nasz zegarmistrz otwiera drzwi i okna naoścież, żeby owad, boskie stworzenie, z powrotem dołączył do właściwej sobie przestrzeni.Don Federico, a wiem o tym na pewno, jest osobą wierzącą, praktykującą i aktywnieudzielającą się w parafii, jednakże przez całe życie musi zmagać się z mroczną skłonnościądo nałogu, który zdołał go już kilkakrotnie pokonać, zmuszając do wyjścia na ulicę wkobiecych fatałaszkach.Jego umiejętność naprawiania wszystkiego, od zegarków pomaszyny do szycia, jest powszechnie znana, jego osoba zaś ceniona była zawsze przez naswszystkich, którzy go znamy i często bywamy w jego pracowni, nawet przez tych, którymnie w smak były jego okazjonalne eskapady nocne w wielkiej peruce z grzebieniem wewłosach i w sukience w grochy.- Mówi pan o nim tak, jakby biedak już nie żył - powiedział skonsternowany Ferm�n.- Nie, nie, żyje, dzięki Bogu.Westchnąłem z ulgą.Don Federico mieszkał z osiemdziesięcioletnią i całkiemgłuchą matką, znaną jako La Pepita i sławną w całej dzielnicy z puszczanych wiatrów, takhuraganowych, iż po każdym z nich wróble bez zmysłów spadały z balkonów.- W najgorszych snach nie przyśniłoby się La Pepicie, że jej Federico - kontynuowałprofesor - spędzi noc w obrzydliwej celi, gdzie banda nożowników i złodziejaszków będziegrać o biedaka jak o odpustowe kurwiszcze, by, zaspokoiwszy już swoje podłe chucie jegomizernym ciałem, pobić do nieprzytomności, przy radosnym wtórze więzniówwrzeszczących: parówa, parówa, parówę do gówna".Zapadło grobowe milczenie.Merceditas łkała.Ferm�n chciał ją czule przytulić ipocieszyć, ale wyrwała mu się gwałtownie.19.Aadny obrazek, prawda? - zakończył don Anacleto ku ogólnej konsternacji.Epilog całej historii nie był wcale lepszy.W południe brutalnie wyrzucono donFederica z szarej policyjnej furgonetki u drzwi jego domu.Był cały pokrwawiony, wsukience w strzępach, bez peruki i bez swej kolekcji eleganckiej biżuterii.Obsikano go,twarz miał poobijaną i pociętą.Syn właścicielki piekarni znalazł go skulonego poddrzwiami, płaczącego i drżącego jak dziecko.- Tak nie można, proszę pana, nie można - skwitowała opowieść Merceditas, opartao drzwi księgarni, z dala od rąk Fermina.- Ten biedaczek to człowiek dobry jak świeżychleb i nikomu nie wadzi.A że lubi się przebrać za babę i sobie gdzieś tam pośpiewać? No ico z tego? Ludzie są obrzydliwie zli.Don Anacleto milczał, spuściwszy wzrok.- Są głupi, a nie zli - zaprotestował Ferm�n.- Głupi.To nie to samo.Zło zakładajakąś moralną determinację, jakiś zamiar i pewną myśl.A głupiec nie pomyśli ani się niezastanowi.Działa instynktownie, jak zwierzę, przekonany, że robi dobrze, że zawsze marację; dumny, że przypierdala, za przeproszeniem, każdemu, kto widzi mu się inny odsiebie samego, i wszystko jedno, czy dlatego, że innego koloru, wyznania, języka,narodowości, czy też, jak w przypadku don Federica, dlatego, że lubi inaczej spędzać czaswolny.yli ludzie jeszcze mają swoje miejsce na świecie, zbyteczni są skończeni głupcy.- Głupot by pan nie opowiadał.Odrobina chrześcijańskiego miłosierdzia by sięprzydała zamiast złośliwości i zjadliwości, bo inaczej pozagryzamy się na śmierć -zaatakowała Mcrceditas.- Dużo chodzenia na msze, a i owszem, ale o Panu naszym,Jezusie Chrystusie, to nawet Pan Bóg nie pamięta.- Merceditas, nie tykajmy przemysłu mszalno-kadzidlanego, bo to istotna częśćproblemu, a nie możliwość jego rozwiązania.- Oho, już z pana wyłazi ateista.A można wiedzieć, co takiego panu kler zrobił?- Dajcie spokój z kłótniami - przerwał ojciec.- Ferminie, niech pan pójdzie do donFederica i dowie się, czy czegoś mu nie trzeba, może mu przynieść coś z apteki czy zrobićjakieś zakupy.- Tak, panie Sempere.Już idę.Dobrze pan wie, że mnie gubią ciągoty oratorskie.- Pana gubi brak wstydu i szacunku - dodała Merceditas.- Pan jest bluzniercą.Panupowinni duszę siarkowym dymem oczyścić.- Szanowna pani, zważywszy, iż jest pani osobą poczciwą z jednej strony - choćograniczoną nieco i ujawniającą ewidentne braki w wiedzy podstawowej - z drugiej zaśmając na względzie, iż musimy w danej chwili priorytetowo stawić czoło nieprzewidzianej,a zaistniałej w naszym otoczeniu sytuacji sąsiedzkiej, pozwoli pani, iż nie przystąpię dowyjaśnienia pani paru podstawowych kwestii.- Ferm�n! - jęknął ojciec.Ferm�n zamknął się i wybiegł.Merceditas patrzyła za nim z dezaprobatą.- Ani się obejrzycie, jak ten człowiek wpędzi was w niezłe tarapaty, zobaczycie.To conajmniej anarchista, mason, a może nawet %7łyd.Z takim nochalem.- Niech pani nie zwraca na niego uwagi.Uwielbia robić wszystko na przekór.Merceditas pokręciła głową, urażona.- Muszę już lecieć, jestem w niedoczasie, taka już dola wieloetatowca.Miłego dnia.Pożegnaliśmy się i popatrzyliśmy, jak odchodzi ulicą, wyprostowana i stukającaobcasami.Ojciec odetchnął głęboko, jakby chciał w pełni poczuć odzyskany spokój.Z donAnacleta uchodziły resztki animuszu, twarz mu co jakiś czas bladła, oczy zasnuwały sięsmutkiem i jesienią.- Ten kraj tonie w gównie - rzekł, rezygnując ze swej górnolotnej retoryki.- Więcej optymizmu, don Anacleto.Zawsze tak było, i tutaj, i gdzie indziej, tyle żezdarzają się gorsze chwile, tym gorsze i bardziej ponure, im bliższe naszemu otoczeniu.Zobaczy pan, jak don Federico podniesie się po tym wszystkim, on jest silniejszy, niż namsię wszystkim wydaje.Profesor z niedowierzaniem odpowiedział niemal szeptem:- To jest jak przypływ i odpływ, wie pan? Barbarzyństwo, ma się rozumieć.Odpływai wydaje się, że już jesteśmy uratowani, ale wraca, zawsze wraca.i nas zalewa.Jestem tegoświadkiem codziennie w instytucie.Mój Boże.Do sal wykładowych przychodzą małpy.Darwin był idealistą i marzycielem, zapewniam pana.Jaka tam ewolucja.Zanim trafię najednego myślącego, muszę stoczyć bitwę z dziewięcioma orangutanami.Ograniczyliśmy się do skwapliwego przytaknięcia.Nauczyciel pożegnał się i odszedłz nisko opuszczoną głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne